Henri Simonet

Simonet werd als assistent werkzaam aan de ULB, waar hij vanaf 1958 buitengewoon hoogleraar was. Eind jaren 1960 was hij als bestuurslid van de Université Libre de Bruxelles nauw betrokken bij de ontdubbeling in een Franstalige (ULB) en Nederlandstalige (VUB) vrijzinnige universiteit. Tevens was hij van 1961 tot 1965 kabinetschef van minister Antoon Spinoy.

Vanaf 1959 was hij politiek actief voor de PSB en vervolgens de PS. Voor deze partij werd hij verkozen tot gemeenteraadslid van Anderlecht, waar hij van 1966 tot 1984 burgemeester was.

In 1966 volgde hij de overleden Joseph Bracops op als lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers voor het arrondissement Brussel, een mandaat dat hij tot in 1973 uitoefende. Van 1977 tot 1984 was hij vervolgens opnieuw lid van de Kamer.

Van 1972 tot 1973 was hij minister van Economische Zaken in de Regering-G. Eyskens VI. Op 6 december 1972 sloot hij als minister samen met secretaris-generaal van het ministerie van Economie André Baeyens een geheim akkoord met Iran over de bouw van een Iraanse olieraffinaderij in België, op de grens van Limburg en Luik. De bedoeling was dat er een pijpleidingennetwerk zou worden aangelegd doorheen Vlaanderen en Wallonië met vertakkingen naar de buurlanden, waardoor er een Iraans benzinenetwerk in België zou ontstaan. Henri Simonet tekende op 21 december 1972 namens de Belgische regering een conventie met de Iraanse regering over de oprichting van de raffinaderij. Hij beloofde dat de Belgische staat 20 procent van het kapitaal zou storten als niet-terugvorderbaar gift. Op 18 april 1973 groeide de kwestie uit tot een schandaal, de zogenaamde Ibramco-affaire, toen journalist Leo Schrooten in de krant De Standaard de affaire onthulde.

Begin 1973 verliet Simonet voor enkele jaren de Belgische politiek, waarna hij van 1973 tot 1977 vicevoorzitter was van de Europese Commissie. Toen dit mandaat afliep keerde hij terug naar de Belgische politiek, waarna hij van 1977 tot 1980 minister van Buitenlandse Zaken was. Ook was hij van 1977 tot 1979 staatssecretaris van Streekeconomie.

Nadat PS-voorzitter André Cools Simonet in 1980 geen ministerpost meer gaf, kwam hij meer en meer in conflict met zijn partij, waar hij deel uitmaakte van de rechter- en pro-Atlantische vleugel. Tevens was hij een voorstander van een unitair België, waardoor hij binnen de federalistisch gezinde PS meer en meer geïsoleerd begon te raken. In 1984 verliet hij uiteindelijk de PS, waarna hij ontslag nam als parlementslid en als burgemeester van Anderlecht.

In 1985 trad Simonet toe tot de liberale PRL, waarna hij opnieuw parlementslid werd. Van 1985 tot 1988 en van 1991 tot 1992 zetelde hij in de Kamer van volksvertegenwoordigers en van 1988 tot 1991 in de Belgische Senaat. In 1992 verliet hij de politiek ten voordele van zijn zoon Jacques Simonet, die ook een politieke loopbaan volgde.

Interview met Henri Simonet