Tin(II)oxide

Tin(II)oxide kan worden bereid door de verbranding van een hydraat van tin(II)oxide (SnO · x H₂O, met × < 1). In een laboratorium wordt tin(II)oxide meestal bereid door middel van gecontroleerde verhitting van tin(II)oxalaat in een luchtledige omgeving:[1]

${\displaystyle \mathrm {SnC_{2}O_{4}\ \longrightarrow \ SnO\ +\ CO_{2}\ +\ CO} }$

Door tin(II)oxide te verbranden, wordt er tindioxide gevormd. Als dit gebeurt in een inerte omgeving, wordt eerst de tussenstof Sn₃O₄ gevormd, dat verder disproportioneert tot tindioxide en tin:[2]

${\displaystyle \mathrm {4\ SnO\ \longrightarrow \ Sn_{3}O_{4}\ +\ Sn} }$

${\displaystyle \mathrm {Sn_{3}O_{4}\ \longrightarrow \ 2\ SnO_{2}\ +\ Sn} }$

Tin(II)oxide is een amfoteer: ze reageert met sterke zuren tot tin(II)zouten en met sterke basen tot stannieten (Sn(OH)³⁻).[2] De stof lost ook op in sterke zuren, waarbij 2 ionencomplexen gevormd worden: Sn(OH₂)₃²⁺ en Sn(OH)(OH₂)₂⁺.[2] In zwakkere zuren wordt het ion Sn₃(OH)₄²⁺ gevormd.[2]

De belangrijkste toepassing van tin(II)oxide is als initiator bij de productie van andere tinhoudende verbindingen (hoofdzakelijk zouten). Het wordt ook gebruikt als reductor en bij de productie van robijnglas. In mindere mate wordt het ook aangewend als katalysator bij veresteringen.

Tin(II)oxide wordt in keramische vorm samen met cerium(III)oxide (Ce₂O₃) gebruikt voor belichting met UV-licht.[3]

Bij verhitting tot 300 °C in lucht, gloeit het product en oxideert het tot tin(IV)oxide.

De stof kan mechanische irritatie aan de luchtwegen teweegbrengen. De longen kunnen aangetast worden bij herhaalde of langdurige blootstelling aan poederdeeltjes of kristallen, met als gevolg een goedaardige stoflong. De drempelwaarde voor tin(II)oxide bedraagt 2 mg/m³.

•  International Chemical Safety Card van Tin(II)oxide
• (en) Gegevens van Tin(II)oxide in de GESTIS-stoffendatabank van het Duitse Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung (IFA) (JavaScript vereist)
• (en) MSDS van tin(II)oxide