Ruhm

Duits
Uitspraak
  • IPA: /ʀuːm/
Woordafbreking
  • Ruhm

Zelfstandig naamwoord

Ruhm m

  1. faam
  1. «Er fühlte sich unglücklich und all sein Ruhm und all seine Macht waren ihm nichts mehr wert.»
    Hij voelde zich ongelukkig en al zijn faam en macht was hem niet meer waard.
Verbuiging
enkelvoud meervoud
nominatief der Ruhm-
genitief des Ruhm(e)s-
datief dem Ruhm(e)-
accusatief den Ruhm-
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.