Maigret

Maigrets roepnaam is Jules, al wordt hij slechts spaarzaam bij die naam aangesproken door zijn vrouw en enkele oude bekenden.[14] In La première enquête de Maigret (Het eerste onderzoek van Maigret) valt te lezen dat zijn volledige naam Jules Amédée François Maigret luidt.[15] In Le revolver de Maigret (Het pistool van Maigret) bedeelt Simenon hem echter met de voornamen Jules Joseph Anthelme.[16] Al even achteloos is Simenon omgesprongen met Maigrets geboortejaar. In M. Gallet décédé (Maigret in Sancerre), waarin Maigret een moord in Sancerre onderzoekt in de zomer van 1930, wordt vermeld dat Maigret 45 jaar oud is en dat hij reeds de helft van zijn leven in dienst is van de politie.[17] Daarentegen beschrijft Simenon in La première enquête de Maigret (Het eerste onderzoek van Maigret) hoe Maigret in april 1913 op 26-jarige leeftijd voor het eerst op eigen initiatief een moord onderzoekt. Hij is op dat moment al vier jaar werkzaam bij de Parijse politie en gestationeerd op bureau La Rochefoucauld in het negende arrondissement als secretaris van commissaris Maxime Le Bret, van wie hij overigens meer tegen- dan medewerking ondervindt bij zijn onderzoek.[18] Met een ruime slag om de arm kan dus worden gesteld dat Maigret geboren is tussen 1884 en 1887. In Maigret et l’homme tout seul (Maigret en het lijk in het sloophuis), dat zich afspeelt in augustus 1965, vermeldt Simenon vreemd genoeg dat Maigret bijna 55 jaar oud is, wat zou betekenen dat hij rond 1910 moet zijn geboren. Aangenomen wordt dat Simenon zich hier deerlijk in de chronologie heeft vergist. In de meeste romans en verhalen wordt Maigret door zijn schepper voorgesteld als een man van middelbare leeftijd.[19] Bekend is dat Simenon een slecht geheugen voor data en jaartallen had, een gebrek waar hij grappig genoeg ook Maigret mee opzadelde.[20]

Maigrets vader Evariste is rentmeester van een grafelijk landgoed in Saint-Fiacre, een fictief dorp in de buurt van Moulins in het departement Allier. Het beroep van rentmeester brengt met zich mee dat zowel met mensen uit gepriviligeerde kringen als met boeren en veehandelaren moet worden omgegaan.[21] De vaardigheid om met mensen uit allerlei rangen, standen en sociale milieus om te gaan bezit ook Maigret, die in deze aardt naar zijn vader. De familie Maigret bewoont een huis gelegen aan de binnenplaats van het kasteel van Saint-Fiacre. Vele jaren na Maigrets vertrek uit Saint-Fiacre is het kasteel gekocht door Ferdinand Fumal, een zoon van de plaatselijke slager die het tot welgesteld en invloedrijk vleesgroothandelaar heeft gebracht en die op zeker moment in zijn Parijse woning wordt vermoord.[22] Het dorp en kasteel van Saint-Fiacre zijn door Simenon gemodelleerd naar Paray-le-Frésil, waar hij in 1923-1924 enige tijd heeft verbleven als particulier secretaris van de markies de Tracy.[23]

Maigret is enig kind. Als hij 8 jaar oud is sterft zijn moeder in het kraambed, evenals de baby. Vier jaar later gaat Maigret naar het lyceum in Moulins, waar hij zich echter als leerling op het internaat erg ongelukkig voelt. Als zijn vader dat door heeft, besluit deze de jonge Maigret naar Nantes te sturen, waar zijn tante en oom een bakkerij drijven en hem liefdevol kost en inwoning bieden.[24] In Nantes volgt Maigret middelbaar onderwijs. Opgegroeid op het platteland blijft hij zich echter tussen de vier muren van een klaslokaal opgesloten voelen.[25] Na de middelbare school gaat hij, nog steeds in Nantes, medicijnen studeren.[26] Die studie moet worden afgebroken als Maigret ongeveer 20 jaar oud is en zijn vader op 44-jarige leeftijd in Saint-Fiacre komt te overlijden aan pleuritis, al vermoedt zijn zoon dat tuberculose de werkelijke doodsoorzaak is.[27] Ook wat Maigrets studie geneeskunde betreft heeft Simenon een steekje laten vallen want in Pietr-le-Letton (Maigret en de onbekende wreker) wordt en passant vermeld dat Maigret enkele jaren medicijnen heeft gestudeerd aan de Sorbonne in Parijs.[28] Hoe het ook zij: in die laatste stad neemt Maigrets carrière rond 1907 een aanvang.

In het Parijse hotel-pension waar de jonge Maigret een kamer huurt, woont ook de vrijgezelle inspecteur Jacquemain, die werkzaam is bij de afdeling moordzaken (“de moordbrigade“) van de centrale recherche, zetelend aan de Quai des Orfèvres. Als Maigret op het punt staat een eenvoudig kantoorbaantje zonder veel toekomstperspectief te accepteren, biedt de ongeveer 40-jarige Jacquemain hem een alternatief aan, namelijk een aanstelling als geüniformeerd fietskoerier bij de Parijse politie. Zo’n zeven maanden lang doorkruist Maigret dagelijks heel Parijs om officiële stukken en dossiers te bezorgen bij de verschillende politiebureaus. Aldoende leert hij de stad op zijn duimpje kennen.[29] Gegeven zijn vertrouwdheid met de fiets is het opmerkelijk dat hij dit voertuig in zijn latere carrière versmaadt. Alleen in M. Gallet décedé (Maigret in Sancerre) en in Les caves du Majestic (Maigret en het lijk in de kast) stapt hij nog tweemaal op een geleende fiets, waarbij hij opmerkt dat dit "zoveel gezonder en plezieriger [is] dan de bus of de tram".[30] Als fietskoerier moet de jonge Maigret ook enkele malen stukken bezorgen bij commissaris Xavier Guichard, hoofd van de centrale recherche en een bekende van Maigrets vader. Guichard bezit een vakantiehuisje in de nabijheid van Saint-Fiacre en is daardoor met Evariste Maigret bevriend geraakt.[31] Guichard ontpopt zich als Maigrets “beschermheer en meester”, die vanuit de coulissen zijn carrière min of meer stuurt zodat de jongeman in enkele jaren tijds met zoveel mogelijk facetten van het politiewerk in aanraking komt.[32]

