Pierre Wigny

Wigny promoveerde tot doctor in de rechten aan de Universiteit van Luik en aan de Harvard-universiteit. Beroepshalve was hij jurist en hoogleraar. Vanaf 1945 werd hij tevens directeur van de studiedienst CEPESS en van 1971 tot 1975 de voorzitter van de bank Beroepskrediet. Wigny was eveneens medewerker en redactielid bij meerdere kranten.

Hij werd politiek actief voor de PSC en zetelde van 1949 tot 1971 voor het arrondissement Doornik-Aat in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Van 1968 tot 1971 was hij ondervoorzitter van de PSC. Eveneens zetelde hij vanaf 1952 in de Gemeenschappelijke Vergadering van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal en van maart tot juli 1958 lid van het Europees Parlement, waar hij fractievoorzitter was van de christendemocraten.

Hij volgde tevens een ministeriële loopbaan: van 1947 tot 1950 was hij minister van Koloniën in de Regering-Spaak III, de Regering-Spaak IV, de Regering-G. Eyskens I en de Regering-Duvieusart, van 1958 tot 1961 was hij minister van Buitenlandse Zaken in de Regering-G. Eyskens II, de Regering-G. Eyskens III en de Regering-G. Eyskens IV en van 1966 tot 1968 minister van Franse Cultuur en Justitie in de Regering-Vanden Boeynants I.[1]

Pierre Wigny was als minister van Buitenlandse Zaken samen met minister van Afrikaanse Zaken Harold Charles d'Aspremont Lynden politiek verantwoordelijk voor het Belgisch beleid aan het begin van de Congocrisis. Na de onafhankelijkheid van Congo in 1960 leidde Belgische inmenging achter de schermen tot de afzetting en liquidatie van Patrice Lumumba, de wettig verkozen premier van het land, die door het Belgisch establishment gezien werd als te onbetrouwbaar. Kolonel Mobutu Sese Seko raakte met Belgische steun aan de macht en zou het land gedurende 40 jaar als dictator regeren door middel van repressie en cliëntelisme.[2]

• Fiche Wigny op odis.be.