debiel

• Geluid:  debiel    (hulp, bestand)
• IPA: /deˈbil/

• de·biel

• Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘zwakzinnig’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1650 [1]

debiel m

1. (verouderd) iemand die licht zwakzinnig is

1. • Vroeger werd iemand met een IQ tussen 50 en 75 bestempeld als een debiel. 

2. (beledigend) bespottelijk iemand

1. • Die debiel maakt zichzelf belachelijk door te denken dat hij grappig is. 

1. • Kamerleden van de PVV schamen zich rot voor kandidaten van hun eigen partij voor de gemeenteraadsverkiezingen: “Er melden zich de grootste debielen aan voor de PVV-klasjes. De minst erge springen er dan positief uit. Maar het blijven debielen”, zegt een een niet bij naam genoemd Kamerlid. [2] 

• randdebiel

debiel

1. (verouderd) in lichte mate zwakzinnig

1. • Een debiel iemand zou die mop minder snel of niet doorhebben. 

2. (beledigend) bespottelijk

1. • Die kerel is echt debiel als hij denkt dat hij dat kan. 

• debiliteit

• Het woord debiel staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'debiel' herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.