Overigens is Guichard gebaseerd op een gelijknamige commissaris die werkelijk heeft bestaan en op wiens uitnodiging Simenon ooit is rondgeleid op de burelen van de Quai des Orfèvres, teneinde een reëler beeld te krijgen van het recherchewerk. Simenon is dan nog auteur van sensationele misdaadromannetjes onder het pseudoniem Georges Sim maar gaat nadien semi-literaire misdaadromans schrijven onder zijn eigen naam.[33]

Na zijn periode als geüniformeerd fietskoerier werkt Maigret in burgerkleding onder andere bij de afdeling kans- en gokspelen, de afdeling winkeldiefstallen en de afdeling zedenpolitie van de centrale recherche.[17] Nadat hij in 1913 een eerste moordonderzoek heeft verricht, wordt Maigret op voorspraak van Guichard bevorderd tot inspecteur en wordt hij op de Quai des Orfèvres aangesteld bij de afdeling moordzaken onder leiding van commissaris Barodet, voor wie hij een diep ontzag koestert.[34] Na ongeveer twintig jaar wordt Maigret bevorderd tot commissaris en hoofd van de afdeling moordzaken.[35] Als kroon op zijn carrière wordt hem na veertig jaar politiewerk, drie jaar voor zijn pensionering, de positie van directeur van de centrale recherche aangeboden, waarvoor hij echter bedankt omdat hij liever hoofd van de afdeling moordzaken blijft dan zich in een mooie grote kamer op te sluiten en zich uitsluitend bezig te houden met allerlei bestuurlijke en administratieve kwesties.[36] In L'écluse no. 1 (Maigret en Het Gulden Vlies) daarentegen neemt Maigret enkele jaren voor zijn pensionering zelf ontslag.[37] Úit Maigret et le voleur paresseux (Maigret en de luie inbreker) valt op te maken dat Maigret in zijn laatste dienstjaren met leedwezen de reorganisaties bij de Ministeries van Justitie en Binnenlandse Zaken ondergaat, die tot gevolg hebben dat de politie steeds meer een werktuig in handen van het openbaar ministerie wordt. Maigret voelt zichzelf geen werktuig ("Een werktuig denkt niet") maar heeft geen zin om kwesties aan te snijden die buiten zijn competentie vallen of in actie te komen tegen veranderingen die hij toch niet kan tegenhouden.[38]

Maigret is op zijn 26e getrouwd met Louise, een grote blonde vrouw “zoals je die alleen maar kunt vinden in een dure taartjeswinkel, of achter een toonbank van een boter-, kaas- en eierenwinkeltje“.[39] Louise stamt uit een Elzasser geslacht dat al sinds Napoleontische tijden civiel ingenieurs voortbrengt. Maigret leert haar kennen op een muzikale soirée bij haar oom en tante in Parijs, waar hij door een vriend uit zijn studietijd mee naar toe is genomen. Deze eveneens gesjeesde student medicijnen is verliefd op Louise maar die liefde blijft onbeantwoord. Louise voelt zich juist aangetrokken tot Maigret, die de aandacht op zich vestigt door een hele schaal koekjes op te eten.[40] Louise heeft een gelijkmatig humeur, valt nooit over kleinigheden, is zorgelijk en houdt ervan haar man te verwennen met smakelijk bereide spijzen. Over die gerechten is zelfs een apart boekje verschenen, geschreven door culinair journalist Robert Courtine (1910-1998).[41] Hoewel Maigret wegens zijn werk dikwijls verstek moet laten gaan bij de middag- en avondmaaltijd, doet Louise daar nooit haar beklag over. Ze is eraan gewend geraakt dat haar man rare uren maakt maar stelt het wel op prijs als hij zich telefonisch afmeldt.[42] Ze is ook een flinke vrouw, die niet klaagt over pijntjes en zelfs haar kiespijn verbijt.[43] De Maigrets hebben een gelukkig maar zeer traditioneel huwelijk. Hij heeft zijn werk en zij doet het huishouden en in die domeinen bemoeien ze zich niet of nauwelijks met elkaar.[44] Louise toont zich overigens wel geïnteresseerd in Maigrets vorderingen maar hoeft nooit het naatje van de kous te weten. Met wat ze uit de krant en via de radio verneemt van het onderzoek van haar echtgenoot neemt ze genoegen.[45]

Het echtpaar Maigret heeft geen kinderen, wat vooral Louise veel verdriet doet. Vandaar dat Maigret het onderwerp kinderen het liefst vermijdt.[46] Overigens is uit hun echtverbintenis wel een dochtertje geboren maar dat is kort na de geboorte overleden.[47] Heel af en toe roept een ontmoeting met een jong iemand ook bij Maigret een soort "heimwee naar het vaderschap" op.[48] De kinderloosheid van het echtpaar Maigret was een bewuste keuze van Simenon: "Ik vond het veel te ingewikkeld verhalen te schrijven waarin de commissaris jengelende kinderen thuis aantrof als hij terugkeerde van zijn werk. Of 's nachts het bed uit moest omdat de baby huilde. Maigret moest zich maar met één ding bezighouden: het oplossen van misdaden."[49] Wat ook zal hebben meegespeeld is dat Simenon zelf nog geen kinderen had toen hij zijn romanfiguur bedacht.[50] In de meeste romans en verhalen woont het echtpaar Maigret op 132 Boulevard Richard-Lenoir in het elfde arrondissement van Parijs. In L'écluse no. 1 (Maigret en Het Gulden Vlies) bewonen ze echter een appartement op Boulevard Edgar Quinet in het veertiende arrondissement; in Maigret se fâche (Maigret wordt kwaad) is sprake van een appartement aan de Place des Vosges in het vierde arrondissement.[51] Overigens heeft Simenon zelf enkele jaren (1924-1929) in een appartement aan de Place des Vosges gewoond met zijn eerste echtgenote Régine (Tigy) Renchon.[52] Een paar jaar voordat hij met pensioen gaat koopt Maigret een buitenhuisje in Meung-sur-Loire, waar hij samen met zijn vrouw de zaterdagavonden en zondagen doorbrengt.[53] Eenmaal gepensionneerd vestigt Maigret zich definitief in Meung, in het huis dat geurt "naar brandend hout en geitemelk".[54]

