Patrick Nothomb

Patrick baron Nothomb (Schaarbeek, 24 mei 1936 - Habay-la-Neuve, 17 maart 2020) was een Belgisch diplomaat.

Levensloop

Diplomatieke carrière

Nothomb studeerde rechten aan de Université catholique de Louvain. In 1960 begon zijn diplomatieke carrière op het consulaat-generaal in Kisangani in Congo-Kinshasa. Hij werd gevangen genomen door rebellen van de Simba's, maar werd op 24 november 1964 tijdens Operatie Rode en Zwarte Draak bevrijd.[1]

Van 1968 tot 1972 was hij consul-generaal in Osaka, Japan en van 1972 tot 1974 zaakgelastigde in Peking. Hij was de eerste Belgische diplomaat in de Volksrepubliek China. Van 1974 tot 1977 was hij adviseur van de Belgische ambassadeur bij de Verenigde Naties in New York. Van 1978 tot 1980 was hij ambassadeur in Bangladesh en Myanmar, van 1980 tot 1985 directeur voor Aziatische aangelegenheden op het Ministerie van Buitenlandse Zaken, van 1985 tot 1988 ambassadeur in Thailand en Laos, van 1988 tot 1997 ambassadeur in Japan en van 1998 tot 2001 ambassadeur in Italië, San Marino, Malta en Albanië.

Familie

Nothomb was de kleinzoon van senator en schrijver Pierre Nothomb, een neef van politicus Charles-Ferdinand Nothomb en een achterneef van staatsman Jean-Baptiste Nothomb.

Hij huwde met Danièle Scheyven (1938-), kleindochter van politicus Jean Scheyven. Ze hadden drie kinderen:

  • André Nothomb (1962-), directeur van Solvay in Zuid-Korea
  • Juliette Nothomb (1963-), schrijfster van kinder- en kookboeken
  • Amélie Nothomb (1966-), romanschrijfster

Zijn dochter Amélie schreef over haar vader en zijn diplomatieke leven in haar roman Biographie de la faim, gepubliceerd in 2004.

Wetenswaardigheden
  • Op 14 oktober 1953 werd hem de erfelijke titel van baron verleend voor hemzelf en zijn familie.
  • Hij was directeur van het Belgische Europalia-festival gewijd aan Italië (2004).[2]
  • In 2012 verkreeg hij de Luxemburgse nationaliteit.[3]
  • In zijn vrije tijd hield Nothomb zich bezig met het Japanse no-spel.
  • Nothomb stierf op 17 maart 2020 aan de gevolgen van een hartaanval en niet aan COVID-19 zoals eerst werd gemeld.[4][5]

Bibliografie
  • Dans Stanleyville : journal d'une prise d'otage (1993)
  • Intolérance zéro : 42 ans de carrière diplomatique (2004)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.