Johan Sanctorum

Sanctorum studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel. Als essayist publiceert hij in verschillende bladen en tijdschriften en op zijn eigen webstek "Visionair België". Kunst, cultuur, muziek, architectuur, media en politiek zijn steeds weerkerende thema's.

In 2004 kwam hij in Milaan in contact met de studio van de Italiaanse architect/urbanist Aldo Rossi, wat resulteerde in Passione Urbana, een boek over stedelijke cultuur en stadsvernieuwing. Sanctorum pleit daarin voor organische stedenbouw met aandacht voor de menselijke schaal en het collectieve geheugen. Alfredo De Gregorio sponsorde het project.

Eind jaren 2000 werd Sanctorum actiever als publicist binnen de Vlaamse Beweging. Zo verscheen in 2008 de essaybundel De islam in Europa: dialoog of clash? waarin zeven progressieve opiniemakers (onder wie Geert van Istendael, Benno Barnard, Mimount Bousakla en Rik Pinxten) een bijdrage leveren over de botsing van waarden tussen de islam en de westerse moderniteit.[1][2]. In die periode was hij ook actief als zelfstandig copywriter bij de extreemrechtse partij Vlaams Belang. Hij schreef als ghostwriter mee aan verschillende publicaties en toespraken van toenmalig voorzitter Bruno Valkeniers en later ook Gerolf Annemans, voor wie hij het boek 1914-2014: Van loopgraven naar republiek schreef[3]. Sanctorum staat bekend als Vlaams-republikein en schreef in 2008 mee aan het manifest van de Gravensteengroep. Als lid van de denkgroep/debatclub Res Publica ijvert hij voor de splitsing van België.

In januari 2009 verscheen onder zijn redactie de essaybundel De Vlaamse Republiek: van utopie tot project. Daarin analyseerden hij en acht andere kritische Vlaamsgezinde intellectuelen (onder wie Matthias Storme, Ludo Abicht, Jef Turf, Peter De Roover, Koenraad Elst en Eric Defoort) de Belgische constructie en het Vlaams onafhankelijkheidsstreven, al dan niet gelieerd met het Europese republikeinse gedachtegoed.[4] In oktober 2009 publiceerde hij met onder meer communicatiewetenschapper Frank Thevissen en Karel Anthierens Media en Journalistiek in Vlaanderen, een kritische essaybundel over de middelmatigheid, commercialisering (sensatiezucht) en politieke correctheid van de Vlaamse media, ook wel de vierde macht genoemd.[5]

In 2014 brak hij met het Vlaams Belang omdat hij naar eigen zeggen het republikeinse verhaal herhaaldelijk gecounterd zag door het harde antivreemdelingendiscours van Filip Dewinter.[6]

In mei 2018 publiceerde hij De langste mars waarin hij zijn visie op Mei '68 uit de doeken doet en de 50-jarige invloed daarvan.[7] In 2019 publiceerde hij Na het journaal volgt het nieuws met zijn visie op de Vlaamse media. [8]

Anno 2019 is Sanctorum vooral actief als onafhankelijk publicist en blogger. Zijn teksten zijn uitgesproken polemisch, kritisch-beschouwend en dikwijls ironiserend van toon. Hij is onder meer columnist bij het webmagazine Doorbraak. In september 2019 trok dat webmagazine een bijdrage van hem over Romelu Lukaku, getiteld ‘Mensaap neemt strafschop (en scoort)’ terug na protest.[9] Hoofdredacteur Pieter Bauwens erkende dat de grenzen van het fatsoen waren overschreden en verontschuldigde zich. Sanctorum zelf deed dat niet, betwistte de aantijgingen van racisme en sprak van een knieval aan de politieke correctheid.[10]

Johan Sanctorum is de vader van de voormalige Groen-politicus Hermes Sanctorum.

• Acta Sanctorum
• Visionair België

Zie de categorie Johan Sanctorum van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.