Nabucco (pijpleiding)

De Nabucco-pijpleiding was een plan voor een pijpleiding om aardgas te vervoeren uit de landen rondom de Kaspische Zee naar de lidstaten van de Europese Unie. In het plan loopt de pijpleiding door de Kaukasus via Turkije naar Oostenrijk, en omzeilt zo het Russische grondgebied.

Kaart van volledig verloop van de Nabucco pijpleiding
Kaart met bestaande en geplande pijpleidingen vanuit Baku.

Het plan wordt gesteund door de Europese Unie en de Verenigde Staten. Rusland, hoofdleverancier van gas aan de EU, steunt het Nabucco-project niet. Dit maakt het Nabucco-project controversieel en onderwerp van de actuele geopolitieke discussie tussen Rusland enerzijds en de Westerse landen anderzijds.

De gasleiding wordt aangelegd door Nabucco Gas Pipeline International (NIC), een gezamenlijke onderneming van zes grote energiemaatschappijen. Deze zes, elk met een aandelenbelang van 16,67%, zijn: Bulgarian Energy Holding (Bulgarije), Botas (Turkije), MOL (Hongarije), OMV (Oostenrijk), RWE (Duitsland) en Transgaz (Roemenië).

Medio 2013 werd besloten de aanleg van de pijplijn te annuleren.

Voorbereidingen

In februari 2002 begonnen de voorbereidingen voor het Nabucco-project, wanneer de eerste gesprekken tussen OMV en BOTAŞ plaatsvonden. Vijf bedrijven ondertekenden in juni 2002 een intentieakkoord om de Nabucco-pijpleiding aan te leggen. De Europese Commissie zegde het jaar daarop financiële steun aan het project toe. In 2008 kwam het project in een stroomversnelling. RWE tekende zich in als aandeelhouder en het eerste contract, de garantie van gastoevoer vanuit Azerbeidzjan naar Bulgarije, is getekend.

Ankara

In juli 2009 ondertekenden de eerste ministers van Turkije, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië en Bulgarije het contract tot aanleg van deze pijpleiding. Ook de voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso was in Ankara aanwezig.

In Oktober 2009 tekenden Kazachstan en Turkije een strategisch partnerschap waarin transport van aardolie (via de Bakoe-Tbilisi-Ceyhanpijpleiding) en aardgas, via de Nabucco pijpleiding werd voorzien[1].

De totale investering voor de aanleg wordt geraamd op € 7,9 miljard, waarvan de EU € 250 miljoen betaalt. Via Nabucco moet vanaf 2014 in eerste instantie zo'n 8 miljard m3 aardgas vanuit de Centraal-Aziatische Republieken - vooral Azerbeidzjan - naar Europa stromen. Dit tijdschema wordt echter niet gehaald.

Kayseri

Op 8 juni 2011 zijn in de Turkse stad Kayseri diverse documenten getekend die een belangrijke vervolgstap betekenen voor de aanleg van de pijpleiding. De landen, waardoor de Nabucco pijplijn gaat lopen, hebben in principe overeenstemming bereikt om de aanleg van de pijpleiding mogelijk te maken. De volgende stap is het tekenen van de contracten met landen en bedrijven die het gas gaan leveren dat door de pijpleiding gaat stromen. Belangrijke gasleveranciers in de regio zijn, onder andere, Azerbeidzjan, Turkmenistan, Irak, en Oezbekistan.

Pijplijn details

De pijplijn krijgt een totale lengte van 3.900 kilometer en loopt van de Turkse grens met Georgië, via Turkije, Bulgarije, Roemenië en Hongarije naar het aardgasknooppunt Baumgarten bij Wenen in Oostenrijk. Bij Baumgarten komen diverse Russische pijpleidingen West-Europa binnen en er bestaat reeds een goede infrastructuur om het gas verder naar het westen te transporteren. De aanleg gaat in 2013 van start en het eerste aardgas zal in 2017 door de leiding stromen. De stalen pijpen krijgen een diameter van 1.422 millimeter (56 inch) met een wanddikte van 22-36 millimeter. De uiteindelijke capaciteit wordt ongeveer 31 miljard m3 aardgas per jaar.

Aanleg geannuleerd

Medio januari 2012 heeft de bestuursvoorzitter van het Duitse nutsbedrijf RWE in een interview gezegd te overwegen uit het Nabucco pijplijnproject te stappen. RWE kampt met financiële problemen mede als gevolg van het Duitse besluit alle kerncentrales in het land te gaan sluiten. Als RWE zich terugtrekt uit het project dan komt de bouw van de pijplijn in gevaar.[2] Medio 2013 werd de bouw van de pijplijn geannuleerd.[3] Het besluit werd genomen op basis van geopolitieke overwegingen en twijfels over de financiële haalbaarheid van het project.[3] Als het concurrerende plan van Rusland met de Southstream pijplijn, die op de bodem van de Zwarte Zee komt te liggen en ook aardgas naar Zuid-Europa gaat brengen, ook zou worden uitgevoerd dan is de vraag onvoldoende om de pijplijn winstgevend te exploiteren.[3] Verder waren onvoldoende landen bereid aardgas te leveren.[3]

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.