It's Always Fair Weather

Drie Amerikaanse soldaten, Ted, Doug en Angie, hebben de hele Tweede Wereldoorlog naast elkaar gevochten en zijn kameraden geworden. Als de oorlog is afgelopen brengen ze nog een nacht door in Tim's bar in New York. Ze zijn jong en de wereld ligt voor hen open. De hele nacht vertellen ze elkaar hun plannen voor de toekomst en delen de hoop voor een vreedzame wereld. Voor ze uit elkaar gaan zweren ze om over tien jaar nog eens bij elkaar te komen in dezelfde bar. Tien jaar later ontmoeten de drie elkaar inderdaad weer. Maar ze zijn niet meer de onbezorgde jongemannen van 1945. Ted is nu een louche manager van boksers, en zweeft op de rand van faillissement, Doug is een van de directeuren van een succesvol advertentiebureau. Hij is een echte stijve hark geworden en 'koestert' zijn derde maagzweer. Angie ten slotte heeft een eigen zaak, een hamburgertentje in het plaatsje Schenectady. Hij is nu een huisvader met vrouw en kinderen. Alleen Angie is spontaan naar New York gekomen. Ted had het eigenlijk de afspraak vergeten en herinnert zich pas op het laatste moment dat ze zouden samenkomen. Ook Doug was de afspraak vergeten en is toevallig in New York voor een congres. De reünie is een fiasco, de mannen wantrouwen elkaar en zitten een beetje met de samenkomst in hun maag. Zeker als blijkt dat niemand is geworden wat hij wilde zijn. Doug neemt ze als afleiding mee naar opnames van de tv-show van Madeline Bradville die door zijn advertentiebureau wordt gesponsord. Ted wordt verliefd op de mooie Jackie, de producer van de show. Als zij hoort van de bijeenkomst van de drie veteranen wil ze hen graag als item in de show brengen. Maar dan komt naar boven dat Ted zwaar in de problemen zit. Hij heeft het nodige te stellen met de gangster Culloran. Op de avond van de tv-opnames wordt de toch al wankelende vriendschap van de drie ex-soldaten zwaar op de proef gesteld.

Betty Comden en Adoplh Green besloten in 1954 een vervolg te schrijven op On the Town. Deze film over drie matrozen die een dag doorbrengen in New York was een groot succes geweest. Comden en Green wilden graag Gene Kelly nog een keer samenbrengen met de andere hoofdrolspelers uit On the Town, Frank Sinatra en Jules Munshin. Aanvankelijk wilde men er een Broadwayproductie van maken, maar Gene Kelly zag meer in een MGM filmmusical. Recentelijk had Kelly gespeeld in films die waren opgenomen in Europa (Invitation to the Dance bijvoorbeeld), vanwege de belastingvoordelen. Helaas hadden de films niet veel opgebracht en ook de belastingvoordelen waren ingetrokken. Kelly keerde daarom terug naar de VS en zocht weer contact met zijn oude partner Stanley Donen. Donen had hier echter niet zo'n trek in. Hij was inmiddels een succesvol regisseur en had net een kaskraker gemaakt met Seven Brides for Seven Brothers. Onder grote druk van MGM gaf Donen uiteindelijk toe.

Dore Schary, de nieuwe productiemanager van MGM wilde niet meer in zee gaan met Sinatra of Munshin. Sinatra had inmiddels een reputatie als een acteur waar niet mee viel te werken en Munshin was eenvoudigweg niet populair genoeg. Dus koos Gene Kelly voor Dan Dailey en Michael Kidd. Dailey stond onder contract bij MGM als danser/acteur en Kidd was zowel acteur als choreograaf. Hij choreografeerde onder andere Guys and Dolls en The Band Wagon.

