Eliud Kipchoge

Kipchoge won een gouden medaille tijdens de wereldkampioenschappen van 2003 in Parijs op de 5000 m en versloeg hiermee de nummer twee Hicham El Guerrouj met slechts vierhonderdste van een seconde. (12.52,79 om 12.52,83).

In 2004 won Kipchoge brons op de Olympische Spelen van Athene op de 5000 m achter Hicham El Guerrouj (goud) en Kenenisa Bekele (zilver). Hij won ook een bronzen medaille op de 3000 m op de wereldindoorkampioenschappen in Moskou in 2006. Datzelfde jaar won hij op de LBBW Meeting 2006 in Kalsruhe de 3000 m in 7.33,07. Op 31 december 2006 liep hij op de 10 km van de San Silvestre Vallence een tijd beneden het bestaande wereldrecord. In een hevige strijd met Zersenay Tadese kwam hij met een tijd van 26.54 als winnaar uit de bus. Zersenay Tadese liep dezelfde tijd, maar finishte een fractie later dan Kipchoge. De door beiden gerealiseerde tijd kon echter niet als wereldrecord worden erkend, omdat het hier een point-to-point race betrof, waarbij het verval over de eerste acht kilometer met 55 meter ook nog eens vijfmaal het toegestane maximum was.

Kipchoge won een zilveren medaille op de WK van 2007 in Osaka op de 5000 m. Hij finishte in 13.46,00 achter Bernard Lagat (13.45,87). Op de Memorial Van Damme won hij dat jaar eveneens een zilveren medaille op deze afstand in 12.50,38. Ook op de Olympische Spelen van 2008 in Peking won hij zilver. Met een tijd van 13.02,80 eindigde hij achter de Ethiopiër Kenenisa Bekele, die de wedstrijd won in een olympisch record van 12.57,82.

In Nederland is Kipchoge geen onbekende. Zo won hij vijfmaal (2004 tot 2008) de 4 Mijl van Groningen.

In 2016 werd Kipchoge de winnaar van de World Marathon Majors 2015/16, een competitie over de grootste marathons ter wereld, inclusief het wereldkampioenschap marathon. Zijn eerste plaats dankte hij aan overwinningen in Londen en Berlijn (in 2015). Hij verdiende hiermee het prijzengeld van 500.000 Amerikaanse dollar.[1]

In april 2016 onderstreepte Kipchoge zijn status als een van de grootste marathonlopers aller tijden door voor de tweede opeenvolgende keer de marathon van Londen te winnen in de tweede snelste tijd ooit gelopen van 2:03.05. Kipchoge was licht teleurgesteld dat hij het wereldrecord van 2:02.57, gelopen door zijn landgenoot Dennis Kimetto in Berlijn twee jaar geleden, net niet had verbroken. Het begintempo was (te) hoog, de kopgroep met de tempomakers kwam de eerste 10 kilometer door in een tijd van 28.37, wat overeenkomt met een finishtijd van 2:01 uur. De halve doorkomst in 1:01.24 was de snelste in de geschiedenis van de marathon. Op de 30 kilometer kwam Kipchoge zelfs door in de wereldrecordtijd van 1:27.13. Hij was toen overigens nog in gezelschap van zijn landgenoot Stanley Biwott. Vanaf ongeveer 40 kilometer schudde hij ten slotte ook deze van zich af en sloot de afsluitende 2,2 km af in 6.16, een van de snelste tijden in de geschiedenis.

In de zomer van 2016 behaalde hij zijn grootste succes tot dan toe op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Hij werd olympisch kampioen marathon. Met een tijd van 2:08.44 bleef hij Feyisa Lilesa en Galen Rupp ruim een minuut voor.

Op 6 mei 2017 liep Kipchoge op het Formule 1-circuit van Monza de marathon in 2:00.25. Hierbij werd hij begeleid door fietsers en gehaasd door verschillende atleten, onder wie de Nederlander Abdi Nageeye. De bedoeling was om de marathon binnen twee uur te volbrengen, maar deze ambitie kon hij niet waarmaken. Na afloop liet hij optekenen: "Ik dacht dat ik op weg was naar een tijd onder de twee uur, maar in de laatste twee ronden moest ik tien seconden toegeven. Het was een geweldig maar zwaar avontuur. Er is zeven maanden van voorbereiding aan vooraf gegaan. We hebben sportgeschiedenis geschreven."[2]

Op zondag 16 september 2018 in Berlijn lukte het Kipchoge om het wereldrecord marathon te verbreken. De Keniaan liep de 42,195 kilometer in een tijd van 2:01.39, waarmee hij het vorige record van 2:02.57 beduidend verbeterde.

Onder ideale omstandigheden slaagde Kipchoge erin op zaterdag 12 oktober 2019 de grens van 2 uur voor een marathon te doorbreken met een eindtijd van 1:59.40. Het traject hiervoor werd gekozen in Wenen met overwegingen als de ideale temperatuur en luchtvochigheid. Ook werd gebruik gemaakt van zogenaamde pacers, renners die ombeurten Kipchoge omringden om het tempo vast te houden en uit de wind te houden. Het record wordt niet opgenomen als wereldrecord omdat regels, die in een normale wedstrijd gelden, niet werden gevolgd.[3][4][5]

• Olympisch kampioen marathon - 2016
• Wereldkampioen 5000 m - 2003
• Wereldjuniorenkampioen veldlopen - 2003

Baan

Weg

Indoor

• IAAF-atleet van het jaar - 2018, 2019

Zie de categorie Eliud Kipchoge van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

	Olympisch kampioen
Atletiek: marathon mannen 1896: Spiridon Louis · 1900: Michel Théato · 1904: Thomas J. Hicks · 1908: Johnny Hayes · 1912: Kenneth  McArthur · 1920: Hannes Kolehmainen · 1924: Albin Stenroos · 1928: Ahmed Boughéra El Ouafi · 1932: Juan Carlos Zabala · 1936: Sohn Kee-chung · 1948: Delfo Cabrera · 1952: Emil Zátopek · 1956: Alain Mimoun · 1960: Abebe Bikila · 1964: Abebe Bikila · 1968: Mamo Wolde · 1972: Frank Shorter · 1976: Waldemar Cierpinski · 1980: Waldemar Cierpinski · 1984: Carlos Lopes · 1988: Gelindo Bordin · 1992: Hwang Young-cho · 1996: Josia Thugwane · 2000: Gezahegne Abera · 2004: Stefano Baldini · 2008: Samuel Wanjiru · 2012: Stephen Kiprotich · 2016: Eliud Kipchoge