Wilde eend

De lengte bedraagt 51 tot 62 cm en de spanwijdte 91 tot 98 cm. Een volwassen eend weegt tussen de 700 en 1500 gram. Gemiddeld wordt een wilde eend vijftien jaar oud. De oudst bekende wilde eend werd negenentwintig jaar. De wilde eend is de stamouder van de gedomesticeerde tamme eend, die waarschijnlijk voor het jaar 1000 in Zuidoost-Azië gedomesticeerd is. De witte varianten van de tamme eend worden in de Lage Landen ook wel pekingeenden en Hollandse kwakers genoemd.

Het mannetje (de woerd) is kleurrijk met een glanzend groene kop, een witte halsband, een kastanjebruine borst en gekrulde zwarte veren aan de staart. Na het broedseizoen lijkt de woerd meer op het vrouwtje. Aan de kleur van de snavel zijn ze dan nog te onderscheiden: zeemkleurig bij de eend, geel bij de woerd. Het donkerbruine vrouwtje en de eendenkuikens (pullen) hebben een schutkleur. De woerd en het vrouwtje hebben één ding gemeen: de blauw-paarse vleugelspiegel. Sommige dieren zijn (gedeeltelijk) wit; door rasveredeling is de schutkleur vervangen door een geselecteerde kleur. De witte delen bij de volwassen dieren waren geel toen ze nog eendenkuiken waren.

Het voedsel bestaat uit een rijk pallet aan plantaardig voedsel, in de zomermaanden voornamelijk zaden (van kroos), in de wintermaanden toenemend wortels (van), grassen en mossen, allerlei soorten kleine visjes, slakken en wormen.

Het vrouwtje bouwt een nest in het lange gras, in een knotwilg of in een holte. De acht tot tien vuilgroene eieren broedt ze uit in 24 tot 32 dagen.

Deze soort is veelvoorkomend in de gematigde en subtropische wateren in Noord-Amerika, Azië en Europa. De vogel komt ook wel voor in Centraal-Amerika en het Caribisch gebied. In Europa is de wilde eend de meest voorkomende soort eend. De wilde eend komt hier voor in stad en platteland in vijvers, moerassen, meren, parken, sloten in akkers en weilanden.[2][3][4] De soort is zeer tolerant ten aanzien van menselijke aanwezigheid of verstoring.

De soort telt 2 ondersoorten:

• A. p. platyrhynchos: Europa, Azië en Noord-Amerika.
• A. p. conboschas: Groenland.

Slechts één soort van alle watervogels in Nederland wordt volgens de Jachtwet gerekend tot het waterwild: de wilde eend. Tot 11 september 1999 waren ook de meerkoet, de smient en de kol-, riet-, en grauwe gans bejaagbaar.

De wilde eend is bejaagbaar van 15 augustus tot en met 31 januari een half uur voor zonsopgang tot een half uur na zonsondergang.

• 
  Woerd
• 
  Vrouwtje, rustend op het water
• 
  Woerd in vlucht
• 
  Vrouwtje in vlucht
• 
  Woerd
• 
  Wilde eenden in de winter
• 
  Eendekuikens (pullen)
• 
  Kuikens in het nest
• 
  Mannetje zittend op muur.
• 
  Mannetjes en vrouwtjes op een boomstam
• 
  Woerd op gras
•