Het echtpaar Maigret heeft geen uitgebreide vrienden- en kennissenkring. Eigenlijk trekken ze alleen intensief op met één ander echtpaar, te weten de huisarts Pardon en diens vrouw. Ongeveer eens per maand eten de Maigrets bij de Pardons die ongeveer vijf minuten van hen vandaan wonen op de boulevard Voltaire dan wel in de rue Popincourt.[55] De echtparen zijn van ongeveer dezelfde leeftijd. Maigret en Pardon noemen elkaar niet bij de voornaam, de vrouwen daarentegen wel.[56] Ter ontspanning bezoeken de Maigrets ook weleens een vertrouwd restaurantje en soms gaan ze een avondje naar de bioscoop (altijd dezelfde bioscoop, want de film doet er niet zo toe).[57] De vakanties worden meestal doorgebracht bij de familie van Louise in de Elzas.[58] De zuster van Louise Maigret heeft een zoon die eveneens politieambtenaar is. Op voorspraak van Maigret krijgt deze Philippe Lauer een betrekking aangeboden bij de police judiciaire in Parijs. Nadat Maigret met pensioen is gegaan komt zijn neef op de afdeling moordzaken te werken.[59] In een poging net zo slim te zijn als zijn beroemde oom begaat Philippe echter zo'n blunder dat hij zelf verdachte wordt in een moordzaak. Daardoor ziet Maigret zich genoodzaakt nog eenmaal - zij het vanaf de zijlijn - een moord op te lossen om zodoende zijn neef vrij te pleiten.

Maigrets werkwijze wordt door Simenon uitgebreid beschreven. In diverse romans staat die werkwijze zelfs min of meer centraal en doet het misdaadverhaal er minder toe. In Mon ami Maigret (Mijn vriend Maigret) krijgt de commissaris bijvoorbeeld te maken met een jonge rechercheur van Scotland Yard die naar Parijs komt om de "methode Maigret" te bestuderen. In het beginstadium houdt Maigret een moordonderzoek liefst zo breed en open mogelijk. Hij waakt voor vooringenomenheid en tunnelvisie. In Maigret et les vieillards (Maigret in de wereld van gisteren) merkt hij op: “Ik verdenk nog niemand, maar ik verwerp à priori geen enkele hypothese.“[60] Die instelling brengt met zich mee dat Maigret eerste indrukken wantrouwt. Het liefst verdiept hij zich eerst grondig in de persoon van het slachtoffer en diens milieu.[61] Daartoe ondervraagt hij allerlei mensen die het slachtoffer (goed) hebben gekend en gaat in die kring op zoek naar een mogelijk motief. Hij is ervan overtuigd dat achter elke moord een motief schuilgaat. Met een voor de hand liggend motief neemt hij niet zonder meer genoegen. Hij is vooral op zoek naar diepere en meer verborgen motieven.[62] Vaak begeeft hij zich te voet naar de mensen toe die hij wil ondervragen. “Ik houd van lopen, vooral als ik moet nadenken.“[63] Soms neemt hij het openbaar vervoer, een taxi of laat hij zich chaufferen in een dienstautootje. Maigret heeft namelijk zelf geen rijbewijs. Naast de uitkomsten van die ondervragingen maakt Maigret ook gebruik van de resultaten van technisch en forensisch-medisch onderzoek. De bevindingen van lijkschouwingen krijgt Maigret meestal te horen van dokter Paul, een personage dat losjes gebaseerd is op de werkelijke gerechtsarts Charles Paul (1879-1960), die in een 55 jaar omspannende carrière uitgroeide tot "l'homme aux cent mille autopsies" (de man van 100.000 lijkschouwingen). Voor het technisch sporenonderzoek wendt Maigret zich veelal tot inspecteur Joseph Moers van de technische recherche, een man van Vlaamse komaf met een engelengeduld die uiterst grondig te werk gaat en wiens bevindingen door Maigret zeer serieus worden genomen.[64] Hoe waardevol ook, bij het oplossen van een zaak blijken technische bewijsmiddelen maar zelden van doorslaggevend belang.[65] Tijdens (internationale) congressen en bijeenkomsten die hij bijwoont, hoort Maigret wel eens wat over nieuwe wetenschappelijke recherchemethoden maar beroepsmatig is hij daar niet erg in geïnteresseerd.[66] Waar Maigret vooral op koerst is voortschrijdend psychologisch inzicht in de persoon van het slachtoffer en de mensen uit diens kring.

Als Maigret uiteindelijk één of meer verdachten oppakt worden deze vaak blootgesteld aan een langdurig verhoor in zijn werkkamer aan de Quai des Orfèvres. Niet zelden kan zo’n verhoor wel een etmaal of langer duren.[67] Op de zwartmarmeren schoorsteenmantel van Maigrets werkkamer staat een stlstaande pendule waarvan de wijzers op 12 uur staan.[68] Verdachten verliezen daardoor soms een beetje hun besef van tijd, al heeft de kamer wel uitzicht op de Seine waardoor het verstrijken van de tijd aan het daglicht zichtbaar is. Maigrets uitputtende verhoren zijn bekend bij de pers. Maigrets medewerkers lossen hem soms af en om de inwendige mens te versterken laat Maigret vaak bier en broodjes bezorgen door de nabijgelegen brasserie Dauphine. Uiteraard rookt Maigret tijdens de verhoren menige pijp, waardoor zijn werkkamer vaak blauw ziet van de rook.[69] Ook stookt hij de kachel soms hoog op, want Maigret heeft een hekel aan kou, die hem grondig uit zijn humeur brengt.[70] Maigrets kachel is soms zo warm dat het kachelrooster bijna smelt en het water in zijn kamer langs de muur sijpelt.[71] Hoewel er geruchten de ronde doen over Maigrets ruwe bejegening van verdachten en hun blootstelling aan extreme temperaturen, onthoudt Maigret zich van fysieke verhoormethoden.[72] Naarmate ondervragingen langer duren wordt hij wel kribbiger en schiet vaker uit zijn slof, zeker als verdachten zich een air van superioriteit aanmeten. Als een verdachte eindelijk tot een bekentenis komt voelt Maigret geen triomf maar overvalt hem eerder een gevoel van neerslachtigheid.[73] Maigret is zelden of nooit uit op gerechtigheid. Het gaat hem slechts om het oplossen van een moordraadsel en vervolgens moet een rechtbank maar over de dader oordelen.

