Theodor Eicke

Eicke werd geboren in Hudingen (Hampont) in Lotharingen (nu Frankrijk), dat toen nog Duits gebied was. Hij deed dienst in het Duitse leger van 1909 tot het eind van de Eerste Wereldoorlog. Daarna werd hij politieagent. In 1928 werd hij lid van de NSDAP en sloot hij zich aan bij de SA, die in die tijd werd aangevoerd door Ernst Röhm. In 1930 verruilde Eicke de SA voor de SS. Hij kon goed opschieten met het hoofd van de SS, Heinrich Himmler, en ondanks zijn soms wat lastige persoonlijkheid klom hij snel op in de SS. In juni 1933 werd Eicke commandant van het eerste concentratiekamp Dachau en kreeg de rang van Oberführer. Zijn persoonlijke motto was: Tolerantie is een teken van zwakheid. Zijn brute manier van bevelen in Dachau stond spoedig model voor andere kampbestuurders. Dat hield onder andere in het martelen van gevangenen en de aanmoediging van het barbaarse gedrag van de doodshoofdtroepen.

Hij werd op 26 juni 1933 kampcommandant van het concentratiekamp Dachau. Op 1 oktober 1933 werden de door Eicke opgestelde beleidsvoorschriften voor de behandeling van gevangenen in alle Duitse gevangenenkampen van kracht. Hij was ook verantwoordelijk voor de oprichting van de SS-Totenkopfverbände in oktober 1934. Himmler had veel waardering voor Eickes handelen en benoemde hem eind 1934 tot Inspecteur der Concentratiekampen en commandant van de SS-Totenkopfverbände, die werden gevormd uit de voormalige, reguliere SS-concentratiekampbewakers.

Tijdens de afrekening van Hitler met de SA tijdens de Nacht van de Lange Messen in juni 1934 was Eicke de leider van de groep SS'ers die SA-leider Ernst Röhm executeerde.

Eickes SS-Totenkopf-eenheden werden vanaf 1939 ook ingezet aan het front. Daartoe werden deze eenheden door Himmler opgenomen in de Waffen-SS onder de naam SS-Division Totenkopf.

Eicke werd op 26 februari 1943 in zijn verkenningsvliegtuig neergehaald door Russisch vuur. Hij stortte neer in een kale steppe, nabij Orelka, waarbij hij overleed. Een gevechtsgroep van zijn 3e SS-Division Totenkopf haalde zijn lichaam en dat van de piloot Oberfeldwebel Michael Werner en SS-Hauptsturmführer Friedrich achter de vijandelijke linies weg. Vrij snel na zijn dood kreeg het Totenkopf Panzerregiment toestemming om een mouwband te dragen met daarop de naam van Eicke.

• SS-Mann: 29 juli 1930
• SS-Truppführer: augustus 1930
• SS-Sturmführer: 11 november 1930
• SS-Untersturmführer: 27 november 1930[1]
• SS-Sturmbannführer: 30 januari 1931[1]
• SS-Standartenführer: 15 november 1931[1]
• SS-Oberführer: 21 oktober 1932[1]
• SS-Brigadeführer: 30 januari 1934[1]
• SS-Gruppenführer: 11 juli 1934[1]
• Generaleutnant der Waffen-SS: september 1941
• SS-Obergruppenführer en General der Waffen-SS: 20 april 1942[2]

• NSDAP-nr.: 114 901[1]
• SS-nr.: 2921[1]

• Ridderkruis op 26 december 1941 als SS-Gruppenführer en Generaleutnant der Waffen-SS en commandant van de SS-Division "Totenkopf"[3]
• Ridderkruis met Eikenloof (nr.88) op 20 april 1942 als SS-Obergruppenführer en General van der Waffen-SS en commandant van de SS-"Totenkopf" Division[4]
• IJzeren Kruis 1914, 1e klasse en 2e klasse
• Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939, 1e klasse (31 mei 1940) en 2e klasse (26 mei 1940)[5]
• Gewondeninsigne in zilver[2] en zwart
• Gouden Ereteken van de NSDAP in 1940
• SS-Ehrenring[1]
• Erekruis voor de Wereldoorlog in 1934
• Medaille Winterschlacht im Osten 1941/42 in 1942
• Orde van Militaire Verdienste (Beieren), 2e klasse[6]
• Kruis voor Militaire Verdienste (Brunswijk)
• Ehrendegen des Reichsführers-SS[1]
• Hij werd eenmaal genoemd in het Wehrmachtbericht. Dat gebeurde op 21 oktober 1942.

Zie de categorie Theodor Eicke van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.