Shania Twain

Toen Twain twee jaar was, scheidden haar ouders. Haar moeder hertrouwde met Jerry Twain, een Ojibwa-indiaan. Hij adopteerde Eilleen en voedde haar op. Later nam ze zijn achternaam aan. Vanaf haar achtste jaar trad ze op in allerlei clubs, gemeenschapshuizen en voor radiostations. Vader en moeder Twain leefden in uiterste armoede en verkeerden niet in de luxe om haar kinderjaren met spelen te vullen. Toen Shania 22 jaar was, verloor ze haar beide ouders door een auto-ongeluk. Ze nam de zorg voor haar jongere zus en twee jongere broers (13 en 14 jaar) op zich. Ze kocht een huis en vervulde haar zuster-/moederrol totdat haar broers en zus op eigen benen konden staan. Toen dat zover was, besloot Shania om haar droom om zangeres te worden te verwezenlijken.

Ze begon haar carrière als countryzangeres. Haar eigen naam Eilleen veranderde ze in Shania omdat die naam beter paste in combinatie met de achternaam Twain. Er wordt wel beweerd dat Shania in de taal van de Ojibwa-indianen "Ik ben onderweg/op weg" betekent, maar hierover is veel onduidelijkheid. Haar biograaf, Robin Eggar, schrijft hierover dat er noch in de Ojibwa-taal noch in het Cree een term voorkomt die klinkt als 'shania' en die deze betekenis heeft.[1]

Door haar manager kwam Twain in contact met Norro Wilson en Buddy Canon van Mercury Records. De door haar opgenomen demo bleek redelijk overtuigend en leidde rechtstreeks tot de verschijning van haar eerste album in 1993. Dit album, Shania Twain genaamd, boekte weinig succes. Er stond slechts één nummer op dat door Shania zelf geschreven is, namelijk God Ain't Gonna Getcha for That. Later zou blijken dat ze met haar eigen nummers meer succes zou bereiken.

In 1993 ontmoette Shania producer Robert John "Mutt" Lange die op dat moment bekendheid had gekregen door mee te werken aan de platen van o.a. AC/DC en Bryan Adams. Samen met hem schreef ze verschillende nummers voor haar tweede album The Woman in Me. De muzikale samenwerking leidde al gauw tot een romance en eind 1993 stappen de twee in het huwelijksbootje. Het album werd begin 1995 uitgebracht en betekende een grote doorbraak voor de zangeres in Canada, Amerika en Australië. Nummers als Whose bed have your boots been under? en Any man of mine beklommen de hitlijsten en het album zelf verkocht zo'n 12 miljoen exemplaren. In 1996 ontving Shania een Grammy voor dit album.

Haar derde album Come On Over verkocht nog beter (41 miljoen exemplaren wereldwijd, waarvan 20 miljoen in de VS) en was het album waarmee Shania ook Europa veroverde. Het is het op vier na best verkochte album aller tijden en het best verkochte album ooit door een vrouwelijke artiest. In Nederland stond het album tussen 1998 en 2000 132 weken lang in de Album Top 100, waarmee het het op twee na het langst genoteerde album aller tijden (aan één stuk) in de lijst is. Uitgebrachte hits als You're Still the One, That don't impress me much en Man! I Feel Like a Woman! veranderden Shania in de status van een superster. Na het album volgde een tour van bijna een jaar, met 161 shows. Van het concert in Dallas op 12 september 1998 werd een opname gemaakt, die op video en dvd verscheen onder de naam LIVE. De videoclips van Honey, I'm Home en Come On Over zijn gedurende dit concert opgenomen. Tijdens een concert in Ottawa trad een 14-jarig meisje met Shania op, omdat ze via een radiowedstrijd gewonnen had. Zij werd later bekend als Avril Lavigne.

In 2002 kwam Shania met een nieuw album genaamd, Up!, dat in drie verschillende edities uitgebracht werd, namelijk een pop-, country- en wereldmuziekversie. Qua verkoop scoorde Up! minder goed dan Come On Over, maar werd met de verkoop van 12 miljoen exemplaren wel gezien als een waardige opvolger. Shania gaf zelf al aan dat ze zich na het succes van Come On Over niet meer hoefde te bewijzen, zoals ze bij het album The Woman In Me wel moest doen. Ook na Up! volgde een tour, die bijna een jaar duurde, met 113 shows in 13 verschillende landen. Dit keer werd ook Nederland aangedaan, met twee uitverkochte concerten in Ahoy Rotterdam. Op 27 juli 2003, een maand voordat de tour begon, werd er in Chicago al een gratis openluchtconcert gegeven ter promotie van het album en de tour. Dit concert verscheen op dvd met de naam Up! Live in Chicago. De videoclips van She's not just a pretty face en It only hurts when I'm breathing zijn op deze avond opgenomen.

