Chick Corea

Corea werd geboren in Chelsea, Massachusetts. Zijn vader, trompettist, was leider geweest van een Dixieland-groep in Boston in de jaren dertig en veertig en gaf Chick toen hij ongeveer vijf jaar oud was klassieke pianoles. Door zijn kennismaking op vroege leeftijd met jazzmuziek, werd hij beïnvloed door bebop-sterren als Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Horace Silver en Bud Powell.

In maart 1968 gaf Corea zijn meest invloedrijke album Now He Sings, Now He Sobs uit met bassist Miroslav Vitouš en drummer Roy Haynes. De tweede helft van het nummer Steps - What Was is een vroege versie van La Fiesta dat op het debuut van Return to Forever (zie verder) voor het eerst verschijnt.

In september 1968 sloot hij zich aan bij de band van Miles Davis en speelde hij mee op Filles de Kilimanjaro (waarop ook sessies van juni 1968 op staan, met Herbie Hancock op de elektrische piano), In a Silent Way (met een debuut van John McLaughlin) en Bitches Brew (met eenmalige bijdrage van drummer Lenny White, die Corea later zou vergezellen in diens Return to Forever). In deze periode experimenteerde Corea met elektrische keyboards, voornamelijk de Fender Rhodes-elektrische piano. Davis' live ritmesectie bestaande uit Corea, Jack DeJohnette en Dave Holland, speelde een vernieuwende stijl die vrije improvisatie en rockmuziek combineerde.

Toen hij Davis in het begin van de jaren zeventig verliet, werd hij als leider actief in verscheidene projecten: hij begon in 1970 met "Circle", een avant-gardejazz-groep met Anthony Braxton, Dave Holland en drummer Barry Altschul (die ook met Paul Bley en Lee Konitz speelde). Rond deze tijd ontdekte hij het oeuvre van L. Ron Hubbard, de bezieler van Scientology. Reeds in 1968 had hij Hubbards Dianetics gelezen, nu toonde hij ook interesse in diens sciencefiction-literatuur; de twee hielden persoonlijk contact via briefwisseling tot in Hubbards dood in 1986. Hubbard was Corea's Renaissance Man: hij zou hem blijven noemen als inspiratie, en zijn laatste twee albums met zijn Elektric Band zijn volledig aan Hubbards literatuur gewijd.

Toen echter, door het sociale aspect van Scientology en zijn misnoegdheid omtrent de abstractheid van vrije improvisatie, wilde hij zijn muziek aan een breder publiek (lees: commerciëler) toegankelijk maken: hij richtte in 1972 "Return to Forever" op... Return to Forevers line-up wisselde vaak over een periode van slechts vijf jaar, maar bassist Stanley Clarke zou, naast Corea, constant aanwezig blijven. De eerste formatie met zangeres Flora Plurim, haar echtgenoot Airto Moreiro op drums/percussie en saxofonist Joe Farrell, speelde voornamelijk latin-georiënteerde fusion, vergelijk met hun zelfgetiteld platendebuut bij ECM Records, waar Corea's bekende composities Crystal Silence en La Fiesta vandaan kwamen. Midden jaren 70 bereikte de band haar hoogtepunt met het album Romantic Warrior.

Corea was ook actief als componist. Hij heeft een reeks naar verhouding simpele maar aantrekkelijke studiestukken geschreven die bij pianoleerlingen geliefd zijn.

Nadat hij begin jaren tachtig enige tijd klassieke composities schreef (Lyric suite for Sextett, Crystal Silence, Childrens Songs, Delphi I&II) keerde hij halverwege de jaren tachtig weer terug naar de jazz. Met de Chick Corea Elektric Band (Dave Weckl drums; John Patitucci bas; Eric Marienthal saxofoon; en diverse gitaristen waaronder Frank Gambale) bleef hij vanaf de jaren tachtig een belangrijke rol in de fusion spelen. In Nederland trad Corea op met het Koninklijk Concertgebouworkest en Amsterdam Sinfonietta.