De productie begon op 13 oktober 1954 en liep door tot mei 1955. De filmopnames werden gemaakt tussen 13 oktober 1954 en 15 maart 1955. In de postproductie besloot Gene Kelly om de zangstem van Cyd Charisse te laten inzingen door Carol Richards en die van Michael Kidd door Jud Conlon. Tijdens de opnames was Kelly, altijd een professional en perfectionist, niet bijster aardig voor zijn acteurs en actrices. Hij was niet snel tevreden en eiste van iedereen dezelfde inzet die hij zelf toonde. Er gaan verhalen dat Kelly met opzet een solonummer van Michael Kidd uit de film haalde omdat hij een hekel aan hem had. Maar dat is nooit bewezen en het lijkt ook niet te passen bij Kelly. De regisseur/acteur had nooit een persoonlijke wrok tegen zijn medespelers. Hij eiste alleen het uiterste. Dat ging echter niet op voor zijn samenwerking met Stanley Donen. Zijn vriendschap met Donen was inmiddels op een nulpunt gekomen en beide mannen zouden na deze film jarenlang niet meer met elkaar spreken. Tijdens de opnamen hadden ze verschrikkelijke ruzies over de artistieke kant van de film. Donen was erg geprikkeld over het feit dat hij bijna gedwongen werd om weer met Kelly te werken, terwijl hij daarvoor nauwelijks genoemd werd op de aftiteling. Kelly had ook diverse ruzies met zijn assistent-choreografe, Jeanne Coyne, die ook nog eens de ex van Stanley Donen was. Ook maakte Kelly zich druk over het feit dat de film in Cinemascope moest worden opgenomen. Volgens hem ging het nieuwe filmformat niet samen met het dansen.

De volgende liedjes en muziek zijn in de film te horen (de teksten zijn van Betty Comden en Adolph Green en de muziek van André Previn):

• "Overture"
• "March, March" (gezongen door Gene Kelly, Dan Dailey, Michael Kidd)
• "The Binge"
• "The Time For Parting" (gezongen door Gene Kelly, Dan Dailey, Michael Kidd)
• "10-Year Montage"
• "The Blue Danube (Why Are We Here)" (gezongen door Gene Kelly, Dan Dailey, Michael Kidd)
• "Music Is Better Than Words" (gezongen door Dolores Gray)
• "Stillman's Gym" (gezongen door Lou Lubin)
• "Baby You Knock Me Out" (gezongen door Cyd Charisse, Lou Lubin)
• "The Ad Men" (Gezongen door Dan Dailey, Paul Maxey)
• "Once Upon A Time" (gezongen door Gene Kelly, Dan Dailey, Michael Kidd)
• "Situation-Wise" (gezongen door Dan Dailey)
• "The Chase"
• "I Like Myself" (gezongen door Gene Kelly)
• "Klenzrite" (gezongen door Dolores Gray)
• "Thanks A Lot, But No, Thanks" (gezongen door Dolores Gray)
• "The Time For Parting (Finale)" (gezongen door David Burns en ensemble )

Een aantal nummer sneuvelden:

• "Love Is Nothing but a Racket" (gezongen door Gene Kelly en Cyd Charisse)
• "Jack and the Space Giants" (gezongen door Michael Kidd)
• "I Thought They Would Never Leave" (gezongen door Dolores Gray)

De film kreeg goede kritieken, maar leed al snel onder het slechte publiciteitsbeleid van MGM. Normaliter werd een MGM-musical met de nodige extra promotie uitgebracht, maar ditmaal koos de studio er voor de film uit te brengen als een dubbelpakket voor de drive-inbioscopen, samen met Bad Day at Black Rock. Het werd een fiasco. De film bracht niet eens de kosten op. De reden hiervoor kan hebben gelegen in het feit dat It's Always Fair Weather niet echt een vrolijke en sprankelende musical is. De personages zijn cynisch en jaloers en laten zich leiden door motieven als misdaad, gewin en burgerlijkheid. Een andere reden was ook dat de gemiddelde Amerikaan steeds minder naar de bioscoop ging en thuis bleef voor de televisie. Componist André Previn ging zelfs zover dat hij zei dat de film zonder liedjes veel beter ontvangen zou zijn. Veel critici zien in de slechte ontvangst van de film ook het einde van de MGM-musicalfilm en daarmee van een tijdperk.

• (en)  ‌It's Always Fair Weather in de Internet Movie Database