Average White Band

De band werd in 1971 opgericht door bassist/zanger Alan Gorrie en saxofonist Malcolm ("Molly") Duncan. De overige leden waren gitarist Onnie McIntyre, saxofonist Roger Ball, drummer Robbie McIntosh en trompettist Michael Rosen. Laatstgenoemde werd al snel vervangen door gitarist/falsetzanger Hamish Stuart. De naam Average White Band zou zijn bedacht door de Amerikaanse zangeres Bonnie Bramlett met wie de band het album Sweet Bonnie Bramlett opnam.

De band brak door nadat ze als voorprogramma mochten optreden tijdens het comeback-concert van Eric Clapton in 1973. Platenproducent MCA zag er wel brood in en bood hen een contract aan. Hun eerste album, Show Your Hand, verkocht echter niet best. De tourmanager van Eric Clapton, Bruce McCaskill, bood vervolgens aan de band te managen. Hij leende geld om hen mee te kunnen nemen naar de Verenigde Staten en hen daar te promoten. McCaskill had veel contacten, en het lukte hem Atlantic Records de band een contract aan te laten bieden. De band verhuisde naar New York, tekende het contract en bracht een album uit, AWB, later beter bekend als "the White Album". Dit album werd een enorm succes en behaalde de eerste plaats in de Billboard-hitlijsten in de VS.

In september 1974 sloeg het noodlot echter toe. McIntosh nam een overdosis heroïne en stierf. Ook Gorrie nam een overdosis, maar hij werd bij bewustzijn gehouden door de zangeres Cher tot de ambulance arriveerde, en werd gered. De band ging door met de uit Brighton afkomstige Steve Ferrone als vervanger van McIntosh.

In 1975 behaalde de van het album AWB afkomstige single Pick Up the Pieces de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijsten en werd Show Your Hand opnieuw uitgebracht onder de titel Put It Where You Want It. De volgende albums Cut the Cake (1975; opgedragen aan de nagedachtenis van McIntosh) en Soul Searching (1976) waren eveneens grote successen. In 1977 verscheen Benny & Us, een samenwerking met Ben E. King; het enige concert van dat jaar vond plaats op het Montreux Jazz Festival.

De albums Warmer Communications (1978) en Feel No Fret uit 1979 (met de single When Will You Be Mine) waren de laatste voor Atlantic. Daarna stapte de band over naar RCA en bracht het in 1980 Shine uit. Dit album, waaraan David Foster zijn medewerker verleende, bracht de hit Let's Go Round Again voort. In 1994 werd het opnieuw uitgebracht als remix en drie jaar later succesvol gecoverd door ex-Eternal-zangeres Louise. In 1982 volgde nog het door Dan Hartman geproduceerde album Cupid's in Fashion (1982), het laatste in de klassieke bezetting. Het succes liep terug, en na de bijbehorende tournee ging de band in 1983 tijdelijk uit elkaar.

Gorrie, Ball en McIntyre formeerden een nieuwe AWB en brachten in 1989 het album Aftershock uit met toenmalig Santana-frontman Alex Ligertwood (eveneens een ontheemde Schot) en Elliot Lewis in de plaats van Hamish Stuart. Verdere gastbijdragen waren er van Ronnie Laws en Chaka Khan die zich op haar eerste vijf soloplaten liet begeleiden door Stuart en Ferrone.

Ligertwood ging weer op tournee met Santana, en tegen de tijd dat het volgende album verscheen Soul Tattoo (1997) was ook Ball vertrokken. Daarna volgden de albums Face To Face (1999) en Living in Colour (2003) waarop Lewis was vervangen door Klyde Jones die tot 2011 bij de band bleef. Allebei zijn ze overgestapt naar de liveband van Hall & Oates.

Tegenwoordig worden oerleden Gorrie (bas, zang) en McIntyre (gitaar, zang) bijgestaan door Brent Carter (ex-zanger van Tower of Power), Fred Vigdor (saxofoon, toetsen, zang), Rocky Bryant (drums) en Rob Aries (bas, toetsen). In deze bezetting verscheen in juni 2017 een cover van de Isley Brothers-klassieker Harvest For the World, geproduceerd door oud-Isleys-lid Chris Jasper. In november 2017 gaf de band voor het eerst in lange tijd weer concerten in Nederland.

Op 25 juni 2019 werd Average White Band door de New York Times in een top 100 opgenomen van artiesten waarvan er in 2008 opnamen verloren zijn gegaan bij de brand in de Universal Studios Hollywood. In oktober 2019 overleed Malcolm Duncan op 74 jarige leeftijd.

Hamish Stuart keerde terug naar Engeland; hij speelde met ex-Beatles Paul McCartney (1989-1993) en Ringo Starr (2006, 2008, 2019) en verzorgde gastoptredens bij onder meer Bill Wyman's Rhythm Kings (2014). Nieuw werk bracht Stuart uit op zijn soloalbum Sooner or Later (1999), en op Three Sixty (2016) van de gelijknamige supergroep die feitelijk de andere helft is van de klassieke AWB-bezetting.

Behalve met Chaka Khan heeft Steve Ferrone ook met o.a. Scritti Politti, Duran Duran en Eric Clapton samengewerkt; van 1994 tot 2017 drumde hij bij Tom Petty & the Heartbreakers.