Fleetwood Mac

De band werd in juli 1967 opgericht door Peter Green. Oorspronkelijk bestond de band naast Green (zang, gitaar en mondharmonica) uit Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (gitaar) en Bob Brunning (bas). Peter Green had in 1966 samen met Mick Fleetwood gespeeld in Shotgun Express, een R&B-band waarin Rod Stewart de zang voor zijn rekening nam. In datzelfde jaar nog verliet Green deze groep om Eric Clapton te vervangen in John Mayall's Bluesbreakers. Hier was John McVie de basgitarist. Mick Fleetwood voegde zich begin 1967 ook bij John Mayall's Bluesbreakers. In datzelfde jaar stapte zowel Green, Fleetwood als McVie uit deze band om een nieuw avontuur aan te gaan: Fleetwood Mac.

De bandnaam Fleetwood Mac is afkomstig van een nummer dat Green, Fleetwood en McVie al opnamen in de tijd dat ze nog bij John Mayall speelden, maar komt eigenlijk neer op een samentrekking van de achternamen van Mick Fleetwood en John M(a)cVie. Korte tijd daarna kwam zanger, slide-gitarist en toetsenist Jeremy Spencer de groep versterken. Via een advertentie vond de band een tijdelijke bassist in Bob Brunning, die in september 1967 definitief werd vervangen door John McVie. Aanvankelijk was het repertoire van de band nogal gespleten: Peter Green speelde vaak melancholieke blues terwijl Jeremy Spencer zich meer op het repertoire van Elmore James richtte. Op de eerste twee albums is pure blues te horen maar het geluid van de groep veranderde al snel, zeker nadat in de zomer van 1968 de groep nogmaals werd uitgebreid, ditmaal met gitarist en zanger Danny Kirwan. In deze formatie toerde de band tweemaal door Nederland: in de herfst van 1968 en begin 1969. De toekomstige topgroep speelde o.a. in zaaltjes in Leersum en Schaijk.

De band kreeg Europese bekendheid. De bekendste songs tot dan toe waren Black Magic Woman, later gecoverd door Santana, Need your love so bad. Albatross was een nummer 1 hit in Groot-Brittannië en haalde in Nederland de tweede plaats. Dit laatste nummer leidde begin 1969 een verandering van stijl in met een reeks rocksingles: het introspectieve Man of the world, de grote hit Oh well (part 1) (de eerste Alarmschijf) en The Green Manalishi. Met het album Then Play On werd Fleetwood Mac een rockgroep. Het album is een voorbeeld van de veelzijdige muzikaliteit waartoe de band in staat was. Er staan ballads op, die worden afgewisseld met stevige rocknummers.

In mei 1970 verliet Green de band onverwacht. Green had tijdens een tournee door Duitsland heimelijk LSD toegediend gekregen en begon vreemd gedrag te vertonen. Zo wilde hij alle inkomsten van de band aan charitatieve doelen schenken. Toch waren de overige bandleden geschokt toen Green zelf de beslissing nam om op te stappen, want Green was dé ster en songwriter van de band. De band besloot daarop als een soort commune samen te gaan wonen. Toen de band naar Amerika moest voor een volgende tournee, werd McVies vrouw Christine gevraagd om als toetseniste de band te versterken. Zij had eerder al onder haar eigen naam Christine Perfect als gastmuzikante meegespeeld. Als zangeres van Chicken Shack had ze een hit gehad met I'd rather go blind en ze was door Melody Maker uitgeroepen tot beste zangeres van 1969.

In 1971 verliet ook Spencer de groep. Na aankomst in Los Angeles verliet hij het hotel waar de groep logeerde om even wat boodschappen te doen en was vervolgens drie dagen zoek. Hij bleek zich te hebben aangesloten bij de sekte "Children of God". Voor de rest van de tournee werd hij opvallend genoeg vervangen door Peter Green. Spencers definitieve vervanger werd de Amerikaanse gitarist Bob Welch. Afgezien van de twee naamgevers van de groep, Fleetwood en McVie, had Fleetwood Mac nu weinig meer te maken met de bluesband uit de jaren 60. Voortaan maakte Fleetwood Mac popmuziek, met regelmatige bezettingswisselingen. Hierdoor werd een nieuw publiek aangesproken maar haakten fans van het eerste uur af.

