Talking Heads

In 1977 verscheen het debuutalbum, Talking Heads: 77 geheten. De Talking Heads scoorden er enkele kleine hitjes mee in de Verenigde Staten en al meteen vielen de staccatomuziek, de abstracte teksten en het afstandelijke zingen van Byrne op. De van het album afkomstige single Psycho Killer werd een hit in meerdere landen, hij schopte het onder meer tot een elfde plaats in de Nederlandse Top 40.

Het volgende album kwam uit in 1978. De titel More Songs About Buildings and Food is een knipoog naar het feit dat de teksten van Byrne nooit over liefde of emoties gaan. Het album blijkt een grote stap voorwaarts, zowel in artistiek als commercieel opzicht. De Al Green-cover Take Me to The River wordt een hit in de Verenigde Staten en het productiewerk van Brian Eno zorgde voor een interessant geluid. Het album bevat een hoeveelheid ietwat kunstzinnige popliedjes waarin wordt geëxperimenteerd met combinaties van elektronische en akoestische instrumenten. Ook steken er hier en daar invloeden van de funk de kop op.

Voor het album Fear of Music, uitgebracht in 1979, werd opnieuw Brian Eno als producer aangetrokken. Eno werd langzamerhand als vijfde lid beschouwd. Op dit album komen de invloeden van de funk sterker naar voren. Ook leunt het album zwaar op de ritmesectie van de band en zitten er experimenten met Afrikaanse invloeden en polyfone ritmes in de nummers. Een van de gastmusici is Robert Fripp.

Remain in Light uit 1980 is het laatste album dat Brian Eno zou produceren voor de band. Het boterde niet tussen de duo's Byrne/Eno enerzijds en Weymouth/Frantz anderzijds. Tussendoor hadden Byrne & Eno My life in the bush of ghosts uitgebracht als een duo-project zonder de andere Heads.

Op Remain in Light worden de karakteristieke kenmerken van Fear of Music en My life in the bush of ghosts (funk, Afrikaanse ritmes, sampling) nog verder uitgewerkt. Het resultaat is een album waarop vooral veel lange nummers staan met een sterke rol voor keyboards en elektronica en Afrikaanse polyfone ritmes. Om het geluid helemaal compleet te maken huurde het viertal enkele gastmuzikanten in, onder wie een complete koperblazerssectie en de gitarist Adrian Belew, bekend van zijn werk bij Frank Zappa en later bij King Crimson. Het bekendste nummer van dit album is Once in a Lifetime, waarvan de clip ook beroemd is geworden. Andere gastmusici zijn Robert Palmer, Nona Hendryx en Jon Hassell. In 1996 werd het volledige album gecoverd door Phish.

Omdat de rest van de band van mening was dat de artistieke richting van de band al te veel werd bepaald door het duo Byrne/Eno, werd uiteindelijk besloten om de band tussen Eno en de Talking Heads te verbreken. De band zelf nam na afloop van een lange tour even pauze. De bandleden concentreerden zich op verschillende soloprojecten, zoals de Tom Tom Club van Tina Weymouth.

In 1983 kwam het album Speaking in Tongues uit. Het bleek een, naar Talking Heads-maatstaven, traditioneel popalbum te zijn. De grootste hit in Nederland van dit album is het nummer Slippery People. In de Verenigde Staten scoort met name Burning Down the House.

Na het uitbrengen van Speaking in Tongues ging de band opnieuw op een zeer uitgebreide wereldtournee. Het is deze tournee waarvan de filmregisseur Jonathan Demme een muziekfilm maakte die als een mijlpaal in het genre wordt beschouwd. De release van de film Stop Making Sense ging gepaard met de release van een gelijknamig livealbum.

In 1985 kwam het album Little Creatures uit. Het roer gaat opnieuw om; Little Creatures is een eenvoudig popalbum met Amerikaanse country- en folkinvloeden. Het bekendste nummer van dit album is Road to Nowhere, waarin de soul- en funkinvloeden weer zijn terug te vinden.

In 1986 regisseerde David Byrne zijn eerste film, True Stories genaamd. De Talking Heads namen de soundtrack voor hun rekening en brachten die onder dezelfde naam als de film uit. Zowel de film als het album vonden geen genade bij de critici.

De groep Radiohead is vernoemd naar het nummer Radio head op deze plaat.

Op het album Naked uit 1988 keren de Talking Heads terug naar de worldbeat, hoewel er nu behalve Afrikaanse, ook Zuid-Amerikaanse invloeden te horen zijn. De opnamen vonden plaats in Parijs en er werkten diverse Afrikaanse muzikanten mee, zoals Mory Kanté. Ook Johnny Marr van The Smiths en Kirsty MacColl zijn op het album te horen.

Na het uitkomen van Naked gingen de leden van de band ieder hun eigen gang en werd de band zelf in de koelkast gezet. In 1991 kwam het bericht dat de band definitief uit elkaar is.

• "Love → Building on Fire" (1977)
• "Uh-Oh, Love Comes to Town" (1977)
• "Pulled Up" (1978)
• "Take Me to the River" (1978)
• "Life During Wartime" (1979)
• "I Zimbra" (1980)
• "Cities" (1980)
• "Crosseyed and Painless" (1980)
• "Houses in Motion (Remix)" (1981)
• "Life During Wartime (Live)" (1982)
• "Burning Down the House" (1983)
• "This Must Be the Place (Naive Melody)" (1983)
• "Stop Making Sense (Girlfriend Is Better) (Live)" (1985)
• "The Lady Don't Mind" (1985)
• "Love for Sale" (1986)
• "Hey Now" (1986)
• "Radio Head" (1987)
• "Blind" (1988)
• "(Nothing But) Flowers" (1988)
• "Sax & Violins" (1991)
• "Lifetime Piling Up" (1992)

• Stop making sense (1984), concertfilm van regisseur Jonathan Demme
• True stories (1985)
• Storytelling giant (1988)