Bij zijn onderzoeken moet Maigret regelmatig overleg plegen met en verantwoording afleggen aan de rechter-commissaris (onderzoeksrechter), van wie hij ook toestemming nodig heeft voor huiszoekingen en arrestaties. Maigret heeft een enigszins ambivalente houding tegenover de magistraten die zetelen in het eveneens aan de Quai des Orfèvres gelegen Paleis van Justitie. Hij respecteert hun rol maar houdt hen zelden volledig van de voortgang op de hoogte. Hij weigert hen bijvoorbeeld deelgenoot te maken van zijn hypotheses.[74] Bij verschillende van zijn onderzoeken wordt het Maigret bijzonder lastig gemaakt door de bemoeizuchtige rechter-commissaris Coméliau. Deze Coméliau komt ook al voor in een aantal pulpromannetjes die Simenon geschreven heeft onder het pseudoniem Georges Sim.[75] Latere rechters-commissarissen met wie Maigret te maken krijgt gunnen hem wat meer ruimte, waarschijnlijk mede vanwege zijn reputatie.[76] Ook in het reguliere overleg met de directeur van de centrale recherche en zijn medecommissarissen geeft Maigret niet altijd openheid van zake. Wanneer hij vermoedt dat zij zijn gewroet in een zaak zullen afkeuren of ridiculiseren rept hij liever over lopend onderzoek dat wat routineuzer van aard is.[77]

Maigret is een grote man met een fors postuur. Als kind al bezit hij een onverzadigbare eetlust. Met een volle maag voelt hij zich gelukkig en vol zelfvertrouwen.[78] In M. Gallet décédé (Maigret in Sancerre) vermeldt Simenon tweemaal het gewicht van de commissaris: 100 kilo, dan wel 110 kilo.[79] Maigret gaat bij zijn eerste onderzoeken gekleed in een overjas met een fluwelen kraag en hij draagt een bolhoed.[80] In de latere romans en verhalen worden die duidelijk vooroorlogse kledingstukken door Simenon niet meer genoemd. Wel wordt subtiel te kennen gegeven dat Maigret niet erg modieus is en dat hij het liefst in vertrouwde kledij rond loopt. Wanneer hij een nieuw pak, een nieuwe jas of nieuwe schoenen koopt, draagt hij die altijd eerst buiten werktijd om er aan te wennen.[81] Als het koud is draagt hij een dikke wollen sjaal die gebreid is door zijn vrouw.[82] Hij loopt gewoonlijk met zijn handen in de zakken van zijn overjas en beweegt zich voort met grote, trage passen.[83] Maigret heeft niet alleen een gezonde eetlust, hij is ook een groot innemer van alcoholische dranken. Hij drinkt vooral bier – wat zich wellicht laat verklaren uit het feit dat zijn schepper afkomstig was uit België.[84] In een kast van zijn kamer aan de Quai des Orfèvres bewaart Maigret een fles cognac – al is die ook bedoeld om mensen die worden verhoord wat spraakzamer te maken.[85] Ondanks zijn alcoholconsumptie raakt Maigret nooit aangeschoten of dronken. Naar hedendaagse maatstaven is de commissaris waarschijnlijk een (verborgen) alcoholist.[86]

Hoewel Maigret het vermogen bezit om op te trekken en te communiceren met lieden van allerlei stand, heeft hij een instinctieve afkeer van mensen die zich beter of hoogstaander wanen dan gewone stervelingen. In de omgang met mensen die deel uitmaken van de elite overvalt Maigret vaak het gevoel dat hij op eieren loopt.[87] Hij moet meer moeite doen om zijn irritatie te bedwingen bij mensen die menen dat voor hen een andere moraal geldt omdat ze geld, macht en invloed hebben. Kosmopolitisch ingestelde mensen, “die zich in Londen evenzeer op hun gemak voelen als in Rome of in New York [en] die het vliegtuig nemen zoals anderen de metro”, hebben doorgaans niet zijn sympathie.[88] Een ander type dat niet op Maigrets sympathie hoeft te rekenen is de zakenman die met platvloerse flair en over de ruggen van andere mensen heen, zichzelf verrijkt.[89] Ook met intellectuelen en "mensen die studeren om te studeren" heeft Maigret niet veel op.[90] Daarentegen kost het Maigret weinig moeite zich in te leven in kruimeldieven, zakkenrollers, mislukte artiesten, scharrelaars, prostitué’s en andere mensen die leven aan de onderkant of in de marge van de samenleving. De dingen die zij doen en de keuzes die zij maken zijn lang niet altijd geoorloofd of moreel te rechtvaardigen maar dat neemt niet weg dat Maigret een zeker mededogen voor hen kan opbrengen. In Les mémoires de Maigret (De memoires van Maigret) spreekt hij in dit verband zelfs van een soort verwantschap: “We staan aan verschillende kanten van de barricade, dat spreekt vanzelf. Maar ook zitten we tot op zekere hoogte in hetzelfde schuitje.”[91] Maigret staat wantrouwig tegenover veel gevestigde opinies. Hij is ervan overtuigd dat die vaak “veel te ongenuanceerd” zijn. De werkelijkheid is volgens Maigret complex en “altijd vloeiend”.[92] In het verhaal Peine de mort (De reddende moord) formuleert Simenon kernachtig hoe Maigret opereert: "In werkelijkheid wist Maigret niets. Maigret voelde alleen maar."[93] Vanwege zijn intuïtief optreden en begrip voor menselijke zwakheden is Maigret het exacte tegendeel van Sherlock Holmes, die juist opereert als een kille en humorloze “redeneermachine”.[94] Waar Sherlock Holmes in wezen een eind-negentiende-eeuwse "wetenschapsfetisjist" is, is Maigret meer een tastende psychiater die probeert te doorgronden waarom iemand tot het plegen van een moord is overgegaan.[95] In Maigret hésite (Maigret aarzelt) laat Simenon zijn hoofdpersoon overpeinzen dat hij waarschijnlijk psychiater zou zijn geworden in het geval hij zijn studie medicijnen zou hebben afgemaakt.[96]

