Lijst van WWE Championship-periodes

Hieronder volgt een lijst van WWE Championship-winnaars, gesorteerd van langstzittende titelhouder tot kortstzittende.

Worstelaar	Dagen gehouden	Datum gewonnen	Datum verloren
Bruno Sammartino	2803	17 mei 1963	18 januari 1971
Bob Backlund	2135[1]	20 februari 1978	26 december 1983
Hulk Hogan	1474	23 januari 1984	5 februari 1988
Bruno Sammartino	1237	10 december 1973	30 april 1977
Pedro Morales	1044	8 februari 1971	10 december 1973
John Cena	381	28 maart 2010	[huidige kampioen]
Randy Savage	371	27 maart 1988	2 april 1989
Hulk Hogan	364	2 april 1989	1 april 1990
Diesel	358	26 november 1994	19 november 1995
Billy Graham	296	30 april 1977	20 februari 1978
Ultimate Warrior	293	1 april 1990	19 januari 1991
Yokozuna	280	13 juni 1993	20 maart 1994
John "Bradshaw" Layfield	280	27 juni 2004	3 april, 2005
John Cena	280	3 april 2005	8 januari 2006
Hulk Hogan	248	24 maart 1991	27 november 1991
Bret Hart	248	20 maart 1994	23 november 1994
Shawn Michaels	231	21 maart 1996	17 november 1996
Stone Cold Steve Austin	175	1 april 2001	23 september 2001
Bret Hart	174	12 oktober 1992	4 april 1993
Brock Lesnar	152	16 september 2003	15 februari 2004
Randy Savage	149	5 april 1992	1 september 1992
Shawn Michaels	140	9 november 1997	29 maart 1998
The Undertaker	133	23 maart 1997	3 augustus 1997
Bret Hart	133	19 november 1995	31 maart 1996
Eddie Guerrero	133	15 februari 2004	27 juni 2004
John Cena	133	29 januari 2006	11 juni 2006
Triple H	126	27 april 2008	Huidige kampioen
Kurt Angle	126	22 oktober 2000	25 februari 2001
Brock Lesnar	119	30 maart 2003	27 juli 2003
The Rock	119	25 juni 2000	22 oktober 2000
Triple H	118	3 januari 2000	30 april 2000
Kurt Angle	106	15 december 2002	30 maart 2003
Bret Hart	98	3 augustus 1997	9 november 1997
Chris Jericho	98	9 december 2001	17 maart 2002
Steve Austin	91	29 maart 1998	28 juni 1998
Steve Austin	91	29 juni 1998	27 september 1998
Brock Lesnar	83	25 augustus 2002	17 november 2002
Ric Flair	77	19 januari 1992	5 april 1992
Edge	76	3 juli 2006	17 september 2006
Hulk Hogan	70	4 april 1993	13 juni 1993
Sgt. Slaughter	64	19 januari 1991	24 maart 1991
Sycho Sid	63	17 november 1996	19 januari 1997
The Undertaker	63	19 mei 2002	21 juli 2002
Steve Austin	62	9 oktober 2001	9 december 2001
Steve Austin	56	28 maart 1999	23 mei, 1999
Steve Austin	55	28 juni 1999	22 augustus 1999
Kurt Angle	51	27 juli 2003	16 september 2003
Big Show	50	14 november 1999	3 januari 2000
Triple H	49	26 september 1999	14 november 1999
The Rock	44	15 november 1998	29 december 1998
The Rock	41	15 februari 1999	28 maart 1999
Ric Flair	41	1 september 1992	12 oktober 1992
Buddy Rogers	37	11 april 1963	17 mei 1963
The Undertaker	35	23 mei 1999	28 juni 1999
Triple H	35	21 mei 2000	25 juni 2000
The Rock	35	25 februari 2001	1 april 2001
Triple H	35	17 maart 2002	21 april 2002
The Rock	35	21 juli 2002	25 augustus 2002
Sycho Sid	34	17 februari 1997	23 maart 1997
The Iron Sheik	28	26 december 1983	23 januari 1984
Hulk Hogan	28	21 april 2002	19 mei 2002
Big Show	28	17 november 2002	15 december 2002
Mankind	26	29 december 1998	24 januari 1999
Shawn Michaels	25	19 januari 1997	12 februari 1997
Triple H	22	23 augustus 1999	14 september 1999
Robert Szatkowski	22	11 juni 2006	3 juli 2006
Ivan Koloff	21	18 januari 1971	8 februari 1971
The Rock	21	30 april 2000	21 mei 2000
Edge	21	8 januari 2006	29 januari 2006
Mankind	20	26 januari 1999	15 februari 1999
Kurt Angle	15	23 september 2001	8 oktober 2001
Stan Stasiak	9	1 december 1973	10 december 1973
The Undertaker	6	27 november 1991	3 december 1991
Vince McMahon	6	14 september 1999	20 september 1999
Bob Backlund	3	23 november 1994	26 november 1994
The Rock	2	24 januari 1999	26 januari 1999
Hulk Hogan	1	3 december 1991	4 december 1991
Bret Hart	1	16 februari 1997	17 februari 1997
Kane	1	28 juni 1998	29 juni 1998
Mankind	1	22 augustus 1999	23 augustus 1999
Triple H	<1[2]	7 oktober 2007
Randy Orton	<1[3]	7 oktober 2007
Yokozuna	<1[4]	4 april 1993
André the Giant	<1[5]	5 februari 1988