Gitarist Kirwan zorgde voor problemen in de band en weigerde op te treden. In 1972 werd Bob Weston aangetrokken als vervanging. Ook was Dave Walker uit Savoy Brown enige tijd zanger, maar zijn stemgeluid paste geheel niet bij Fleetwood Mac. De band kwam in de problemen toen Weston werd ontslagen vanwege het aanknopen van amoureuze banden met Jenny Boyd, de vrouw van Fleetwood en zus van Pattie Boyd (Mick Fleetwood en George Harrison waren daardoor zwagers). Terwijl de band probeerde een nieuwe formatie bij elkaar te krijgen meende manager Clifford Davis recht te hebben op de bandnaam en stuurde een geheel andere band naar Amerika om onder de naam Fleetwood Mac op te treden. De "echte" Fleetwood Mac mocht niet zelf optreden. Het duurde maanden en kostte veel tijd om de rechten op de bandnaam terug te krijgen. De "valse" Fleetwood Mac had later een hit met Why did you do it onder de naam Stretch. Voortaan zouden de "echte" Fleetwood Mac hun eigen management verzorgen. Kort daarna verliet Welch de groep, waardoor alleen Fleetwood en het echtpaar McVie overbleven.

Eind 1974 vestigden de overgebleven leden van Fleetwood Mac zich in Californië. Mick Fleetwood vond in Lindsey Buckingham een nieuwe geschikte gitarist. Echter, Buckingham was hiertoe alleen bereid indien Stevie Nicks, zijn toenmalige vriendin met wie hij ook een muzikaal duo vormde, ook mocht toetreden tot de band. Dat gebeurde; met Nicks en Buckingham kreeg de groep een belangrijke nieuwe impuls. Dat de groep hiermee een nieuw begin maakte wordt geïllustreerd door de titel van het eerste album in deze bezetting; de plaat heet eenvoudig Fleetwood Mac, net als het debuut van het oude Fleetwood Mac uit 1967. Dit album betekende de doorbraak van de band in Amerika.

Het volgende album Rumours uit 1977, met onder andere de hits "Go Your Own Way" en "Dreams" had een enorm commercieel succes en was tot Thriller het best verkochte album aller tijden. Doordat zowel het echtpaar McVie als het duo Nicks-Buckingham relationele problemen hadden liepen de spanningen in de studio geregeld zeer hoog op. Ook Fleetwood lag in scheiding met zijn vrouw. Middels muziek en teksten reageerden zij zich af waardoor het album een sterke emotionele lading bevat. De McVie's scheidden tijdens de Rumours tour, hoewel Christine de naam McVie is blijven gebruiken.

De volgende albums, de experimentele dubbel-elpee Tusk (1979) en Mirage (1982) verkochten goed, maar het gigantische verkoopsucces van Rumours kon niet worden geëvenaard. In de daaropvolgende jaren hielden de leden van de groep zich vooral bezig met solo-projecten waarbij Stevie Nicks het succesvolste is gebleken. Ondertussen ging Fleetwood failliet, John McVie kwam van zijn jarenlange alcoholprobleem af en Stevie Nicks loste haar drugsverslaving op.

In 1987 verscheen Tango in the Night, een album waar twee jaar aan werd gewerkt. Dit album was een groot commercieel succes, er werden zes singles vanaf gehaald waaronder "Big Love", "Little Lies" en "Everywhere".

Na het verschijnen van Tango in the Night verliet Buckingham de band vanwege spanningen in de groep. Hij werd vervangen door gitaristen Billy Burnette en Rick Vito, waarmee in 1990 het zwakke album "Behind the Mask" werd opgenomen. In de jaren daarna stapten ook Stevie Nicks, Christine McVie en Vito uit de band. Bij de inauguratie van president Bill Clinton in 1993 trad de Rumours-bezetting op in een eenmalige reünie. In een nieuwe bezetting, met daarin onder meer Dave Mason, ging Fleetwood Mac in 1994 op tournee en werd het geflopte album Time opgenomen.