In de eerste romans en verhalen is Maigret een veel dynamischer en reislustiger personage dan in de latere romans. Regelmatig verlaat hij Parijs en onderzoekt hij moordzaken in plaatsen die strikt genomen buiten zijn jurisdictie vallen.[97]. Als hij op onderzoek is in de provincie belt Maigret regelmatig naar huis om zijn vrouw gerust te stellen en verder veraangenaamt hij zijn dienstreizen door te genieten van plaatselijke gerechten en alcoholische dranken.[98] Sommige onderzoeken voeren Maigret zelfs naar België en Nederland. Ondanks zijn postuur en gewicht schrikt hij niet terug voor het uithalen van halsbrekende capriolen. In M. Gallet décédé (Maigret in Sancerre) klimt hij bijvoorbeeld op een drie meter hoge met mos begroeide muur en springt daar ook weer vanaf.[99] In Le fou de Bergerac (Maigret en de dorpsgek) springt hij een verdachte na uit een rijdende trein, waarna hij de rest van het onderzoek noodgedwongen moet leiden vanuit een ziekenhuisbed. In Pietr-le-Letton (Maigret en de onbekende wreker) wordt Maigret door een kogel in zijn borst getroffen maar slaagt hij er eigenhandig in dit projectiel uit zijn borst te verwijderen![100] In de latere romans opereert Maigret vooral vanuit zijn bureau aan de Quai des Orfèvres en onthoudt hij zich wijselijk van inspanningen die niet bij zijn lichaamsomvang en leeftijd passen. Voor zijn naaste medewerkers Lucas, Janvier, Torrence en Lapointe koestert Maigret “een oprechte genegenheid”.[101] Vaak spreekt hij hen collectief aan als “mes enfants” (“kinderen”). Op hun beurt spreken zij Maigret steevast aan als “chef”.[102] De karakters van Lucas, Janvier, Torrence en Lapointe worden door Simenon nauwelijks uitgediept.

Ontegenzeggelijk heeft Simenon enkele achtergronden van Jules Maigret ontleend aan zijn eigen leven. Het leeftijdsverschil tussen Maigret en zijn vader Evariste is bijvoorbeeld even groot als het leeftijdsverschil tussen Georges Simenon en zijn vader Désiré. Beider vaders zijn vroeg overleden. Volgens sommige literatuurvorsers is Maigret "de vader die Simenon nooit heeft gehad".[103][104] Voor diverse Maigret-romans en verhalen heeft Simenon geput uit zijn jeugdherinneringen, toen hij zelf in Luik een leven leidde "dat bijna aan de zelfkant raakte". Sommige personages in La pendu de Saint-Pholien (Maigret en het lijk aan de kerkdeur) zijn bijvoorbeeld geïnspireerd op enkele foute jeugdvrienden van Simenon.[105] Wat Maigret en Simenon met elkaar gemeen hebben is dat religie in hun wereldbeeld geen rol speelt en dat zij zich onthouden van moralistisch gepreek. Verder roken ze allebei pijp - Simenon kocht zijn eerste pijp toen hij nog maar veertien jaar oud was. Een andere duidelijke overeenkomst is dat beiden zeer zintuiglijk zijn ingesteld. Simenon heeft over zijn creatie opgemerkt: “Maigret leefde in mij, ik zag hem als een mens van vlees en bloed, ik kende het geluid van zijn stem, de lucht van zijn oude trui, zelfs zijn schoenmaat. Terwijl ik ploeterde, rookte hij ondertussen zijn pijp. We waren beiden vol vertrouwen.”[106] Wat Maigret en Simenon ook met elkaar gemeen hebben is hun inlevingsvermogen in de gewone man. Bij het scheppen van een romanfiguur ging Simenon op dezelfde empathische manier te werk als Maigret: hij schreef zijn romans "in een trance van volledige vereenzelviging met zijn personages".[86] Simenon beschouwde zichzelf als een ongediplomeerd "handwerksman van de romankunst" zoals zijn schepping Maigret in wezen een ongediplomeerd handwerksman van de politie is.[107] Enigszins anders gesteld maar feitelijk neerkomende op hetzelfde: "Maigret die een moord overdenkt, is de schrijver Simenon die een boek in zijn hoofd laat ontstaan."[108]

Toch stemmen Maigrets karakter en levenswijze in heel veel opzichten niet overeen met die van Simenon. Als Maigret een moordzaak overdenkt mag hij graag uitkijken over de Seine. Simenon daarentegen trok zich voor zijn schrijfarbeid het liefst terug in een geluiddichte kamer met gesloten gordijnen.[109] Gedurende een groot deel van zijn leven hield Simenon er een flamboyante levensstijl op na, gaf hij geld uit alsof het water was, en was hij zeer gesteld op luxe en comfort. Maigret daarentegen leidt in wezen een intens burgerlijk leven en kan op weinig uitspattingen worden betrapt. Waar Simenon bepaald niet wars was van publiciteit probeert Maigret juist journalisten te ontlopen. Voor Simenon waren de Maigret-romans vooral een middel om snel rijk te worden, terwijl Maigret allerminst gespitst is op het vergaren van rijkdom.[49] John Simenon (1949), een zoon van de schrijver, heeft erop gewezen dat zijn vader slecht bestand was tegen stress en ook nooit zo gelukkig als hij de buitenwereld wilde doen voorkomen. Ook door zijn biograaf Pierre Assouline wordt Simenon getypeerd als een "chronisch instabiele man" die steun, zekerheid en bevestiging zocht bij zijn echtgenotes, secretaresses, huishoudster en bij talloze prostitués. Maigret daarentegen is de stabiliteit zelve, zowel mentaal als fysiek. Hij wordt nooit overweldigd door seksuele begeerte. In de roman die simpelweg Maigret (1934) heet deelt de commissaris weliswaar het bed met een jeugdige prostitué maar dat is alleen om deze Fernande voor zijn karretje te spannen en van seksuele gemeenschap is geen sprake.[110] Maigret kan prima met druk omgaan en is onder alle omstandigheden volkomen zichzelf. John Simenon: “Aan het eind van zelfs de meest hectische dag kan Maigret rustig langs de Seine wandelen en naar de zon of de regen kijken. Mijn vader kon dat niet.”[111]

Rupert Davies als Maigret (1962).

