Sekstoerisme

Onder nationaal en lokaal sekstoerisme valt iedere verplaatsing over een langere afstand maar binnen de nationale grenzen met als doel prostitueebezoek. Men bezoekt de rosse buurt in een grotere stad in de buurt, een bordeel of seksclub.

In het Westen gaan de reizen naar plekken waar rosse buurten zijn, zoals de Wallen in Amsterdam, de Reeperbahn in Hamburg, de Moulin Rouge en de Bois de Boulogne in Parijs, Soho in Londen, Zweden, de wijk Nørrebro in Kopenhagen en Rio de Janeiro in Brazilië. Nederland, en dan met name Amsterdam, is een populaire internationale bestemming voor sekstoeristen.

In de 19e eeuw was Napels een bekende bestemming van sekstoerisme, waar men door de juiste persoon aan te spreken en te betalen zichzelf seksueel genot kon verschaffen dat elders (officieel overigens ook in Italië en dus ook Napels) streng verboden was. Ook hier betrof het voornamelijk kinderprostitutie door minderjarige meisjes. Het boek Confession sexuelle d'un anonyme russe beschrijft deze situatie.

Sinds de val van het IJzeren Gordijn zijn er in diverse landen, met name Tsjechië, uitgebreide prostitutiezones ontstaan. Ook is er sprake van mensenhandel, in vrouwen, kinderen en homojongens. Veel homo- en transgenderjongeren komen naar de rosse buurten en homo-ontmoetingsplekken in het Westen om daar snel geld te verdienen. Daar treffen zij vaak aldaar wonende allochtone jongeren, ook uit op snel geld.

In sommige landen in de derde wereld wordt door de lokale bevolking uit armoede de hand gelicht met de seksuele moraal, om in het bestaan te voorzien. Ter ontspanning maakt de toerist gebruik van het ruime aanbod aan prostitutiegelegenheden, dat ruimer is dan in het Westen. Bovendien zijn de prijzen voor Westerlingen vaak ook makkelijker te betalen dan in eigen land. Kinder-, transgender- en homoprostitutie, alsmede 'kinky' aanbod als SM, onbeschermde seksuele handelingen, zijn voorkomende praktijken. Favoriete bestemmingen binnen de derde wereld zijn Brazilië, Costa Rica, Cuba, de Dominicaanse Republiek, Kenia, Thailand, de Filipijnen en Indonesië. Van de mannelijke toeristen die anno 2011 de Filipijnen bezoeken, zou 40% uit zijn op seks.

Afrika leek uit de gratie vanwege de aids-crisis. In een in december 2006 gepresenteerd rapport van Unicef waarschuwde de organisatie dat in Kenia zeker 15.000 meisjes (tussen de 12 en 18 jaar) in enige mate actief zijn in de seksindustrie. Nog eens 2.000 tot 3.000 meisjes en jongens werken fulltime in de prostitutie in de vakantiestreken Mombassa, Kilifi, Malindi, Saly en Kwale.

Sekstoerisme wordt vaak geassocieerd met kinderprostitutie. Het aantal kindprostituees wordt wereldwijd geschat op 2 miljoen. In Thailand schat men dat 40% van de prostituees minderjarig is. In Cambodja zou dit 33% zijn. India zou 1.2 miljoen kinderprostituees tellen; meer dan de helft van het totaal aantal kinderprostituees wereldwijd. Vanwege de armoede wordt de hand gelicht met de seksuele moraal. Bovendien worden overheid en de politie vaak door seksbazen of de sekstoeristen zelf omgekocht zodat ze de andere kant opkijken wanneer ze iemand betrappen en de kinderprostitutie oogluikend tolereren. Wanneer het toch tot een arrestatie en een rechtszaak komt durven veel ouders en kinderen niet te getuigen uit schaamte of angst voor represailles, waardoor justitie in bewijsnood komt en de sekstoerist vrijuit gaat.

Een deel van de sekstoeristen die van minderjarige prostituees gebruikmaken, hebben een pedofiele geaardheid en plannen de reis met het doel seksueel contact met minderjarigen te hebben. Pedofielenorganisaties of -netwerken zouden zelfs ondergronds als 'reisbureau' of 'reisgids' optreden. In werkelijkheid betreft dit echter een minderheid van de kindersekstoeristen. Een andere categorie die actief minderjarigen opzoekt, doet dit omdat het risico op een geslachtsziekte lager wordt geacht, doordat ze jonger zijn. De meerderheid is een opportunistische gebruiker. Met andere woorden, ze waren niet specifiek op zoek naar kinderen maar maakten gebruik van de kans toen zich de mogelijkheid voordeed, of laten zich door eventuele minderjarigheid van de prostituee niet weerhouden.

Nadat dit sekstoerisme in de jaren negentig van de twintigste eeuw media-aandacht kreeg van de derdewereldbeweging (die het toerisme seksuele uitbuiting noemde) en christelijke organisaties, gingen veel westerse landen er onder druk van de publieke opinie toe over de organisatie van seksreizen tegen te werken. Langzamerhand kwam er een vervolgingsbeleid waarbij de sekstoeristen bij thuiskomst vervolgd konden worden op grond van de zedenwetgeving van het vaderland. Zo kon seksueel misbruik, gevaarzetting door onbeschermd geslachtsverkeer, seksuele handelingen met minderjarigen en met verhandelde prostitué(e)s tot vervolging bij thuiskomst leiden. Hierbij wordt samengewerkt met de politie op de favoriete bestemmingen: Mexico, Brazilië, Thailand, Cambodja de Filipijnen en Indonesië.

Een strengere controle in Thailand en de Filipijnen heeft in Azië geleid tot een verschuiving van het sekstoerisme naar Laos, Cambodja en Myanmar, waar de bevolking armer is en minder controle plaatsvindt. De Cambodjaanse organisatie APLE trachtte politie en justitie bij te staan bij het in de kraag vatten van buitenlandse sekstoeristen.

Sekstoerisme voor vrouwen bestaat ook. Zuid-Europa, het Caribisch gebied, Thailand, Indonesië en Gambia zijn voor vrouwen de populairste bestemmingen.