Zie ook

Externe links

Titelhistorie volgens WWE

Bronnen, noten en/of referenties

World Wrestling Entertainment beschouwt Bob Backlunds eerste titelperiode als één geheel. De overwinning van Antonio Inoki op 30 november 1979 wordt, vanwege diens weigering van de titel, niet erkend. Hetzelfde is het geval met de controverse rond titel tussen Backlund en Greg Valentine op 19 oktober 1981.
Triple H versloeg Randy Orton (zie hieronder) tijdens No Mercy, maar moest later op de avond diezelfde titel tegen diezelfde tegenstander verdedigen in een Last Man Standing Match. Triple H werd uitgeteld en verloor daarmee binnen tweeënhalf uur de titel.
In het openingssegment van No Mercy kreeg Orton de WWE Championship uit handen van Vince McMahon uitgereikt, omdat toenmalig kampioen John Cena vanwege een borstspierblessure de titel niet langer kon verdedigen. In de daaropvolgende wedstrijd verloor Orton de titel aan Triple H. Hoewel deze titelperiode slechts 24 minuten duurde, won Orton later op de avond (zie hierboven) de titel weer terug.
Direct nadat Yokozuna Bret Hart voor de titel versloeg, kwam Hulk Hogan protesteren ten aanzien van de geldigheid van de overwinning. De manager van Yokuzuna, Mr. Fuij, daagde daarop Hogan uit en zette de pas gewonnen titel op het spel. Hogan versloeg binnen een minuut de verse kampioen, waarmee Yokozuna's titelperiode in totaal zo'n tweeënhalve minuut duurde.
André the Giant probeerde direct na zijn overwinning de titel te verkopen aan Ted DiBiase. Toenmalig WWF President Jack Tunney verklaarde de transactie ongeldig en stelde daarmee de titel beschikbaar. De titelperiode van André the Giant duurde daarmee circa 45 seconden.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] World Wrestling Entertainment beschouwt Bob Backlunds eerste titelperiode als één geheel. De overwinning van Antonio Inoki op 30 november 1979 wordt, vanwege diens weigering van de titel, niet erkend. Hetzelfde is het geval met de controverse rond titel tussen Backlund en Greg Valentine op 19 oktober 1981.

[2] Triple H versloeg Randy Orton (zie hieronder) tijdens No Mercy, maar moest later op de avond diezelfde titel tegen diezelfde tegenstander verdedigen in een Last Man Standing Match. Triple H werd uitgeteld en verloor daarmee binnen tweeënhalf uur de titel.

[3] In het openingssegment van No Mercy kreeg Orton de WWE Championship uit handen van Vince McMahon uitgereikt, omdat toenmalig kampioen John Cena vanwege een borstspierblessure de titel niet langer kon verdedigen. In de daaropvolgende wedstrijd verloor Orton de titel aan Triple H. Hoewel deze titelperiode slechts 24 minuten duurde, won Orton later op de avond (zie hierboven) de titel weer terug.

[4] Direct nadat Yokozuna Bret Hart voor de titel versloeg, kwam Hulk Hogan protesteren ten aanzien van de geldigheid van de overwinning. De manager van Yokuzuna, Mr. Fuij, daagde daarop Hogan uit en zette de pas gewonnen titel op het spel. Hogan versloeg binnen een minuut de verse kampioen, waarmee Yokozuna's titelperiode in totaal zo'n tweeënhalve minuut duurde.

[5] André the Giant probeerde direct na zijn overwinning de titel te verkopen aan Ted DiBiase. Toenmalig WWF President Jack Tunney verklaarde de transactie ongeldig en stelde daarmee de titel beschikbaar. De titelperiode van André the Giant duurde daarmee circa 45 seconden.