Luiks steenkoolbekken

In deze streek werd vanaf de veertiende eeuw steenkool gewonnen. De mijnbouwsector groeide na het jaar 1800 sterk door de vraag van onder andere de metaalindustrie. In Seraing in het midden van het bekken stond decennialang het grootste bedrijf: de fabriek van John Cockerill. In Luik was tijdens de ontginning een vermaarde school voor mijnbouwingenieurs. De diepste mijn was de Grand Bacnure in Herstal met 915 meter onder maaiveld. Naast steenkolenmijnen waren er diverse hoogovens voor de productie van staal. Vanaf 1950 sloten de meeste steenkolenmijnen en in 1975 besloot de Belgische regering om de Waalse steenkolenwinning af te bouwen. In het gebied zijn nog vele mijngebouwen te vinden en daarnaast kegelvormige mijnsteenbergen, zoals bijvoorbeeld drie in Herstal. In Luik bevindt zich het museum Huis van de metallurgie en industrie van Luik, waar de ontwikkeling van de steenkolenmijnen en metaalindustrie in het bekken aan bod komt. Uitputting van dit bekken was een belangrijke stimulans voor de ontwikkeling van de exploitatie van het Kempens steenkoolbekken in de twintigste eeuw. De steenkool uit de Kempen werd naar de industrie in Luik getransporteerd en daardoor is er in de Kempen geen staalproductie geweest en er heeft zich daar geen metaalindustrie ontwikkeld.