In 1997 keerden Christine McVie, Buckingham en Nicks terug voor een tournee, naar aanleiding waarvan het live-album The Dance verscheen. In de Verenigde Staten kwam Fleetwood Mac hiermee voor het eerst in vijftien jaar weer terug op één in de albumchart. Na dit project verliet Christine McVie de band, naar later bleek door psychische problemen.[5]

De vier overgebleven bandleden namen een nieuw studio-album op dat verscheen in 2003, Say You Will. Hierna volgde een wereldtour waarbij Nederland niet werd aangedaan. In 2009 volgde de Unleashed tour waarbij Fleetwood Mac Europa en ook Nederland en België bezocht. De media waren erg positief over het 2,5 uur durende optreden, welke bestond uit oude hits. Fleetwood Mac heeft in 2013 een vergelijkbare wereldtour gehad Fleetwood Mac Live. Zij bezochten tweemaal de Ziggo Dome in Amsterdam en ook het Sportpaleis in Antwerpen. Deze tour moest echter halverwege worden afgebroken omdat John McVie behandeld moest worden tegen kanker.[6]

Onverwacht werd in januari 2014 aangekondigd dat de toen 70-jarige Christine McVie terugkeerde. John McVie is inmiddels hersteld van zijn ziekte. Hiermee was de Rumours bezetting voor het eerst in bijna twintig jaar weer compleet. In 2014-2015 vond de On with the Show tour plaats waarbij twee concerten in het Ziggo Dome en één in het Sportpaleis Antwerpen werden gegeven. De band gaat tevens opnieuw de studio in om een nieuwe cd op te nemen. Wanneer deze verschijnt is vooralsnog onduidelijk.[7]

Op 9 april 2018 werd bekend dat Lindsey Buckingham de band verlaat, met welke reden is niet bekend.[8][9] Lindsey Buckingham is vervangen door Neil Finn (voorheen Crowded House) en Mike Campbell (afkomstig van Tom Petty & the Heartbreakers).

• Peter Green's Fleetwood Mac (Blue Horizon, 1968)
• Mr. Wonderful (Epic, 1968)
• English Rose (Epic, 1969 - alleen VS)
• The Pious Bird Of Good Omen (Blue Horizon 1969 - alleen VK)
• Then Play On (Reprise, 1969)
• Fleetwood Mac In Chicago/Blues Jam In Chicago vols 1 & 2 (Blue Horizon, 1969)
• Kiln house (1970)
• Greatest hits (1971)
• Future games (1971)
• Bare trees (1972)
• Penguin (Reprise, 1973)
• Mystery to me (1973)
• Heroes are hard to find (1974)
• Fleetwood Mac (11-7-1975)
• Rumours (4-2-1977)
• Tusk (12-10-1979)
• Live (08-12-1980)
• Mirage (28-6-1982)
• Tango in the night (14-4-1987)
• Greatest hits (22-10-1988)
• Bermuda Triangle (1989)
• Behind the mask (10-4-1990)
• 25 years - the chain (20-12-1992)
• Time (10-10-1995)
• The dance (19-08-1997)
• The very best of Fleetwood Mac (2002)
• Say you will (15-04-2003)

• Greatest Hits (CBS Europe, 1971)
• The Original Fleetwood Mac (opnamen uit 1967-1968, uitgegeven Blue Horizon 1971)
• "The best of Fleetwood Mac" (reprise records 1978)
• The Complete Blue Horizon Sessions 1967-1969 [Box set] (Columbia UK, 1999)
• The Vaudeville Years of Fleetwood Mac: 1968 to 1970 [Box set] (uitgegeven 1999)
• Show-Biz Blues 1968-1970 [Box set] (Companion to "Vaudville", uitgegeven c. 2002)
• Best of Peter Green's Fleetwood Mac (Columbia UK, 2000)
• Original Fleetwood Mac: The Blues Years (3 cd-set, Castle, 2000)
• Jumping at Shadows: The Blues Years (Castle/Sanctuary, 2002)
• Men of the World: The Early Years (Sanctuary, 2005)

• Live at the Marquee, 1967 (uitgegeven 1992)
• Masters: London Live '68 (uitgegeven 1998)
• Live At The BBC (uitgegeven 1995)
• Shrine '69 (live 1969, uitgegeven 1999)
• Live at the Boston Tea Party, vols 1-3 (opgenomen Feb 5-7, 1970).
• Oh Well—Greatest Hits Live (Mainline, 1989.)