Stephanie Rehe

Rehe debuteerde in 1983 als kwalificante op het WTA-toernooi van Rome (gehouden in Perugia). Zij won in januari 1984 haar eerste partij van een hoofdtoernooi, op het WTA-toernooi van Pennsylvania (gehouden in Hershey). In mei van dat jaar had zij haar grandslamdebuut op Roland Garros. In 1985 won zij haar eerste grandslampartijen, op Wimbledon, waar zij in de derde ronde verloor van Steffi Graf. In september van dat jaar stond zij voor het eerst in een finale, op het WTA-toernooi van Salt Lake City – hier veroverde zij haar eerste titel, door de Amerikaanse Camille Benjamin te verslaan; zij verloor geen enkele set gedurende het gehele toernooi.[2] In totaal won zij vijf WTA-titels, de laatste in 1988 in San Diego.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de vierde ronde. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de tiende plaats, die zij bereikte in maart 1989.

Wegens een rugoperatie speelde Rehe in 1989 en de helft van 1990 niet.[2] Vanaf 1991 behaalde zij in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij stond dat jaar voor het eerst in een finale, op het WTA-toernooi van Straatsburg, samen met landgenote Lori McNeil – hier veroverde zij haar eerste titel, door het koppel Manon Bollegraf en Mercedes Paz te verslaan. In totaal won zij twee WTA-titels, de andere in 1992 op het Tier II-toernooi van Indian Wells, samen met de Duitse Claudia Kohde-Kilsch.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de halve finale, op het Australian Open 1992, met de Nederlandse Brenda Schultz aan haar zijde. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de tiende plaats, die zij bereikte in oktober 1992.

In deze discipline bereikte zij de kwartfinale op het Australian Open 1992, samen met de Kroaat Goran Ivanišević.

In het voorjaar van 1993, op 23-jarige leeftijd, beëindigde zij haar tenniscarrière. Zij studeerde voor fysio­therapeut, studeerde met lof af in 2001, en houdt praktijk in Palm Desert (Californië).[3][4]