kon

• Geluid:  kon    (hulp, bestand)

• kon

kon

1. enkelvoud verleden tijd van kunnen
   

   • Ik kon. 
     
   • Jij kon. 
     
   • Hij, zij, het kon. 

• De huidige vorm is ontstaan uit het oudere konde, wat eigenlijk de onvoltooid verleden tijd was van het Middelnederlandse connen, dat bestond als nevenvorm naast kunnen. De uitgang -de is gaandeweg geheel verdwenen, net als bij het praeteritum enkelvoud van bijvoorbeeld zeggen.[1]De klankwisseling u-o in de stam enerzijds en het verdwijnen van de zwakke verledentijdsuitgang anderzijds hebben elkaar wellicht versterkt door analogie met klasse 3.[2]

• Het woord kon staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'kon' herkend door:

• Geluid:  kon    (hulp, bestand)

kon

1. nominatief bepaald gemeenschappelijk geslacht enkelvoud van ko

kon

1. komen