Miles Davis

In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band speelde, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs aan de Juilliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins. Tevens ging hij geregeld op pad met één van zijn andere idolen, Dizzy Gillespie. Zij werden goede vrienden.

Davis schreef over zijn helden samen met Quincy Troupe in zijn autobiografie Miles: "When I heard Diz and Bird in B's band, I said, "What? What is this!?" Man, that shit was so terrible that it was scary. I mean, Dizzy Gillespie, Charlie 'Yardbird' Parker, Buddy Anderson, Gene Amons, Lucky Thompson an Art Blakey all together in one band and not to mention B: Billy Eckstine himself. It was a motherfucker. Man, that shit was all up in my body. Music all up in my body, and that's what I wanted to hear."

Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op plaatopnamen. Zijn eigen opnamecarrière bloeide vervolgens op. In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking bleef de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten, werden de eerste tien jaar beperkt gepubliceerd.

Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Rond 1950 had hij een serieuze heroïneverslaving, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnamen.

In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde verscheidene sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en keerde in 1954 terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Die dacht onterecht dat het met zijn gebit te maken had. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer gebruikte, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.

Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk enkel tenor- en later ook sopraansaxofoon) en soms enkele andere indertijd bekende jazzartiesten, zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).

Muzikaal ging de groep door waar Davis in zijn sessies in de late jaren veertig ophield. Ze vermeden de ritmische en harmonische complexiteit van de overheersende bebop en Davis kreeg de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek leerde doorgronden. Dit was een levenslange obsessie voor hem.

Deze opnamen, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, bepaalden samen met de 'Birth of the Cool'-opnamen uit 1948 het geluid van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.

Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn beheersing van zijn instrument toonde.

Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze had een gedreven kopersectie gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.

Milestones (1958) ving het geluid van zijn huidige sextet, dat nu bestond uit Davis, John Coltrane, Julian "Cannonball" Adderley (altsax), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums).

Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (begeleid door Garland), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de dorische en eolische modi en met de vrije improvisionele modale stijl die Davis zich eigen maakte.

• Birth of the Cool (1949/1950)
• Conception (1951)
• Blue Period (1951)
• Dig (1951)
• Miles Davis with Horns (1951 and 1953)
• Miles Davis Volume 1 (Blue Note Records, 1952/1954)
• Miles Davis Volume 2 (Blue Note Records, 1953)
• Blue Haze (1953/1954)
• Collectors' Items (1953/1956)
• Walkin' (1954)
• Bags' Groove (1954)
• Miles Davis and the Modern Jazz Giants (1954-1956)
• Musings of Miles (1955)
• Blue Moods (1955)
• Quintet / Sextet (1955, Miles Davis en Milt Jackson)
• Miles: The New Miles Davis Quintet (1955)
• Cookin' with the Miles Davis Quintet (1956)
• Relaxin' with the Miles Davis Quintet (1956)
• Workin' with the Miles Davis Quintet (1956)
• Steamin' with the Miles Davis Quintet (1956)

• 'Round About Midnight (1955/1956)
• Miles Ahead (1957)
• Ascenseur pour l'Échafaud (Fontana, 1957 - filmsoundtrack)
• Milestones (1958)
• Porgy and Bess (1958)
• 1958 Miles (1958)
• Kind of Blue (1959)
• Sketches of Spain (1960)
• Someday My Prince Will Come (1961)
• Quiet Nights (1962/1963)
• Seven Steps to Heaven (1963)
• E.S.P (1965)
• Miles Smiles (1966)
• Sorcerer (1967)
• Nefertiti (1967)
• Miles in the Sky (1968)
• Water Babies (1967/1968)
• Filles de Kilimanjaro (1968)
• In a Silent Way (1969)
• Bitches Brew (1970)
• Jack Johnson (1970)
• Live-Evil (1970)
• On the Corner (1972)
• Big Fun (1969-1972)
• Get Up with It (1970-1974)

• The Man With The Horn (1980/1981)
• Star People (1982/1983)
• Decoy (1983/1984)
• You're Under Arrest (1984/1985)
• Aura (opgenomen 1985; verschenen 1989)
• Tutu (1986)
• Music from Siesta (1987 - filmsoundtrack)
• Back on the Block (1989)
• Amandla (1989)
• Dingo (1991 - filmsoundtrack)
• Doo-Bop (1992)
• Greatest Hits (1995)