Modern Times (film)

Als een kudde schapen komt een grote groep arbeiders uit de ondergrondse en stroomt de fabriek binnen. Een van hen is Charlie, de zwerver. In de fabriek staan absurdistische machines die bediend moeten worden en de werkers worden bewaakt door middel van camera's en beeldschermen. Chaplin werkt aan een lopende band en is voortdurend aan het schroeven.

Op een zeker moment slaan bij hem de stoppen door. Hij rent de straat op, valt vrouwelijke passanten lastig met zijn gereedschap, wordt door de politie achtervolgd en rent weer de fabriek in, waarbij hij wel eerst even stopt om de prikklok te bedienen.

Hij wordt ontslagen en ziet op straat een vrachtwagen voor houttransport met overlengte voorbij komen, die zijn rode vlag verloren heeft. Hij doet moeite de vlag weer aan te brengen maar wordt onder de voet gelopen door een groep demonstranten. Hij raakt betrokken bij de schermutselingen tussen de demonstranten en de politie en belandt in een gevangenis. Daar herwint hij het respect van de directie omdat hij ongewild, onder invloed van cocaïne, een uitbraak van de gevangenen weet te verhinderen. Kort voor zijn vrijlating treedt in de film als gevangenispriester Cecil Reynolds op, een met Chaplin bevriende hersenchirurg.

Hij wordt vrijgelaten en krijgt een baantje als nachtwaker in een warenhuis, dat hij weer verliest doordat hij op zijn werkplek met een jong straatmeisje, die hij tijdens de demonstraties ontmoet had, de nacht doorbrengt. Het meisje vindt ten slotte een baan als danseres in een etablissement waar ook Charlie aangesteld wordt als kelner. Als kelner is hij niet bijzonder succesvol maar als zanger wel. Wanneer de wettelijke toezichthouder van Gamine ten tonele verschijnt, weet het paar te ontkomen en wandelt gezamenlijk de zonsopgang tegemoet.

De film zou oorspronkelijk The Masses genoemd worden en geeft kritiek op het fordisme en het door de voortschrijdende industrialisatie veroorzaakte verlies aan individualiteit als gevolg van anonimiteit en mechanische monotonie. De werknemers worden uitgebeeld als afgestompte wezens, waartegenover slechts Charlie zijn gevoeligheid en menselijkheid weet te bewaren. In deze film wordt de door Chaplin al in vroegere films uitgebeelde sukkelige maar goedmoedige zwerver in een moderne omgeving neergezet.

Chaplin had lange tijd voor het ontstaan van de film een bezoek gebracht aan Mahatma Gandhi, hetgeen hem tot deze film inspireerde.

Naast Charlie Chaplin treden op:

• Paulette Goddard: straatmeisje
• Stanley S. Sanford: Big Bill
• Chester Conklin: technicus
• Cecil Reynolds: gevangenispredikant
• Henri Bergmann: caféhouder
• Louis Natheaux: inbreker
• Allan Garcia: directeur van de staalfabriek
• Gloria DeHaven: zusje van straatmeisje (filmdebuut)
• Wilfred Lucas: politieagent

Volgens de officiële documentatie is de filmmuziek door Chaplin zelf gecomponeerd en gearrangeerd met assistentie van Alfred Newman. De muziek bij de romance werd later voorzien van tekst, kreeg de titel 'Smile' en werd een popstandaard, voor het eerst opgenomen door Nat King Cole (1954) en later door onder anderen Barbra Streisand, Diana Ross, Michael Bublé, Michael Jackson, Liberace, Judy Garland, Madeleine Peyroux en Robert Downey Jr.. Tijdens de begrafenis van Michael Jackson in 2009 zong Jermaine Jackson 'Smile'.

Volgens de filmmuziekcomponist David Raksin was de muziek geschreven door hem als een eerste stap in zijn loopbaan. Chaplin zat vaak in de badkamer de melodie te neuriën. Volgens Raskin was het zijn taak dit uit te werken en passend te maken in situaties in de film.

• Donald Duck heeft ook een versie van Modern Times.

• Modern Times bij filmsite.org
• (en)  ‌Modern Times in de Internet Movie Database