Serapias olbia

S. olbia is een fijngebouwde, 10 tot 30 cm hoge overblijvende geofyt. De bloemstengel is onderaan meestal rood geaderd en gespikkeld en draagt tot 7 bladeren en een lange, ijle aar met 2 of 3 bloemen.

De bladeren zijn lijnlancetvormig, schuin afstaand tot aanliggend, gootvormig, naar boven toe overgaand in rode schutbladen, die bijna zo lang zijn als de helm van de bloem.

Serapias olbia, detail bloem

De bloemen zijn middelgroot voor een tongorchis, met een horizontale of licht opgaande, grijs-violette en roodgeaderde helm, gevormd door de weinig gefuseerde lancetvormige kelkbladen en bovenste kroonbladen. De kroonbladen zijn langgerekt druppelvormig met een langgerekte, spitse top.

De lip bestaat uit twee delen. De hypochiel is tot 15 mm lang en 21 mm breed, ovaal tot hartvormig, opgerold, met laterale lobben die bijna volledig onder de helm verborgen liggen, en draagt een karakteristieke verdikte, donkere, van een diepe voor voorziene callus, met aan de basis twee uitstekende, donker violette, parallel lopende tot licht uiteenwijkende lamellen. De epichiel is lang en breed, tot 16 mm lang en 9 mm breed, ovaal tot breed lancetvormig, afhangend of teruggeslagen onder de hypochiel, baksteenrood tot purper gekleurd, en met een dichte, witte beharing bezet.

De bloeitijd is van april tot mei.