Engelse tuin

Een Engelse tuin is een landschapstuin,in Engelse landschapsstijl, die in de mode kwam in de tweede helft van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende eeuw.

Landschapspark kasteel Broekhuizen te Leersum (bb)

Engelse tuin in het Engelse Wilton

Het Wilhelminapark in Utrecht, een voorbeeld van een Engelse tuin

Oranjestein in Oranjewoud

Engelse landschapstuin bij Slot Zeist

Waterstroom in Engelse tuin bij München in Duitsland

De Engelse tuin verschilt volledig van zijn tegenhanger, de Franse tuin. Men stapte af van het idee dat de natuur beheerst moest worden door de mensen. De tuinen werden nu aangelegd zonder symmetrie en evenwicht, er werden nog steeds sobere paviljoentjes opgetrokken; beeldhouwwerken werden schaars. Het concept leunt op de voorstelling van romantische, parkachtige landschappen met verrassende doorkijkjes. In de praktijk wordt dit doorgaans gestalte gegeven door de aanleg van grasvelden, liefst op heuvelachtig terrein, omgeven door en afgewisseld met boomgroepen.

Veel mensen vinden de Engelse tuin natuurlijk overkomen. In werkelijkheid groeien er vaak veel exoten, zoals coniferen. Water vormt een belangrijk onderdeel van deze nog steeds populaire vorm van landschapsaanleg. Er werden vaak kunstmatige meertjes aangelegd.

In de tweede helft van de 18e eeuw was er veel belangstelling voor China en Japan in Europa; de natuurlijke stijl van de Engelse tuin en Engelse landschapsstijl lijkt voor een deel overgenomen van de grillige en asymmetrische Chinese tuin en Japanse tuin. Het materiaal en gebruik van beplanting is hier echter anders.