Michael Heseltine

In 1966 werd Heseltine in het kiesdistrict Tavistock (Devon) voor het eerst afgevaardigde van het Britse Lagerhuis. Toen dit kiesdistrict werd opgeheven, werd hij vanaf februari 1974 vertegenwoordiger voor het district Henley.

Na de overwinning van de Conservatieven bij de algemene verkiezingen van 1970 werd Heseltine door de eerste minister Edward Heath benoemd tot junior minister (een soort staatssecretaris) van het Departement van Transport, voordat hij overstapte naar het Departement van Milieu, waar hij medeverantwoordelijk was voor het aannemen van de Local Government Act van 1972, en vervolgens naar het Departement van Industrie.

In 1973 probeerde hij als minister van Luchtvaart andere regeringen ervan te overtuigen dat ze moesten investeren in de Concorde. Hij werd ervan beschuldigd het Lagerhuis te misleiden toen hij beweerde dat de regering nog steeds financiële ondersteuning aan de Tracked Hovercraft gaf, terwijl inmiddels al was besloten hiervan af te zien.

Gedurende de periode 1974-1979, toen de Conservatieven in de oppositie zaten, maakte Heseltine deel uit van een schaduwkabinet, als schaduwminister van Transport en Industrie. Hij was betrokken bij een incident in het Lagerhuis in 1976 tijdens een door de Labour Party geïnitieerd debat met betrekking tot de nationalisering van de scheepsbouw- en luchtvaartindustrie. Na afloop zou hij volgens geruchten met de ceremoniële staf ('mace') naar leden van de Labour Party hebben gezwaaid, terwijl die triomfantelijk het strijdlied Red Flag zongen na het aannemen van de wet op de nationalisering. Dit leverde hem de bijnaam Tarzan op. Door cartoonist Steve Bell werd hij ook als deze figuur afgebeeld. Heseltines macho-imago werd later verder versterkt dankzij de satirische serie Spitting Image, waarin hij wordt uitgebeeld als een psychopaat met een kogelvrij vest aan; dat had hij namelijk eens gedragen bij een troepeninspectie terwijl het regende.

In 1979 benoemde Margaret Thatcher Heseltine binnen het kabinet tot minister van Milieu. Hij speelde een sleutelrol in de verkoop van sociale huurwoningen. Ook behoorde hij tijdens de nasleep van de rellen in Brixton en Toxteth van 1981 tot degenen die probeerden het geweld in de Britse binnensteden te beteugelen. Als minister van Milieu opende hij in 1981 in Corby de eerste Britse Enterprise Zone, schoof het idee naar voren van het in totaal vijf keer gehouden National Garden Festival en stichtte Development Corporations die rechtstreeks door de minister werden benoemd.

Van januari 1983 tot januari 1986 vervulde hij de functie van minister van Defensie. Hij legde deze functie neer na een conflict met Margaret Thatcher over de Westland-affaire. Als backbencher werd hij zeer kritisch over het optreden van Thatcher en weigerde onder meer de doorvoer door het Britse Parlement van de Community Charge (de "Poll Tax") te ondersteunen.

Nadat minister van Buitenlandse Zaken Geoffrey Howe op 1 november 1990 te kennen had gegeven afstand te doen van het ministerschap[2], kondigde Heseltine aan zich verkiesbaar te stellen als de nieuwe leider van de Conservatieve Partij. Tijdens de daaropvolgende leiderschapsverkiezingen - die tot de val van Thatcher leidden - stelde hij zich kandidaat als leider van de Conservatieve Partij. De verkiezingen werden uiteindelijk echter gewonnen door John Major.

Heseltine keerde terug in de regering als minister van Milieu, waarna hij in het bijzonder verantwoordelijk was voor het herzien van de Community Charge. Na de algemene verkiezing van 1992 werd hij benoemd tot minister van Handel en Industrie, waarbij hij tevens met Energiebeheer (voorheen een aparte post) werd belast.

In juni 1993 kreeg Heseltine een hartaanval terwijl hij in Venetië was, waarna er twijfel rees of hij zijn functie in de regering nog wel kon blijven uitoefenen. In 1994 vertelde Chris Morris voor de grap op BBC Radio 1 dat Heseltine was overleden, waarna hij werd geschorst. Heseltine keerde als een serieuze figuur op het politieke toneel terug en pleitte onder meer voor privatisering van de General Post Office. Verschillende mensen zagen hem als de nieuwe premier, terwijl John Major inmiddels veel krediet had verspeeld als gevolg van het Back to Basics-schandaal[3]. Nadat Major bij de verkiezingen van 1995 als premier was herkozen, benoemde hij Heseltine tot vice-premier van het Verenigd Koninkrijk.

Samen met onder meer minister van Financiën Kenneth Clarke behoorde Heseltine tot degenen die een pro-Europese visie hadden[4]. In december 1996 dwong Heseltine Major min of meer de onderhandelingen over een eventueel Brits toetreden tot de Economische en Monetaire Unie voort te zetten, terwijl Major eigenlijk had gehoopt van deze onderhandelingen af te kunnen zien[5].

Na de electorale overwinning van de Labour-partij in 1997 kreeg Heseltine opnieuw hartproblemen, waarna hij besloot af te zien van een eventueel leiderschap binnen de Conservatieve partij. In datzelfde jaar benoemde Major hem tot companion binnen de Orde van de Broeders van de Eer. Samen met onder meer Tony Blair, Gordon Brown en Robin Cook bleef Heseltine zich hard maken voor een eventuele Britse toetreding tot de eurozone.

Bij de verkiezingen van 2001 gaf Heseltine zijn district Henley-on-Thames op. Hij werd daar opgevolgd door Boris Johnson. Hij kreeg tevens een life peer-titel: Baron Heseltine.

Als brexit-tegenstander verklaarde Heseltine bij de Europese Parlementsverkiezingen 2019 zijn stem te zullen uitbrengen op de Liberal Democrats omdat de Conservative Party volgens hem afstevende op een ramp voor het land en voor de partij. De partijleiding reageerde hierop door hem te schorsen als lid waardoor hij nu zetelt als onafhankelijk.[6]