Massimo Bruno

Bruno heeft Italiaanse ouders. Zijn vader Alfonso is afkomstig uit Sicilië, zijn moeder Maria uit Napels. Alfonso is, net als zijn zoon, een supporter van Juventus en maakte in 1985 van dichtbij het Heizeldrama mee.[1] De jonge Massimo leerde voetbal bij het bescheiden Frameries, maar werd al snel ontdekt door RAEC Mons. In 2002 maakte Bruno de overstap naar Anderlecht, waar hij in het team van jeugdtrainer Frédéric Peiremans belandde. Op zijn twaalfde liep hij een zware hielblessure op die hem vier maanden aan kant hield. De blessure was het gevolg van een groeispurt.[2] Nadien ging hij terug aan de slag bij Bergen. In 2009 trok Sporting Charleroi hem aan.

Bruno brak in 2011 door bij eersteklasser Sporting Charleroi. Op de laatste speeldag van de reguliere competitie mocht de aanvallend ingestelde middenvelder meespelen tegen Cercle Brugge. Charleroi werd uiteindelijk laatste en degradeerde na play-downs naar tweede klasse.

Enkele weken na de competitie zorgde zijn ex-club RSC Anderlecht ervoor dat Bruno in eerste klasse kon blijven. Ook Standard Luik en AA Gent toonden interesse. Anderlecht bood hem een contract voor drie seizoenen aan. Bruno werd bij paars-wit aanvankelijk ondergebracht bij de beloften. Dat Charleroi de jonge Bruno liet vertrekken, werd achteraf beschouwd als een blunder van het clubbestuur.[3]

In mei 2012 toonden onder meer Liverpool FC en Tottenham Hotspur interesse in de jonge middenvelder.[4] Hij bleef bij Anderlecht en kreeg in de voorbereiding op het seizoen 2012/13 veel speelkansen van trainer John van den Brom.

Op 12 augustus 2012 maakte hij zijn officieel debuut voor paars-wit. Bruno mocht toen tegen Cercle Brugge invallen voor Dieumerci Mbokani. Op 28 augustus van dat jaar viel hij in de laatste tien minuten in in een kwalificatiewedstrijd tegen AEL Limassol. Daar gaf hij de voorzet voor het bevrijdende doelpunt dat leidde tot kwalificatie voor de Champions League. Enkele dagen later scoorde hij tegen KRC Genk zijn eerste officiële treffer voor paars-wit. In zijn eerste seizoen bij de A-kern kwam hij uiteindelijk aan 33 competitiewedstrijden waarin hij 7 keer scoorde, hiermee had hij zeker een aandeel in het kampioenschap van dat jaar met Anderlecht. Aan het begin van het seizoen 2013-2014 won Anderlecht de Belgische Supercup met 1-0 van KRC Genk door een doelpunt van Bruno. Hij zou in zijn tweede seizoen bij de A-kern van de club in totaal aan 36 competitiewedstrijden komen waarin hij 10 goals scoorde.

In juni 2014 tekende Bruno een contract voor vijf seizoenen bij de Duitse toenmalige tweedeklasser RB Leipzig, dat zo'n €9 miljoen betaalde voor de transfer.[5] Bruno werd vervolgens bij de Oostenrijkse zusterclub Red Bull Salzburg gestald om er te rijpen. Hij maakte zijn debuut voor Salzburg in een gewonnen bekerwedstrijd tegen SC Sollenau. Zijn eerste doelpunt maakte hij in een competitiewedstrijd tegen SV Ried.

Na 1 seizoen Red Bull Salzburg keert Bruno terug naar RB Leipzig, dat hem uitleende aan Red Bull Salzburg. Hier kon hij echter geen basisplaats veroveren omdat RB Leipzig veel versterking haalde na de promotie naar de Bundesliga en besloot hij 2 dagen voor het einde van de transferperiode terug te keren naar Anderlecht op leenbasis, hij zou er met het rugnummer 17 gaan spelen.

Bruno bereidde zijn seizoen voor bij RB Leipzig, maar omdat hij niet in de plannen van de coach paste, zocht hij een nieuwe ploeg. Met Sporting Charleroi vond hij een nieuwe club. Hij tekende een contract tot 2021 bij de zebra's.