Van 1960 tot en met 1963 werd in het Verenigd Koninkrijk een televisieserie gemaakt met Rupert Davies in de hoofdrol.[136] De door de BBC geproduceerde en uitgezonden serie behoorde destijds tot de best bekeken programma's in het Verenigd Koninkrijk. Wat sterk bijdroeg aan het succes van de serie waren de buitenopnamen gemaakt in Parijs. In deze opnamen kwamen niet alleen de bekende toeristische trekpleisters aan bod maar werden ook beelden getoond van het gewone Parijse straatleven.[137] Journalist Wim Hijmans van het Algemeen Dagblad woonde in december 1961 de studio-opnamen bij van de aflevering A Crime for Christmas en betreurde het dat zulke televisiedrama's in Nederland niet werden gemaakt.[138] J.J. Peereboom van Het Parool prees de acteerprestaties van Davies en had bewondering voor zijn spaarzame mimiek en onverstoorbare allure: "Hij ziet er niet onvermijdelijk als een Fransman uit [maar] als Engelse Fransman is hij ideaal".[139] Aan de serie van 52 afleveringen ging een zogenaamde pilotaflevering (proefaflevering) vooraf waarin Basil Sydney (1894-1968) de rol van Maigret vervulde. Deze (thans verloren) pilotaflevering was een verfilming van Maigret et la jeune morte onder de titel Maigret and the Lost Life en werd door de BBC uitgezonden op 12 april 1959. Vier jaar later werd dit Maigret-avontuur nogmaals door de BBC verfilmd maar nu met Rupert Davies als de commissaris. Voor een van de 52 afleveringen kozen de producenten een Simenon-verhaal waarin Maigret niet voorkomt. Dit verhaal getiteld Sept petits croix dans un carnet werd omgewerkt tot een Maigret-avontuur getiteld Seven Little Crosses, dat werd uitgezonden op 3 december 1962. In de archieven van de BBC zijn voor zover bekend slechts enkele afleveringen van de serie met Rupert Davies bewaard gebleven: Death in Mind (uitgezonden op 26 november 1962) en Maigret's Little Joke (24 december 1963). Deze afleveringen zijn ook op YouTube te vinden.[140]

De serie met Rupert Davies werd van januari 1965 tot januari 1966 in de Bondsrepubliek Duitsland uitgezonden door omroep ZDF en kon via de antenne ook in sommige Nederlandse grensregio's worden ontvangen. Met name in Limburg stemde menige televisiekijker af op de in het Duits nagesynchroniseerde Kommissar Maigret. Van de in totaal 52 afleveringen zijn er naderhand 45 uit de ZDF-archieven opgedolven, gerestaureerd en uitgebracht op dvd. Als bonusmateriaal is een 46e aflevering toegevoegd waarvan een VHS-opname bewaard is gebleven. Tot teleurstelling van veel Britse Maigret-liefhebbers zijn deze dvd's alleen voorzien van de Duitse nasynchronisatie en niet van enige ondertiteling.[141]

Rupert Davies keerde in 1969 nog eenmaal terug als Maigret in een anderhalf uur durende televisieverfilming van Maigret se défend onder de titel Maigret at Bay. Deze verfilming werd uitgezonden in de BBC-reeks Play of the Month op 9 februari 1969.[142]

In 1992-1993 werd een tweede reeks Maigrets gemaakt door Granada Television met Michael Gambon als Maigret.[143] Deze reeks van in totaal 12 afleveringen werd in 1993-1994 in Nederland uitgezonden door de AVRO. In verband met deze televisieserie bracht uitgeverij Bruna 16 Maigret-titels (de 12 verfilmde plus 4 andere) opnieuw op de markt, allen voorzien van omslagen waarop Michael Gambon als de commissaris prijkte. Volgens sommige critici had Gambon wel het postuur van Maigret maar was hij te veel een modieuze Parijzenaar in plaats van de enigszins zwaarmoedige plattelander die Maigret in diepste wezen is.[144] De complete reeks met Gambon als Maigret is uitgebracht op dvd met Nederlandse ondertiteling.[145]

In 2016-2017 maakte ITV een derde reeks Maigret-televisiefilms, ditmaal met Rowan Atkinson in de hoofdrol en grotendeels opgenomen in Boedapest. De 4 afleveringen van deze reeks werden in Nederland uitgezonden door KRO-NCRV in 2017-2018. Critici prezen de stilering en aankleding van deze reeks en Atkinsons stoïcijnse acteerwerk maar merkten ook op dat Atkinsons personage te weinig ruimte gaf aan het humanistisch engagement van Maigret.[146] Ook deze reeks is verkrijgbaar op dvd met Nederlandse ondertiteling.[147]

Jan Teulings (links) en Georges Simenon (1966).

Jan Teulings kroop tussen 1966 en 1970 in totaal 17 keer in de huid van commissaris Maigret. De foto is gemaakt tijdens de opname van De woede van Maigret, een aflevering die werd uitgezonden op 8 december 1968.

Ook in Nederland en Vlaanderen werden verhalen van Maigret voor televisie verfilmd. In 1964-1965 vertolkte Kees Brusse de rol van Maigret in een serie van 6 afleveringen die werd geproduceerd door VARA en BRT. Voor deze serie werden scenario's gebruikt van de Britse televisieserie met Rupert Davies. Deze scenario's van de hand van Roger East (pseudoniem van Roger Burford, 1904-1981) en Giles Cooper (1918-1966) werden vertaald en bewerkt door dramaturg Jan Staal (1920-1992). De regie was in handen van Eimert Kruidhof (1926-2004).[152] Om de serie een duidelijk Frans tintje te geven werden buitenopnamen in Parijs gemaakt. Terwijl plannen in de maak waren voor een vervolg zegde Brusse zijn medewerking aan de serie op. Officieel heette het dat Brusse niet voldoende tijd in zijn agenda kon inruimen voor de opnamen, maar wat zeker ook meespeelde was dat hij ontevreden was over de kwaliteit van de Engelse scenario's.[153] Daarop werd Jan Teulings aangetrokken als nieuwe hoofdrolspeler.[154] Teulings nam de rol van commissaris Maigret van 1966 tot en met 1970 voor zijn rekening. Hij speelde Maigret met veel plezier en werd nadien nog jarenlang met deze rol vereenzelvigd.[155] De regie van deze tweede reeks berustte wederom bij Eimert Kruidhof terwijl Otto Dijk als scenarioschrijver was aangetrokken. Laatstgenoemde heeft nog wel enkele Engelse scenario's bewerkt maar ging al spoedig originele scenario's schrijven die rechtstreeks gebaseerd waren op Simenons romans. Deze tweede reeks, met Jan Teulings als Maigret, omvatte uiteindelijk 17 afleveringen.

