Étienne Davignon
Étienne François Jacques graaf Davignon (Boedapest, 4 oktober 1932) is een Belgische edelman, diplomaat, politicus en topfunctionaris bij diverse grote ondernemingen en instellingen.
Étienne Davignon
| ||||
Geboren | 4 oktober 1932 Boedapest | |||
Politieke partij | Partijloos (voormalig PSC) | |||
Beroep | Politicus en bestuurder van vennootschappen | |||
belast met: 1977-1981: Douane-unie, Industrie en Interne Markt 1981-1985: Energie, Euratom, Industrie, Onderzoek en Wetenschap | ||||
Aangetreden | 6 januari 1977 | |||
Einde termijn | 6 januari 1985 | |||
President | Roy Jenkins Gaston Thorn | |||
Voorganger | Henri Simonet | |||
Opvolger | Willy De Clercq | |||
|
Davignon werd geboren in een diplomatenfamilie. Zijn vader was Jacques Davignon. Na zijn universitaire studies aan de Facultés Universitaires Saint-Louis in Brussel en de Université catholique de Louvain in Leuven, waar hij promoveerde, voltooide Davignon zijn opleiding met een baccalaureaat in de thomistische wijsbegeerte en studies economie.
Hij heeft een lange loopbaan van politieke en financiële functies. Als 28-jarig diplomaat was hij actief als gezant voor minister Pierre Wigny in het toenmalige, pas onafhankelijke Congo aan het begin van de Congocrisis. Nadien was hij onder meer kabinetschef van Paul-Henri Spaak, minister van Buitenlandse Zaken. In 1973 behoorde hij tot de top van de Belgische diplomatie en ging hij een belangrijke rol spelen in de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE). Davignon deed ook ervaring op als vicevoorzitter van de Europese commissie (1977-1981), die geleid werd door de Brit Roy Jenkins. Hij was er verantwoordelijk voor interne markt en industrie.
In 1988 werd hij benoemd tot voorzitter van de Generale Maatschappij van België. In die functie had hij een belangrijk aandeel in de herstructureringen die toen doorgevoerd werden bij onder andere de Waalse staalindustrie en bij Tractebel. Na het faillissement van Sabena in 2001 creëerde Davignon met Maurice Lippens een nieuwe Belgische luchtvaartmaatschappij door de oprichting van SN Airholding, die in 2002 Sabena's winstgevende dochteronderneming Delta Air Transport overnam. Op 31 oktober 2003 werd Davignon vicevoorzitter van het door de fusie van Tractebel (eigendom van SUEZ) met de Generale Maatschappij van België ontstane SUEZ-Tractebel NV.
Etienne Davignon was ook voorzitter van de Bilderberg-conferenties.[1] In 2004 werd hij benoemd tot minister van Staat.
Van zijn vader erfde hij de adellijke titel burggraaf. Bij koninklijk besluit van 13 juli 2017 verkreeg hij de titel graaf, overdraagbaar op al zijn nakomelingen.
Publicatie
- Mijn drie levens. Herinneringen opgetekend door Maroun Labaki, 2019, ISBN 9789401461238
Bronnen, noten en/of referenties |
Zie de categorie Etienne Davignon van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |
* afgetreden, ** overleden
Altiero Spinelli (1970-73) · Finn Olav Gundelach (1973-77) · Étienne Davignon (1977-81) · Karl-Heinz Narjes (1981-85) ·
Francis Arthur Cockfield (1985-89) · Christiane Scrivener (1989-95) · Mario Monti (1995-99) · László Kovács (2004-10) · Algirdas Šemeta (2010-14) · Pierre Moscovici (2014-)
Piero Malvestiti (1958-59) · Giuseppe Caron (1959-63) · Guido Colonna di Paliano (1964-67) · Hans von der Gröben (1967-70) · Wilhelm Haferkamp (1970-73) ·
Finn Olav Gundelach (1973-77) · Étienne Davignon (1977-81) · Karl-Heinz Narjes (1981-85) · Francis Arthur Cockfield (1985-89) · Martin Bangemann (1989-93) ·
Raniero Vanni d'Archirafi (1993-95) · Mario Monti (1995-99) · Frits Bolkestein (1999-2004) · Charlie McCreevy (2004-10) · Michel Barnier (2010-14) · Elżbieta Bieńkowska (2014-)