In 2004 kreeg ze een ster op Canada's Walk of Fame. Ook werd er een Greatest Hits-album uitgebracht. Een ster op de Hollywood Walk of Fame volgde in 2011.

Tijdens het Amerikaanse gedeelte van de tour in 2003 werd Shania gebeten door een teek waarbij ze vervolgens de ziekte van Lyme opliep. Hierdoor liep ze een beschadiging aan haar stembanden op die met therapie verholpen moest worden. Tot overmaat van ramp bleek haar echtgenoot een affaire te hebben met haar beste vriendin. Een echtscheiding werd in 2008 aangevraagd. Hierna vond Shania opnieuw het geluk en trouwde met Frédéric Thiébaud, de inmiddels ex-echtgenoot van haar beste vriendin.

In het voorjaar van 2011 vertoonde de Amerikaanse zender OWN de zesdelige televisieserie Why not? with Shania Twain, die Twain volgde tijdens de verwerking van haar moeilijke jeugd en echtscheiding. Ook is te zien hoe haar single Today Is Your Life tot stand gekomen is en hoe ze overweegt om opnieuw te gaan optreden in Las Vegas. Twain kampte op dat moment nog met een aandoening aan de stembanden, die spreken en zingen bemoeilijkte.[2][3] Op 8 juni 2011 werd tijdens een persconferentie in de Country Music Hall of Fame bekendgemaakt dat Twain twee jaar lang zou gaan optreden in het Colosseum van Caesars Palace met haar show Still the One.[2][4] Op 26 augustus 2013 gaf Twain in een interview aan Good Morning America aan wel genoeg nummers te hebben voor een nieuw album, maar nog zoekende te zijn naar een producer.[5]

Eind 2016 maakte Twain bekend dat ze het jaar erop een nieuw album zou uitbrengen. Dat gebeurde uiteindelijk in september 2017. De plaat verscheen onder de titel Now en was Twain's meest persoonlijke werk tot dan toe. Alle liedjes op het album schreef ze compleet zelf, zonder de hulp van andere songwriters. De eerste single Life's About To Get Good verscheen enkele maanden voor de release. Het album bereikte een week na de releasedatum de #1 positie in Canada, Australië, Schotland Engeland en de Verenigde Staten.

In het voorjaar van 2018 begon Twain met de Shania Now Tour waarbij ze dit keer (sinds lange tijd) ook weer diverse Europese landen aandeed.

In 2001 beviel Shania van een zoon genaamd Eja en verhuisde naar Zwitserland, nabij Montreux. Ook kocht Twain met haar toenmalige echtgenoot een ranch met schapen in Nieuw-Zeeland, bij Lake Wanaka. Eind 2006 deed Shania haar Château de Sully in La Tour-de-Peilz van de hand. Een aantal kilometers verderop in Corseaux (eveneens aan het meer van Genève) kocht ze een kleiner huis. Ze bleef met man en zoon in Zwitserland wonen. Als reden voor de verkoop werden rust, privacy en de zo door Shania geliefde paardensport genoemd. Op 15 mei 2008 maakte Twains manager bekend dat Mutt en zij na een huwelijk van veertien jaar gingen scheiden. Mutt bleek een relatie te hebben met Marie-Anne Thiébaud, een toenmalige werknemer van de zangeres. Op 1 januari 2011 hertrouwde Twain in Puerto Rico met Frédéric Thiébaud, die gescheiden was van Marie-Anne, de minnares van Shania's ex.[6]

In het voorjaar van 2011 gaf uitgever Atria Books een biografie uit over Twain. Daarin komen onder meer haar doorbraak in de muziekindustrie, haar moeilijke jeugd en de scheiding van haar echtgenoot aan bod.

• LIVE (1998)
• The Platinum Collection (1999)
• The Specials (2000)
• Up! Live in Chicago (2003)
• Up! Close & Personal (2004)