Wet hergebruik van overheidsinformatie

Wetgeving rondom hergebruik van overheidsinformatie waren tot 18 juli 2015 opgenomen in hoofdstuk V-A van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob). De Wob is met name bedoeld om de legitimiteit van overheidsoptreden te kunnen controleren, terwijl de Who meer economische en mededingingsrechtelijke uitgangspunten heeft. Hergebruik van overheidsinformatie is met de implementatie van de richtlijn een afzonderlijke wet geworden.

Iedereen kan een verzoek om hergebruik van informatie richten aan een publiekrechtelijke instelling. Hieronder vallen instellingen of bedrijven die werken onder een overheidsinstelling. De richtlijn definieert deze instellingen als iedere instelling die[1]:

1. is opgericht met het specifieke doel te voorzien in behoeften van algemeen belang die niet van industriële of commerciële aard zijn, en
2. rechtspersoonlijkheid heeft, en
3. waarvan hetzij de activiteiten in hoofdzaak door de staat of zijn territoriale lichamen of andere publiekrechtelijke instellingen worden gefinancierd, hetzij het beheer is onderworpen aan toezicht door deze laatste, hetzij de leden van het bestuursorgaan, het leidinggevend orgaan of het toezichthoudend orgaan voor meer dan de helft door de staat, zijn territoriale lichamen of andere publiekrechtelijke instellingen zijn aangewezen;

De Who geldt ook voor het meerendeel van publieke musea en bibliotheken.

Bij een verzoek om hergebruik moet de instelling deze toestaan, tenzij een van de in de Who genoemde uitzonderingsgronden van toepassing is. Deze uitzonderingsgronden zijn[2]:

• niet-openbare informatie;
• informatie waarvan een ander de rechthebbende is, bijvoorbeeld vanwege auteursrecht;
• informatie bij publieke omroepen;
• informatie van onderwijs- en onderzoeksinstellingen, zoals universiteiten;
• informatie van culturele instellingen, behalve bibliotheken en musea;
• informatie die verkregen zijn met een doel dat haaks staat op hergebruik;

Er bestaat de mogelijkheid om met een beroep op de Wob te verzoeken om de informatie openbaar te maken, waarna alsnog een verzoek om hergebruik mogelijk is.

Een instelling mag voor de verstrekking van informatie voor hergebruik kosten in rekening brengen. Deze mogen niet meer hoger zijn dan de kosten voor vermenigvuldiging, verstrekking en verspreiding. Een uitzondering vormen musea en bibliotheken en in de wet aangewezen instellingen die een hoger tarief mogen rekenen. In Nederland geldt deze uitzondering voor het Kadaster[3], de RDW en de Kamers van Koophandel.

Bij het leveren van informatie onder de Who hebben instellingen een inspanningsverplichting om informatie in een open en machineleesbaar formaat aan te bieden.[4]

• De tekst van de Who op overheid.nl
• Handleiding van het ministerie van BZK voor de toepassing van de Who
• https://www.open-overheid.nl/blog/alles-wat-je-wil-weten-over-de-wet-hergebruik-van-overheidsinformatie/