Steenkolenmijn van Hasard

Toestand in 2019

De eerste schacht werd gegraven in 1850 voor de steenkoolwinning. Na een ongeval in 1877 sloot de mijn voor de eerste keer. Ze werd dertig jaar later, in 1907, heropend, om tot 1977 in bedrijf te blijven.

Na de sluiting in 1977 werden in 1980 de kolenwasserij en schacht 2 van de mijn gesloopt. Echter, na deze sloopwerken vroeg men zich af of er ook wat bewaard moest blijven. Toen werd schacht 1 als monument aangewezen en kwamen de restanten van de mijn in handen van een andere eigenaar, die de mijn zo compleet mogelijk wilde bewaren. Deze is echter in 2012 overleden, waarna de mijn wederom in handen van de gemeente is gekomen.

In het begin van de 21e-eeuw bleven de ruïnes van de mijngebouwen, die onder meer worden benut voor Urban exploring[1]. Sanering van het terrein en de sloop van een aantal gebouwen is begonnen in februari 2017 in opdracht van de gemeente en uitgevoerd door SPI, alleen schacht 1 met alle gebouwen die ermee verbonden zijn, en de brug over de weg, worden gespaard en gerestaureerd.[2]

• 
  Schachtbok Nr. 1
• 
  Schachtbok Nr. 3
• 
  Schachtbok Nr. 4 "Belle Fleur".

De cité van Cheratte werd gebouwd in 1925 en bestaat uit 200 huizen en een logementshuis voor vrijgezellen met 128 kamers. De cité is opgevat als een tuinwijk. Elk huis had een voortuin en een moestuin aan de achterkant. Na de sluiting van de mijn werden de huizen overgenomen door een maatschappij voor sociale woningen. Nabij de mijncité ligt het Kasteel Sarolea dat verbonden was met de mijn. Het is bewoond geweest door eigenaars van de mijn, door mijndirecteurs en er was ook een tijd een hospitaal in ondergebracht. Dit kasteel is een beschermd monument maar is lange tijd in slechte staat.

• 
  Kasteel Sarolea.
• 
  De fabrieksnederzetting.
• 
  De Tuinwijk.
• 
  Rue des Houyeux
• 
  Place Ataturk
• 
  Het gedenkteken.

• Documentaire over de kolenmijn
• Fotoreportage van 2013