Pantomime
Pantomime, of kortweg mime, is een vorm van visueel theater. De acteurs beelden een situatie of verhaal uit met gebaren, mimiek en lichaamstaal. Mime wordt gebruikt om emoties uit te uitdrukken, handelingen uit te beelden en personages te karakteriseren. Conventionele gebaren nemen hierbij de plaats van woorden in. Soms worden ook geluidseffecten of achtergrondmuziek gebruikt.
Livius Andronicus is de grondlegger van deze techniek. Doorheen de geschiedenis is mime in diverse podiumkunsten gebruikt. Het werd als narratief instrument ontwikkeld in het Engelse theater. Zo zorgde mime voor continuïteit in het toneelstuk Gorboduc (1561) en linkte het scènes in de drama's van William Shakespeare. Het was ook deel van de in de 16e en 17e eeuw populaire commedia dell'arte. In de 18e eeuw maakten John Weaver en Jean-Georges Noverre mime een belangrijk onderdeel van ballet.[1] In het tijdperk van de stomme film gebruikten onder meer Buster Keaton en Charlie Chaplin mime in hun komedies. Tegenwoordig is mime ook populair als straattheater.
Het woord pantomime komt van het Griekse "παντόμιμος" (pantomimos), een samentrekking van "παντός" (pantos), wat "alles" betekent, en "μῖμος" (mimos), "imitator" of "acteur".[2]
Bekende spelers
Zie ook
Externe link
 |
Zie de categorie Pantomime van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |
Bronnen, noten en/of referenties
|