Wie van beide acteurs - Brusse of Teulings - de meest geloofwaardige Maigret-vertolking ten beste gaf is een kwestie van smaak. Brusse's Maigret was wat flegmatieker dan die van Teulings, die een wat beweeglijker commissaris neerzette. Ook had Teulings duidelijk wat meer moeite met het roken en hanteren van een pijp.[156] Anderzijds was Brusse's optreden niet gespeend van enige ijdelheid; zoals wel vaker speelde Kees Brusse vooral zichzelf. Teulings' optreden werd daarentegen juist gekenmerkt door een gereserveerde soberheid.[157] En waar Brusse eigenlijk te jong was voor de rol van Maigret, had Teulings wel de juist leeftijd om in de huid van de commissaris te kruipen. Teulings' uitspraak van Franse woorden en eigennamen was niet bepaald vlekkeloos.[158]

De 6 afleveringen met Kees Brusse zijn allemaal bewaard gebleven en bevinden zich in de collectie van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid te Hilversum. Van de 17 afleveringen waarin Jan Teulings Maigret speelde zijn er slechts 2 compleet bewaard gebleven (Het geduld van Maigret en Maigret viert kertstmis). Van de overige afleveringen zijn de Ampex-banden waarop de afleveringen voor uitzending werden opgenomen waarschijnlijk later gewist. Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid beschikt ook over filminlassen (buitenopnamen) en foto's die voor publiciteitsdoeleinden werden gemaakt tijdens de studio-opnamen in Hilversum.

Gino Cervi als Maigret en Andreina Pagnani als mevrouw Maigret (1966).

De Italiaanse staatsomroep RAI heeft in de periode 1964-1972 eveneens een aantal Maigret-avonturen verfilmd.[159] Het gegeven dat van deze 16 avonturen in totaal 35 afleveringen werden getrokken maakt dat de Italiaanse Maigret-verfilmingen wat trager aanvoelen dan de Engelse, Nederlandse en Franse Maigret-verfilmingen uit dezelfde periode. Dat geldt met name voor de avonturen die over 3 of zelfs wel 4 afleveringen zijn uitgesmeerd. De hoofdrol in de reeks Le inchieste del commissario Maigret (De onderzoeken van commissaris Maigret) was weggelegd voor Gino Cervi. De regie was in handen van Mario Landi. Wat de Italiaanse serie ook bijzonder maakt is dat de producenten rekening hebben gehouden met het verstrijken van de tijd. In de eerste twee seizoenen van de reeks werden vooral Maigret-avonturen verfilmd uit de jaren dertig en veertig en werd ook veel moeite gedaan de sfeer uit die jaren te vangen op film door middel van meubels, kleding, auto's en andere tijdgebonden requisieten. In het derde seizoen, uitgezonden in 1968, opereert Maigret duidelijk in de jaren zestig en in het vierde seizoen zijn de vroege jaren zeventig aangebroken. In de laatste afleveringen is de commissaris met pensioen gegaan maar mengt hij zich nog eenmaal in een zaak ter wille van een neef van zijn vrouw. De reeks oogstte in Italië veel succes en de afleveringen behoorden destijds tot de best bekeken televisieprogramma's. Op de golf van het televisiesucces werd in 1966 ook een Maigret-bioscoopfilm gemaakt door regisseur Landi, met wederom Gino Cervi in de hoofdrol.

Le inchieste del commissario Maigret

In 2004 werden in Italië twee pilotafleveringen gedraaid van een nieuwe serie Maigret-verfilmingen met in de hoofdrol Sergio Castellitto. De afleveringen werden grotendeels opgenomen in Tsjechië. Aangezien Castellitto niet het postuur had dat doorgaans geassocieerd wordt met Maigret, vonden Italiaanse televisiekijkers zijn commissaris niet helemaal geloofwaardig. Er werden geen verdere afleveringen gemaakt.

Jean Richard als Maigret (1974).

Tussen 1967 en 1990 zond de Franse omroep ORTF (vanaf 1975: Antenne 2) in totaal 88 afleveringen uit van een serie getiteld Les enquêtes du commissaire Maigret. De hoofdrol in deze serie werd vertolkt door de Franse acteur Jean Richard. De scenario's waren geschreven door Claude Barma en Jacques Rémy.[162] Simenon was absoluut niet te spreken over de wijze waarop Richard gestalte gaf aan Maigret: "Een aanfluiting die man. Richard gedraagt zich alsof hij te veel Amerikaanse films met gangsters en gigolo's heeft gezien. Hij zegt niet 'Goedemorgen' bij binnenkomst, maar slechts 'Commissaris Maigret'. Richard gaat ook gewoon door met roken en wat me het meest schokte: hij houdt zijn hoed binnen op! Heeft die man geen opvoeding genoten?"[163] De eerste 18 afleveringen van anderhalf uur waren opgenomen in zwartwit. Aflevering 19 (Pietr-le-Letton), door de ORTF uitgezonden op 20 juli 1972, was de eerste opgenomen in kleur. Drie vroege afleveringen in zwartwit (La tête d'un homme, Le chien jaune en La nuit du carrefour) werden later nogmaals in kleur opgenomen en uitgezonden. Tussen 1972 en 1981 bracht de VARA in totaal 25 afleveringen op het Nederlandse televisiescherm. De eerste aflevering werd overigens op het laatste moment afgelast omdat de omroep voorrang gaf aan het uitzenden van de afscheidswedstrijd van voetballer Coen Moulijn. Daardoor startte de serie in Nederland pas op 23 juni in plaats van op 9 juni 1972.[164] Vrijwel gelijktijdig met de VARA startte ook de Duitse omroep ARD met het uitzenden van de serie. In Duitsland werd de Franse serie met Jean Richard echter nooit zo populair als de eerder uitgezonden Engelse serie met Rupert Davies, zoals Jean Richard in Nederland nooit Jan Teulings en Kees Brusse kon doen vergeten. De ARD stopte al na 9 afleveringen met de serie. Zeven jaar later gaf omroep ZDF de serie een tweede kans, tot vreugde van Nederlanders die het Duits machtig waren en zich niet ergerden aan de nagesynchroniseerde stemmen.[165] Tussen mei 1979 en mei 1982 zond de ZDF 25 afleveringen uit, waarmee het Duitse totaal op 34 afleveringen komt.

Aardig om te weten is dat de 30e aflevering van de Franse televisieserie (Un crime en Hollande) grotendeels werd opgenomen in Makkum (Friesland) met medewerking van Nederlandse acteurs, waaronder André van den Heuvel, Femke Boersma en Marieke van der Pol. De opnamen vonden plaats in mei en juni 1975.[166] Deze aflevering werd door de VARA op 7 januari 1977 uitgezonden. Vanwege de Molukse treinkaping bij De Punt besloot de VARA op 27 mei 1977 om de aflevering Maigret in het wespennest (Maigret a peur) terug te trekken en te vervangen door een natuurdocumentaire.[167] Ruim drie jaar later zond de omroep deze aflevering alsnog uit. Vreemd genoeg nooit aangekocht en uitgezonden door de VARA is de 31e aflevering van deze reeks, Maigret chez les Flamands (door Antenne 2 uitgezonden op 16 oktober 1976), waarin alle Vlaamse rollen worden bezet door Nederlandse acteurs, waaronder Bob de Lange, Henny Alma en Marjon Brandsma.[168] Nederlanders die via de antenne op de Duitse televisiezender ZDF afstemden, konden deze in het Duits nagesynchroniseerde aflevering bekijken op 23 mei 1980. Het merendeel van de serie (60 afleveringen) is in Frankrijk uitgebracht op dvd onder de titel Maigret : les meilleures enquêtes, helaas zonder Nederlandse ondertiteling.[169]

Les enquêtes du commissaire Maigret

Een aantal Europese omroepen, waaronder France 2 (Frankrijk), RTBF (Wallonië), TSR (Zwitserland) en ČT (Tsjechië), heeft tussen 1991 en 2005 een televisieserie geproduceerd bestaande uit 54 Maigret-avonturen, met in de titelrol de Franse acteur Bruno Cremer.[170] Aanvankelijk werden de afleveringen voornamelijk opgenomen in Frankrijk maar vanwege de hoge kosten werd al snel uitgeweken naar andere landen, waaronder Finland, Tsjechië, Ierland, Cuba en Zuid-Afrika. Bruno Cremer loopt als Maigret meestal rond in een lange grijze wollen jas met visgraatmotief. Verder draagt hij vrijwel altijd een hoed en is ook de onafscheidelijke pijp nooit ver weg. De producenten van de reeks kozen er voor om alle afleveringen te situeren in de jaren vijftig, wat betekent dat sommige romans en verhalen van Simenon enigszins dienden te worden aangepast om anachronismen te voorkomen. Ook in hun locatiekeuze veroorloofden de producenten zich de nodige vrijheid. Zo werd de handeling van Un crime en Hollande verplaatst naar Finland, hoewel Tomas Ross op verzoek van de producenten een ruw scenario had aangeleverd voor een verfilming in Delfzijl.[171] Opvallend is dat ook een viertal misdaadverhalen van Simenon waarin Maigret in het geheel niet voorkomt voor de serie werden omgewerkt tot Maigret-verhaal. Het betreft Madame Quatre et ses enfants, Le deuil de Fonsine en Les petits cochons sans queue uit de verhalenbundel Les petits cochons sans queue en Sept petits croix dans un carnet uit de bundel Un Noël de Maigret. Het verhaal Le deuil de Fonsine werd verfilmd als Meurtre dans un jardin potager (aflevering 30). De drie andere verhalen behielden bij de verfilming min of meer dezelfde titel (afleveringen 29, 47 en 53). Vanaf 15 juli 1994 was de serie met Bruna Cremer ook te zien op de Nederlandse televisie, aanvankelijk bij de NOS, vanaf 1995 bij de NPS. In Vlaanderen verscheen de serie pas in 2009 op de televisie, waarbij de VRT ervoor koos de afleveringen uit te zenden in de middagprogrammering op het eerste net.

Volgens televisiecritici was de rol van Maigret Cremer "op het lijf geschreven".[172] Cremer zette een commissaris neer met "een vaderlijke autoriteit": onkreukbaar maar toch benaderbaar, streng maar begripvol, een held in de ogen van het publiek maar zelf allerminst imagobewust.[173] Cremer moest uiteindelijk om gezondheidsredenen met acteerwerk stoppen. In de laatste aflevering is zijn stem nagesynchroniseerd door een andere acteur aangezien Cremer op dat moment behandeld werd voor keelkanker. Alle afleveringen van de reeks zijn ook uitgebracht op dvd voorzien van Nederlandse ondertiteling.[174]

Ook in Japan is een televiseserie rond Maigret gemaakt. Acteur Kinya Aikawa (1934-2015) vertolkte in 25 afleveringen de rol van Megure, een Japanse politiecommissaris die in het Tokyo van de jaren zeventig belast is met het oplossen van een aantal moordzaken. De serie Tokyo Megure Keishi werd door Asahi Broadcasting Corporation uitgezonden van 14 april tot 29 mei 1978. Simenon was verrukt van de actrice die mevrouw Megure speelde: "De beste mevrouw Maigret naar mijn mening […], ze was precies zoals ik me haar voorstelde."

De allereerste televisie-Maigret ooit was Herbert Berghof (1909-1990), een Amerikaanse Oostenrijker, die de commissaris speelde in een live-registratie van Stan the killer (Stan le tueur), uitgezonden door de Amerikaanse televisiezender CBS op 20 mei 1950.[175]

De Frans-Canadese acteur Henri Norbert (1904-1981) kroop een aantal malen in de huid van Maigret voor verfilmingen van La nuit du carrefour (uitgezonden door Télévision de Radio-Canada in vier afleveringen op 12, 19 en 26 januari en 2 februari 1956), Monsieur Gallet, décédé (vier afleveringen uitgezonden op 8, 15, 22 en 29 maart 1956) en Les vacances de Maigret (vier afleveringen uitgezonden op 28 december 1956 en 4, 11 en 18 januari 1957). Deze verfilmingen werden uitgezonden als onderdeel van de wekelijkse televisieserie Quatuor. In 1964 speelde Norbert nogmaals de commissaris in Maigret et la grande perche.[176]

De allereerste Maigret op de Franse televisie was acteur Louis Arbessier (1907-1998). Hij speelde de commissaris in een verfilming van Liberty Bar die door Radiodiffusion-Télévision Française werd uitgezonden op 19 juni 1960.[177] Deze verfilming is te zien op het videokanaal van het Institut National de l'Audiovisuel (INA).[178]

De Russische acteur Boris Tenin (1905-1990) speelde driemaal Maigret in verfilmingen van achtereenvolgens Maigret et l'homme du banc (Мегрэ и человек на скамейке, 1973), Maigret et la veille dame (Мегрэ и человек на скамейке, 1974) en Maigret hésite (Мегрэ колеблется, 1982) welke werden uitgezonden door de staatstelevisie van de Sovjet-Unie.[179]