distinctief

Nederlands
Uitspraak
Woordafbreking
  • dis·tinc·tief
Woordherkomst en -opbouw
  • Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘onderscheidend’ voor het eerst aangetroffen in 1824 [1]
  • afgeleid van distinctie met het achtervoegsel -ief
  • afgeleid van het Franse distinctif of daarvoor van het Latijnse 'distinctivus'
enkelvoud meervoud
naamwoord distinctief distinctieven
verkleinwoord - -

Zelfstandig naamwoord

distinctief o

  1. onderscheidingsteken dat een rang of graad aanduidt
stellendvergrotendovertreffend
onverbogen distinctiefdistinctieverdistinctiefst
verbogen distinctievedistinctieveredistinctiefste
partitief distinctiefsdistinctievers-

Bijvoeglijk naamwoord

distinctief

  1. onderscheidend
  2. (taalkunde) een betekenisverschil aanduidend
Vertalingen
    1.   

Gangbaarheid
  • Het woord distinctief staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
89 %van de Nederlanders;
90 %van de Vlamingen.

Verwijzingen
  1. "distinctief" in: Sijs, N. van der Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen. 2e druk (2002) Veen, Amsterdam / Antwerpen; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.