Sioux

Het gebied van de verschillende Siouxgroepen voor 1770 (groen) en huidige indianenreservaten (oranje)

De Sioux werden voor eerst beschreven in 1642, door Franse missionarissen die van de Ojibwe over hen gehoord hadden. In die tijd leefden ze in Minnesota. De Assiniboine hadden zich op dat moment al van hen afgesplitst en de verdeling van de Sioux in de Zeven Raadsvuren had eveneens al plaatsgevonden. Het eerste opgetekende directe contact tussen Sioux en Fransen dateert van 1659, toen de ontdekkers en pelshandelaren Pierre-Esprit Radisson en Médard des Groseilliers de Dakota ontmoetten. In die tijd drongen de Ojibwe steeds verder door naar het westen, op zoek naar meer bont voor de bonthandel. De Fransen, die belang hadden bij stabiliteit in de regio, bewerkstelligden een verbond tussen de Dakota en de Ojibwe, dat van 1679 tot 1736 standhield. Hierbij stonden de leiders van de Dakota de Ojibwe toe zich in hun gebied te vestigden, en in ruil daarvoor leverden de Ojibwe hen Franse goederen. Daarnaast leverden Sioux en Ojibwe elkaar soms militaire steun en vonden er onderlinge huwelijken plaats. Omstreeks 1730 verkregen de Lakota paarden en hun oude cultuur begon plaats te maken voor een typische prairie-cultuur, met een nomadische leefstijl waarin de bizonjacht centraal stond. Zij trokken steeds verder naar het westen, overschreden omstreeks 1750 voor het eerst de Missouri en bereikte in 1776 de Black Hills. Intussen kwam in het oosten een einde aan de periode van vrede tussen Ojibwe en Dakota, nadat een groep Dakota in 1736 een aantal Fransen had gedood. Er volgde een lange serie conflicten tussen Dakota en Ojibwe, de Dakota-Chippewa War, die tot in de jaren 1860 zou voortduren. In de loop van de 18e eeuw verloren de Dakota hun land in Wisconsin en het noorden van Minnesota en werden teruggedreven naar het zuidwesten van Minnesota.[3]

De grenzen van het Grote Siouxreservaat in 1868 en landverlies in de decennia daarna

In 1805 sloten de Dakota hun eerste verdrag met de Verenigde Staten, de Zebulon Pike Treaty. In dit verdrag stonden ze een gebied van negen vierkante mijl af aan de Verenigde Staten om militaire posten op te bouwen.[4] Een groter stuk land in het oosten van hun gebied werd afgestaan in 1837.[5] In 1851 verkochten ze een groot deel van hun gebied aan de Verenigde Staten in ruil voor geld en goederen en een reservaat aan de Minnesotarivier. De Verenigde Staten kwamen hun beloften echter slechts gedeeltelijk na, wat leidde tot de Dakota-oorlog van 1862. Die oorlog eindigde in een nederlaag voor de Dakota. Hun reservaten werden afgeschaft en ze werden verdreven naar Zuid-Dakota en Nebraska.

De Lakota intussen hadden in 1851 het Verdrag van Fort Laramie van 1851 ondertekend, waarin de Verenigde Staten de soevereiniteit van de Lakota over hun territorium erkenden in ruil voor vrije doortocht over de Oregon Trail. In de Oorlog van Red Cloud (1866-1868) bevochten de Lakota de Verenigde Staten om controle over het westelijke Powder Rivergebied, dat volgens het Verdrag van Fort Laramie aan de Crows toebehoorde. De Lakota en hun bondgenoten wonnen de oorlog en ondertekenden met de Verenigde Staten het Verdrag van Fort Laramie (1868). In dit verdrag werd een groot reservaat (het Grote Siouxreservaat) gecreëerd voor de Lakota. Het betwiste Powder Rivergebied werd verklaard tot unceded Indian territory en de Lakota en hun bondgenoten kregen krachtens het verdrag het recht om daar te jagen. Deze situatie zou echter slechts korte tijd duren, tot de Grote Siouxoorlog van 1876 (1876-1877), waarin de Lakota en hun bondgenoten vochten voor het behoud van de Black Hills. Op deze voor de indianen heilige grond was goud gevonden, en het gebied werd overspoeld met goudzoekers. Hoewel de indianen in de Slag bij de Little Bighorn een grote overwinning behaalden, verloren ze de oorlog. Hun land werd geannexeerd en ze werden gedwongen zich in reservaten te vestigen. In de decennia daarna werden deze reservaten steeds verder verkleind. Op 15 december 1890 werd Sitting Bull, lid van de stam van de Hunkpapa-Sioux en een belangrijk indiaans leider uit de Grote Siouxoorlog, bij Fort Yates doodgeschoten. Op 29 december 1890 vond het bloedbad van Wounded Knee plaats.

Tachtig jaar na het Bloedbad van Wounded Knee was er de bezetting van Wounded Knee (1970), toen - in het kader van of geïnspireerd door de Amerikaanse burgerrechtenbeweging - ook activisten van de Amerikaanse inheemse volken om aandacht voor hun cultuur en rechten vroegen.

Sinds april 2016 houden inheemse groepen uit geheel de VS, waaronder de Sioux/Oyate, protestacties tegen de aanleg van de Dakota Access Pipeline. Bij het protestkamp "Oceti Sakowin" bij het Standing Rock indianenreservaat kwam het dit jaar verschillende keren tot gewelddadige confrontaties met de oproerpolitie. De Verenigde Naties veroordeelden later het daarbij gebruikte excessieve politiegeweld.[6]