Donald Rumsfeld

Donald Rumsfeld in 1954

Rumsfeld is geboren in Illinois en studeerde aan Princeton University, waar hij afstudeerde in 1954 met een graad in politieke wetenschappen. Na drie jaar gediend te hebben bij de Navy begon hij een campagne voor het Congres in Illinios' 13de congresdistrict, die hij won in 1962 op 30-jarige leeftijd. Hij was een leidend mede-initiatiefnemer van de Freedom of Information Act. Rumsfeld accepteerde met tegenzin een aanstelling van president Richard Nixon als hoofd van het Office of Economic Opportunity (Bureau voor Economische Kansen) in 1969; waarna een jaar al benoemd tot adviseur van Nixon en werd daarmee gepromoveerd tot de Cabinet-level status. Hij werd eerst benoemd als hoofd van het Economic Stabilization Program voordat hij werd benoemd als ambassadeur bij de NAVO. Rumsfeld werd terug geroepen naar Washington in augustus 1974, waar hij benoemd werd als Stafchef van president Ford, waar hij spoedig Ford succesvol wist te overtuigen om een verruiming van de Freedom of Information Act te vetoën, hoewel het veto makkelijk was te negeren. Hij rekruteerde een jong eenmalig staflid, voormalig congreslid Dick Cheney, om hem op te volgen toen Ford hem nomineerde als minister van Defensie in 1975.

Nadat Ford de verkiezingen van 1976 verloor ging Rumsfeld terug naar het bedrijfsleven. Hij werd benoemd tot president van het farmaceutische concern G. D. Searle & Company, gedurende de periode dat hij de legalisering van aspartaam leidde. Hij werd benoemd tot CEO van General Instruments van 1990 tot 1993 en als voorzitter van Gilead Sciences van 1997 tot 2001.

Rumsfeld werd aanbevolen voor de positie van minister van Defensie door de nieuwe vicepresident Dick Cheney in eind 2000 en werd benoemd in januari 2001 door president George W. Bush. Tijdens zijn ambtstermijn was hij een van de sleutelfiguren van de herstructurering van het leger in het begin van de 21ste eeuw. Rumsfeld was cruciaal voor de planning van Amerika's antwoord op de aanslagen van 11 september 2001, welke twee interventies in hield, één in Afghanistan en één in Irak. Hij was bekend voor zijn uitgesproken meningen en openhartigheid.

In mei 2004 werd Rumsfeld geconfronteerd met wangedrag van een aantal amerikaanse militairen in de Iraakse Abu Ghraib-gevangenis. De democratische oppositie in het Amerikaans congres vroeg om zijn aftreden. Rumsfeld bood excuses aan en president Bush schaarde zich achter zijn minister van defensie. In zijn memoires, geschreven in 2011, bevestigde hij het misbruik.[1]

Op 8 november 2006, daags na de voor de Republikeinen teleurstellende verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Afgevaardigden, maakte president Bush bekend dat Rumsfeld zou aftreden. Tijdens een toespraak voor de nationale televisie noemde Bush de voormalige CIA-directeur Robert Gates als opvolger van Rumsfeld. Daarna heeft Rumsfeld zijn autobiografie gepubliceerd: Known and Unknown: A Memoir.

Rumsfeld trouwde met zijn high school liefde Joyce Pierson op 27 december 1954. Ze hebben drie kinderen en zes kleinkinderen.

Stafchefs van het Witte Huis

John Steelman · Sherman Adams · Wilton Persons · Kenneth O'Donnell · Marvin Watson · James Robert Jones · Bob Haldeman · Alexander Haig · Donald Rumsfeld · Dick Cheney · Hamilton Jordan · Jack Watson · James Baker · Donald Regan · Howard Baker · Kenneth Duberstein · John Sununu · Samuel Skinner · James Baker · Mack McLarty · Leon Panetta · Erskine Bowles · John Podesta · Andrew Card · Joshua Bolten · Rahm Emanuel · Pete Rouse · Bill Daley · Jack Lew · Denis McDonough · Reince Priebus · John Kelly · Mick Mulvaney

Zie de categorie Donald Rumsfeld van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.