Herulen

De Herulen werden voor het eerst door Romeinse geschiedschrijvers genoemd in de 3e eeuw, tijdens de regeerperiode van keizer Gallienus. Samen met hun bondgenoten, de Goten, vielen ze het Romeinse Rijk binnen en plunderden zowel Byzantium als Athene in 267. Twee jaar later werden ze echter compleet verslagen door het Romeinse leger in de Slag bij Naissus.[1]

Tegen het eind van de 4e eeuw vielen de Herulen onder de heerschappij van de Ostrogoten en, nadat dezen onder koning Ermanarik in 375 verslagen werden door de Hunnen, onder heerschappij van de Hunnen. Na de dood van Attilla en de val van het Hunnenrijk in 454 vestigden sommige Herulen zich in Zuid-Slowakije, bij de rivieren de Theiss en de Mureş. Ze stichtten daar een koninkrijk dat in het zuiden grensde aan de Ostrogoten, links van de Donau in Hongarije aan de Longobarden en verder stroomafwaarts aan de Gepiden.

Odoaker

een solidus met de afbeelding van Odoaker

De Skirenleider Odoaker onttroonde in 476 de laatste keizer van het West-Romeinse Rijk, Romulus Augustulus, en benoemde zichzelf tot koning van Italië. Hiermee kwam een eind aan het West-Romeinse Rijk. Vorige generaties lieten hiermee vaak de middeleeuwen beginnen. Odoaker werd in 493 verslagen en vermoord door de Ostrogoten, die de heerschappij over Italië overnamen.

Als bondgenoten van de Saksen voerden Herulen in 409 aanvallen uit op de kust van Gallië, en in 460 en 465 werden ze in Galicië (Spanje) gesignaleerd.

Ten tijde van het bewind van Eurik (466-484) vochten er Herulen als bondgenoten aan de zijde van de Visigoten tegen de Merovingen. Uiteindelijk werden deze Herulen verslagen door de Franken, waarna ze zich aan het einde van de 5e eeuw in zuidelijk Zweden vestigden.

In 533 vochten nog vele Herulen in het leger van het Byzantijnse Rijk. Duizenden dienden in de persoonlijke lijfwacht van de Byzantijnse generaal Belisarius.