Vanadiumhexacarbonyl

Vanadiumhexacarbonyl wordt bereid uit reactie van natrium, vanadium(III)chloride en koolstofmonoxide in diglyme als oplosmiddel. Het diglyme stabiliseert het eerstgevormde natriumzout (vergelijkbaar met de werking van kroonethers):

${\displaystyle \mathrm {4\ Na\ +\ VCl_{3}\ +\ 6\ CO\ +\ 2\ C_{6}H_{14}O_{3}} }$

${\displaystyle \mathrm {\longrightarrow \ [Na(C_{6}H_{14}O_{3})_{2}][V(CO)_{6}]\ +\ 3\ NaCl} }$

Het gevormde vanadiumhexacarbonyl-anion wordt hieropvolgend geoxideerd met een fosforzuur:

${\displaystyle \mathrm {2\ [V(CO)_{6}]^{-}\ +\ H_{3}PO_{4}\ \longrightarrow \ V(CO)_{6}\ +\ H_{2}\ +\ 2\ H_{2}PO_{4}^{-}} }$

Vanadiumhexacarbonyl bezit een octaëdrische moleculaire geometrie en neemt een orthorombische kristalstructuur aan. Het behoort tot ruimtegroep Pnma. De paramters van de eenheidscel zijn:[1]

• a = 1190,5 pm
• b = 1122,1 pm
• c = 639,7 pm

Röntgenstraaldiffractie heeft uitgewezen dat de molecule lichte distorties vertoont: de twee axiale V-C-bindingen zijn korter (199,3 pm) dan de vier axiale bindingen (200,5 pm).[1] Dit is mogelijk te wijten aan het Jahn-Teller-effect.

Vanadiumhexacarbonyl is op elektronisch vlak een opmerkelijke verbinding, omdat het 17 valentie-elektronen bezit in plaats van 18 (volgens de 18-elektronenregel).