Bladvingergekko's

De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Gray in 1828. De wetenschappelijke geslachtsnaam phyllo-dactylus betekent letterlijk vertaald 'blad-vinger'; φύλλον (phullon) = blad en δάκτυλος (daktulos) = vinger.

Er worden tegenwoordig 51 verschillende soorten erkend maar het soortenaantal verandert regelmatig. Zo worden er geregeld nieuwe soorten ontdekt, zoals de soorten Phyllodactylus paralepis en Phyllodactylus leoni die in 2013 voor het eerst wetenschappelijk werden beschreven. De soort Phyllodactylus pachamama is pas sinds 2016 bekend en in veel literatuur worden dergelijke soorten nog niet vermeld.

Daarnaast wordt een aantal voormalige soorten niet meer als zodanig erkend, een voorbeeld zijn de voormalige soorten Phyllodactylus angelensis en Phyllodactylus apricus die tegenwoordig als variaties van de soort Phyllodactylus xanti worden gezien. Ook komt het voor dat ondersoorten op basis van nieuwe inzichten als een aparte soort worden beschouwd. Een voorbeeld hiervan is de soort Phyllodactylus duncanensis, die lange tijd als ondersoort van Phyllodactylus galapagensis werd gezien (Phyllodactylus galapagensis duncanensis).[2]

Ook de bladvingergekko uit Afrika en de Europese bladvingergekko behoorden lange tijd tot deze groep. Dit wordt tegenwoordig beschouwd als verouderd en de soorten zijn in de geslachten Afrogecko respectievelijk Euleptes geplaatst.

De verschillende soorten zijn middelgroot tot klein en bereiken een totale lichaamslengte inclusief staart tot ongeveer 21 centimeter. De lichaamskleur is vaak lichtbruin met donkerbruine vlekken op het lichaam en de kop. De staart is vaak gebandeerd. De staart laat makkelijk los bij bedreiging (caudale autotomie) en groet later weer aan. De staartkleur is dan wel egaal van kleur en is kleiner.

Bladvingergekko's hebben bladvormig verbrede vingers en tenen die aan de onderzijde net als andere gekko's hechtschijfjes dragen. Bij de bladstaartgekko's zijn deze in tweeën gesplitst en staan wat zijwaarts gericht zodat het hechtoppervlak wordt vergroot. Tussen de twee delen is een klauwtje aanwezig dat niet kan worden ingetrokken.[3]

Alle soorten komen voor in delen van Midden-Amerika en noordelijk Zuid-Amerika en leven in de landen Barbados, Belize, verschillende Benedenwindse Eilanden, Chili, Colombia, Costa Rica, Dominicaanse Republiek, Ecuador (inclusief de Galapagoseilanden), El Salvador, Guatemala, Haïti, Honduras, Mexico, Nicaragua, Peru en Venezuela.[2] Acht soorten zijn endemisch op de Galapagoseilanden.

De habitat kan sterk verschillen, ook binnen een enkele soort. Van de soort Phyllodactylus magister zijn waarnemingen bekend van ongeveer 420 boven zeeniveau tot 1250 meter boven zeeniveau.[2]