Sandy Collins

Collins debuteerde in 1978 op het toernooi van San Carlos (VS). Drie maanden later speelde zij voor het eerst op een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Hilton Head. Later dat jaar had zij haar grandslamdebuut op Wimbledon 1978. Zij stond in 1983 voor het eerst in een finale, op het toernooi van Pennsylvania – zij verloor van de Canadese Carling Bassett. Collins won geen titels in het enkelspel.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de derde ronde. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de zeventiende plaats, die zij bereikte in augustus 1981.

Collins behaalde in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij debuteerde in 1982 op het WTA-toernooi van Washington, samen met landgenote Mareen "Peanut" Louie. Zij stond in 1983 voor het eerst in een finale, op het WTA-toernooi van Kansas, samen met de Australische Elizabeth Sayers – hier veroverde zij haar eerste titel, door het Australische koppel Chris O'Neil en Brenda Remilton te verslaan. In 1989 won zij haar enige ITF-titel, in Mobile (VS), samen met de Poolse Renata Baranski. In totaal won zij vier WTA-titels, de laatste in 1991 in Nashville, samen met de Zuid-Afrikaanse Elna Reinach.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de kwartfinale. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de zeventiende plaats, die zij bereikte in mei 1992.

In de periode 1982–1994 nam Collins aan alle grandslamtoernooien deel, met een scala aan partners. Zo speelde zij op Wimbledon 1993 met de Belg Libor Pimek – zij kwamen niet verder dan de tweede ronde. Haar beste resultaat is het bereiken van de kwartfinale, alleen bij haar eerste twee optredens (beide in 1982).