The Cure

Zanger Robert Smith, Southside Festival in Neuhausen ob Eck, Duitsland, 2004

De band debuteerde in 1979 met het album Three Imaginary boys. De eerste single, "Killing an Arab", zorgde al meteen voor controverse vanwege het vermeende racistische karakter van het nummer. In feite was het gebaseerd op de roman De vreemdeling van Albert Camus. Maar het was de single "Boys don't cry" die in juni 1979 voor de groep de weg naar een bescheiden cultstatus opende.

In 1980 brak The Cure grootschalig door met de lp Seventeen Seconds, waarvan de single "A Forest" een internationale hit werd. De stijl van Seventeen Seconds werd door sommigen gothic of postpunk genoemd; een stijl die zwaar aanleunt tegen de muziek van Joy Division en waartoe ook Siouxsie and the Banshees zich bekeerden. Na Pornography zette Robert Smith, zanger/gitarist en bezieler van The Cure, de groep op non-actief en legde hij zich bijna volledig toe op Siouxsie and the Banshees, waar hij inviel als gitarist. Ook maakte hij toen samen met de bassist van de Banshees, Steven Severin, de plaat "Blue Sunshine" die uitgebracht werd onder de groepsnaam 'The Glove'.

Begin jaren tachtig bracht Smith enkele eigen nummers uit onder de naam The Cure. Met succesvolle nummers als "Let's go to bed", "The Walk" en "The Lovecats" brak hij volledig met de doemmuziek van de vorige albums: Seventeen Seconds, Faith en Pornography. In deze tijd bespeelt Robert Smith ook de media met vage uitspraken en zinspeelt hij vaak op het einde van de band. In de loop van de jaren tachtig bleef het geluid van The Cure zich bewegen tussen de lichtvoetigheid van hun debuutalbum en het doemgeluid van "A Forest". De band groeide daarmee uit tot een van de populairste newwavebands.

Op de albums The Top, The head on the door en Kiss me kiss me kiss me zijn nog steeds zware nummers te vinden, in overeenstemming met de depressieve en volgens velen suïcidale staat waarin Robert Smith zelf bevond. Er waren veel personeelswisselingen en het album The Top werd - in tegenspraak met de credits op de hoes - vrijwel geheel ingezongen en ingespeeld door Smith. Alleen de drumpartijen kwamen niet van hem, maar van Andy Anderson.[1][2]

De albums Bloodflowers en The Cure zijn weer doorspekt met zware geluid van de tijd van Pornography en Faith. In deze tijd wordt ook de dvd Trilogy in Berlijn opgenomen met alleen nummers van Bloodflowers, Pornography en Disintegration. Als extra staan er twee nummers op van het album Kiss Me Kiss Me Kiss Me: "The kiss" en "If only tonight we could sleep".

Ook leverde The Cure in 1995 het nummer Dredd Song voor soundtrack van de film Judge Dredd, met Sylvester Stallone in de hoofdrol. Pas in 2004 werd het op cd uitgebracht in Join the dots: B-Sides & rarities 1978–2001 (the fiction years).

Tijdens de jaren negentig en aan het begin van het nieuwe millennium stond de band minder op de voorgrond, tot een nieuwe lichting succesvolle groepen, waaronder Interpol en Editors The Cure als inspiratiebron noemden. In 2004 resulteert dit in een aantal nieuwe projecten en een nieuwe cd, The Cure genaamd, die volgens Robert Smith de essentie van de groep vat.

In mei 2008 liet The Cure via MySpace weten een dertiende album uit te zullen brengen. De band liet ook weten dat ze tot aan de release van het album op elke dertiende dag van de maand (mei, juni, juli en augustus) een single uit zouden brengen. Op 13 mei kwam dan ook "The only one" uit, gevolgd door "Freakshow" in juni.

In 2012 en 2019 gaf de band optredens op Pinkpop, waar bleek dat de band nog opvallend goed uit de voeten kwam en ook het jongere Pinkpoppubliek wist aan te spreken. Zanger Robert Smith gaf in een interview aan dat leeftijd in muziek in feite niet belangrijk is en dat hij wil doorgaan zo lang hij erin slaagt zich uit te drukken in teksten en muziek op de manier zoals hij dat wil en daarmee het publiek kan aanspreken. Hij gaf wel toe dat het "wat langer duurt om los te komen uit zijn normale leven en zich voor te bereiden op een optreden, zoals dat op Pinkpop."

In 2015 bewerkten ze "A few hours after this" speciaal voor de politieserie Luther[3]. Het nummer verscheen oorspronkelijk in 1985 als b-kant van "In between days".

In 2018 bestond de band 40 jaar en gaf een optreden in Hyde Park, Londen.

• Robert Smith (zang, gitaar, keyboards)
• Reeves Gabrels (gitaar; 2012-heden)
• Simon Gallup (basgitaar; 1979-1982, 1984-heden)
• Roger O'Donnell (keyboards; 1987-1990, 1995-2005, 2011-heden)
• Jason Cooper (percussie; sinds 1995)

Tijdlijn

• https://www.thecure.com/

Zie de categorie The Cure van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.