Marine Le Pen
Marion Anne Perrine "Marine" Le Pen (Neuilly-sur-Seine, 5 augustus 1968) is een Franse politica en sinds 2011 voorzitter van het rechtse Rassemblement National.[1]
Marine Le Pen
| ||||
 | ||||
Le Pen in 2014 | ||||
| Geboren | 5 augustus 1968 in Neuilly-sur-Seine | |||
| Functie | Partijvoorzitter | |||
| Sinds | 16 januari 2011 | |||
| Partij | Rassemblement National | |||
| Politieke functies | ||||
| 1998–2004 | Lid Regionale Raad Nord-Pas-de-Calais | |||
| 2004–2010 | Lid Regionale Raad Île-de-France | |||
| 2008–2011 | Lid gemeenteraad van Hénin-Beaumont | |||
| 2004–2017 | Lid Europees Parlement | |||
| 2010–heden | Lid Regionale Raad Nord-Pas-de-Calais | |||
| 2017–heden | Lid Assemblée nationale | |||
| ||||
Biografie
Marine Le Pen is de jongste dochter van Pierrette Lalanne en Jean-Marie Le Pen, de oud-leider van het Franse Front National die vijf keer kandidaat was bij de presidentsverkiezingen (1974, 1988, 1995, 2002, 2007). Ze is de tante van Marion Maréchal-Le Pen.
Ze studeerde rechten aan de Panthéon-Assas Universiteit in Parijs. Ze werkte na haar afstuderen 6 jaar als een advocaat. Sinds haar achttiende is ze lid van het Front National.
Politieke loopbaan en ideologie
Marine Le Pen is op het gebied van wetgeving rond abortus en homoseksualiteit vrijzinniger dan een groot deel van de traditionele achterban van het FN. Met name veel katholieken binnen haar partij zijn bijvoorbeeld principieel tegen abortus. Een ander deel van de achterban steunt haar evenwel. Bij de keuze tussen Bruno Gollnisch en Marine Le Pen voor het partijleiderschap van het FN, na het vertrek van Jean-Marie Le Pen, speelden de uiteenlopende standpunten van beide kandidaten over thema's als abortus een grote rol.[2]
Le Pen heeft zich vaak als fervent tegenstander opgeworpen van de islamitische klederdracht. Zo maakt ze tijdens de presidentsverkiezingen van 2017 verscheidene keren duidelijk noch de boerka, de hidjab of de nikab te aanvaarden in de publieke ruimte. Ook over de dracht van andere religieuze symbolen, zoals de tulband of de keppel, is ze sceptisch.[3][4]
Ze bekleedt namens haar partij diverse politieke functies en was van 2004 tot 2017 tevens lid van het Europees Parlement.
In de eerste ronde van de Franse regionale verkiezingen in maart 2010 behaalde Marine Le Pen met het FN bijna 40 procent van de stemmen in haar thuisbasis Hénin-Beaumont, in het noorden van Frankrijk.[5]
Bij een partijcongres in Tours op 16 januari 2011 werd Marine Le Pen verkozen tot president van het Front National. Ze won een interne verkiezing met tweederdemeerderheid (67,65%, 11.546 stemmen).[6][7]
Ze was kandidaat bij de Franse presidentsverkiezingen van 2012 en behaalde met 17,90 procent van de stemmen[8][9] het beste resultaat uit de geschiedenis van de partij. Het record stond op naam van haar vader, Jean-Marie Le Pen, die in 2002 met 16,86 procent van de stemmen op de tweede plaats eindigde en het daarom in de tweede ronde mocht opnemen tegen de zittende president, Jacques Chirac.[10][11] Op 24 april 2017 scherpte ze haar eigen record verder aan tot 21,43% tijdens de presidentsverkiezingen waarmee ze de tweede ronde haalde.
Op 13 november 2013 kondigde ze aan samen te gaan werken met PVV-leider Geert Wilders.
Op 24 april 2017 droeg zij tijdelijk het voorzitterschap van haar partij over om zich volledig op de presidentsverkiezingen te kunnen richten. Zij verloor echter in de eindronde op 7 mei van haar rivaal Emmanuel Macron.
Misbruik van Europees geld
Op vraag van het Europees Parlement moet Marine Le Pen bijna 300.000 euro terugbetalen voor 31 januari 2017. Ze had hiermee personeel van haar partij betaald. De Europese antifraudedienst verdenkt haar ervan twee fictieve parlementaire assistenten betaald te hebben.[12][13] Le Pen reageerde dat ze "zich niet zou onderwerpen aan vervolging, aan een eenzijdige beslissing door politieke tegenstanders zonder respect voor de rechtsstaat, het recht van verdediging, zonder bewijzen".[14] Dit maakt deel uit van een zaak waarbij de 23 Europese raadsleden van het FN 29 parlementaire assistenten te werk stellen, die meer voor de partij zouden werken dan voor Europese dossiers, met een kost van 7,5 miljoen euro.[15]
Literatuur
Autobiografie
- À contre flots, Jacques Grancher, 2006 ISBN 2733909576 (fr)
Externe links
Bronnen, noten en/of referenties
|
 | Verkiezingen in Frankrijk |  | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||
 |
Zie de categorie Marine Le Pen van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |