Bruno Cremer

Cremer begon zijn carrière in het theater, onder meer in Robinson van Jules Supervielle. Hij bleef de volgende jaren in de theaterwereld actief, in stukken van onder andere Shakespeare, Oscar Wilde en Jean Anouilh.

Vanaf de jaren zestig speelde Cremer ook filmrollen. Zijn hoofdrol in de oorlogsfilm La 317e Section (1965) betekende zijn doorbraak. Een rol in Lo straniero van Luchino Visconti volgde, evenals rollen in enkele andere oorlogsfilms, zoals Paris brûle-t-il? (1966) en Un homme de trop (1967). Cremer speelde mee in ongeveer 70 films, veelal politiefilms, drama's en thrillers. Hij werkte meermaals samen met de politiek geëngageerde filmmakers Yves Boisset (4 films) en Costa-Gavras (2 films), met Pierre Schoendoerffer (3 films), Jean-Claude Brisseau (3 films) en Bertrand Blier (2 films).

Cremer vertolkte memorabele rollen als de anarchist Jules Bonnot in het politiedrama La Bande à Bonnot (1969), als voortvluchtig bankdirecteur in Sorcerer (1977, de Amerikaanse remake van de Franse klassieker Le salaire de la peur), als priester-studieprefect in het drama Anthracite (1980), als leraar filosofie op wie een leerlinge verliefd wordt in het drama Noce blanche (1989) en als maffioze kunstverzamelaar Espinosa in La piovra (1994-1999).

Cremer werd ook bekend door zijn rol in de televisieserie Commissaire Maigret. Van 1991 tot 2005 zou Cremer in 54 afleveringen de rol van Maigret spelen. Zijn bioscoopfilmactiviteiten kwamen daardoor op een heel laag pitje te staan. Hij maakte in 2000 een geslaagde comeback als filmacteur met het drama Sous le sable, waarin hij een echtgenoot speelde die nooit terugkeerde na een zwemtochtje in zee.

In Maigret et l'étoile du Nord, de laatste aflevering van Commissaire Maigret, werd Cremers stem gedoubleerd omdat hij inmiddels aan keelkanker leed.

In 2000 schreef Cremer een autobiografie, die verscheen als Un certain jeune homme.

Eind 2006 besloot hij officieel te stoppen met acteren. Cremer overleed in 2010 op 80-jarige leeftijd aan tongkanker.[2]