Hendrik Algra

Hendrik Algra was de zoon van Aan (Hendriks) Algra, landarbeider, en Jitske Bosma. In 1909 werd hij landarbeider, maar in 1910 begon hij met de avondopleiding van de christelijke onderwijzersopleiding te Wommels. In 1914 werd hij onderwijzer te Itens. In 1915 verhuisde hij naar Berlikum. In 1922 werd hij leraar aan de christelijke kweekschool te Leeuwarden, vooruitlopend op het behalen van de middelbare akten voor geschiedenis in 1924 en Nederlands in 1928. Van 1935-1946 was hij leraar aan het Gereformeerd Gymnasium in Kampen, van 1936-1962 aan het Gereformeerd Gymnasium in Leeuwarden.

In 1923 werd Algra lid van Nederlandsche Bond van Jongelings Vereenigingen op Gereformeerden Grondslag. Hij publiceerde historische artikelen in het Gereformeerd Jongelingsblad, later gebundeld als Het erfdeel der vaderen.

Hij was medewerker van Friese bladen en in 1935 schreef hij mee aan de beginselverklaring van het Kristlik Frysk Selskip. Van 1935 tot 1970 was hij politiek hoofdredacteur van het Friesch Dagblad.

In januari 1941 legde Algra zijn hoofdredacteurschap neer, omdat hij geen compromissen met de bezetter wilde sluiten. Op 4 mei 1942 werd hij gearresteerd en tot 20 december 1943 als gijzelaar geïnterneerd in het seminarie Beekvliet in Sint-Michielsgestel. Hij hield daar lezingen over de Nederlandse geschiedenis, die later uitgegeven werden als De eigen weg van het Nederlandse volk.

Na de oorlog was Algra van 1946 tot 1969 Eerste Kamerlid voor de Anti-Revolutionaire Partij met de portefeuilles defensie, buitenlandse zaken en onderwijs. Hij was voorstander van één protestantse volkspartij in antwoord op de Doorbraak.

Hij had in later jaren kritiek op het cultuurbeleid, de Mammoetwet van Cals en het in zijn ogen godslasterlijke literaire werk van Gerard Reve.

Algra publiceerde vele historische werken (zie Publicaties). Met zijn broer Ale Algra schreef hij het vaak herdrukte Dispereert niet als christelijk-nationale geschiedschrijving van Nederland.

Van 1947 tot 1973 had hij zitting in het bestuur van de Wereldomroep, vanaf 1968 als voorzitter.

De Vrije Universiteit verleende hem in 1980 een eredoctoraat in de sociale wetenschappen.

In 1922 trouwde hij met Eelkje Offringa, met wie hij drie zoons en twee dochters kreeg. Na haar overlijden in 1946 hertrouwde hij in 1953 met Janke Wijnsma. Zij kregen een dochter.