Claudio Chiappucci

Claudio Chiappucci (Uboldo, 28 februari 1963) is een voormalig Italiaans wielrenner. Hij was profwielrenner van 1985 tot en met 1999, en stond bekend om zijn aanvallende manier van rijden in diverse bergetappes in de Tour de France. Zijn bijnaam in het peloton was "El Diablo" ('de Duivel').

Claudio Chiappucci
Persoonlijke informatie
Bijnaam	El Diablo en Calimero
Geboortedatum	28 februari 1963
Geboorteplaats	Uboldo, Italië
Sportieve informatie
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Klimmer
Ploegen
1985-1986 1987-1990 1991 1992 1993-1995 1996 1997 1998 1999	Carrera-Inoxpran Carrera Jeans-Vagabond Carrera Jeans-Tassoni Carrera Jeans-Vagabond Carrera Jeans-Tassoni Carrera Jeans Asics-CGA Ros Mary-Amica Chips Amica Chips-Costa de Almeria
Beste prestaties
Milaan-San Remo	1e (1991)
Ronde van Vlaanderen	4e (1995)
Amstel Gold Race	7e (1994)
Luik-Bastenaken-Luik	4e (1994)
Ronde van Lombardije	2e (1992, 1994)
Ronde van Italië	2e (1992) 1 etappezege
Ronde van Frankrijk	2e (1990, 1992) 3 etappezeges
Ronde van Spanje	11e (1997)
WK op de weg	2e (1994)
Portaal    Wielersport

Claudio's vader, Arduino Chiappucci, had tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met Fausto Coppi gevochten in Ethiopië en ook samen met hem in krijgsgevangenschap gezeten. Arduino's verhalen over Coppi wakkerden Chiappucci's belangstelling voor het wielrennen aan.

In 1985 werd Chiappucci professional, maar aanvankelijk reed hij tamelijk anoniem rond. In 1986 raakte hij ernstig gewond toen hij in de Ronde van Zwitserland in botsing kwam met een tegemoetkomende auto. Hij brak onder meer zijn sleutelbeen, maar wist uiteindelijk toch te herstellen. In 1989 won hij zijn eerste profwedstrijd, de semiklassieker Coppa Placci.

De doorbraak kwam voor Chiappucci in de Tour de France van 1990. Direct in de eerste etappe maakte Chiappucci deel uit van een kopgroep van vier man, de anderen waren Frans Maassen, Ronan Pensec en Steve Bauer. Op de streep hadden de vier een voorsprong van meer dan tien minuten. Bauer droeg de gele trui tot aan de bergen, daarna was Pensec aan de beurt. Toen deze in de klimtijdrit tegenviel, was het de beurt aan Chiappucci. Hij verloor de volgende dag wel tijd op de favorieten (zoals Lemond en Breukink), maar behield de gele trui. Het leek dat hij in de Pyreneeën de leiding wel zou verliezen, maar Chiappucci wachtte de aanval van de groten niet af en ging in plaats daarvan op de Aspin zelf in de aanval. Ook op de Tourmalet was hij nog vooruit, maar op Luz Ardiden werd hij alsnog ingehaald. Aan het einde van de etappe had Chiappucci het geel behouden, maar het verschil met Lemond was tot 5 seconden geslonken. Die verloor hij vanzelfsprekend in de laatste tijdrit, maar was wel tweede in het eindklassement gebleven (net voor Breukink); naast zijn aanvallende manier van rijden leverde dit hem een grote schare aan fans op.

De volgende jaren maakten duidelijk dat Chiappucci's succes niet de toevalstreffer was die het wellicht geleken had. In de Tour van 1991 maakte hij de sprong naar Indurain, die tussen de Tourmalet en La Mongie in de aanval was gegaan. De samenwerking tussen de twee was uitstekend. Indurain pakte die etappe de gele trui, Chiappucci de etappe-overwinning en de bolletjestrui. Uiteindelijk werd hij dat jaar ook nog derde in het eindklassement, achter Indurain en Bugno.

Wellicht zijn meest aansprekende succes boekte Chiappucci in de Tour de France 1992. De dertiende etappe, op 18 juli, leidde naar Sestriere, waar in 1952 Coppi al een glanzende overwinning had geboekt. Chiappucci viel vroeg aan, op de eerste van de vijf cols die dag. Hij reed uiteindelijk meer dan 200 kilometer op kop (waarvan 125 kilometer solo), en bleef onbereikbaar voor zijn achtervolgers, in het bijzonder Indurain. Zijn zege in Sestriere geldt als een van de meest indrukwekkende etappezeges in de Tour ooit. Dat jaar won Chiappucci opnieuw de bolletjestrui en werd hij achter Indurain tweede in het eindklassement.

Hierna was er voor Chiappucci geen hoofdrol meer weggelegd. In 1993 won hij nog een etappe in de Tour, maar was hij al te ver achter om nog voor het podium in aanmerking te komen. In 1994 moest hij opgeven. Zijn rol als topklimmer werd dat jaar overgenomen door zijn ploeggenoot Marco Pantani.

Hoewel Chiappucci vooral vanwege zijn Toursuccessen bekend werd, heeft hij ook diverse andere spraakmakende resultaten geboekt. Hij won onder meer Milaan-San Remo, de Clásica San Sebastián en een etappe in de Giro d'Italia. Ook behaalde hij de zilveren medaille op het Wereldkampioenschap Wielrennen in 1994 te Agrigento.