Schumanplan

Het Schumanplan, vervat in de Schumanverklaring van 9 mei 1950 en genoemd naar haar geestelijk vader, de toenmalige minister van buitenlandse zaken en voormalig premier van Frankrijk, Robert Schuman, was de eerste aanzet tot de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), die op 25 juli 1952 met zes landen van start ging (Nederland, België, Luxemburg, de Bondsrepubliek Duitsland, Frankrijk en Italië). Het Schumanplan betekende het begin van de revolutie in de Europese betrekkingen en zou later groeien tot de Europese Unie. Het plan, ook wel de spill-overmethodiek (dit is slechts een van de theorieën over het Schumanplan) genoemd, bestond eruit te beginnen met een klein deel van de nationale economieën te integreren, en zo tot sociale, culturele en politieke integratie te komen. Het oorspronkelijke plan hield een voorstel in om de gehele Franse en Duitse kolenindustrie onder gezag te stellen van een gezamenlijke Hoge Autoriteit (H.A.), in een organisatie die ook openstond voor andere Europese landen. Het voorstel werd na weken van onderhandelingen met het Verenigd Koninkrijk, op 3 juni 1950 onderschreven door de regeringsleiders van België, Frankrijk, Luxemburg, Italië, Nederland en de Bondsrepubliek Duitsland.[1]

Frans ministerie van buitenlandse zaken, Quai d'Orsay, Parijs. In 1950 gaf Robert Schuman hier een speech en lanceerde het plan om de Europese kolen- en staalproductie onder gemeenschappelijk beheer te brengen.
Salon de l'Horloge, waar Schuman op 9 mei zijn plan bekendmaakte

Men wilde een supranationale organisatie in plaats van een intergouvernementele, zoals het vroeger was.

Intergouvernementalisme berust op drie principes:

  1. Besluiten worden genomen door organen die bestaan uit afgevaardigden van de regering.
  2. Deelnemende staten worden rechtens niet gebonden aan besluiten, die tegen hun wil zijn genomen.
  3. Het is aan de lidstaten of men ook werkelijk overgaat tot implementatie van de besluiten.

Stappen van integratie:

  • Eerste stap: integreren van de sector kolen en staal. Eerste poging om tot een verzoening te komen tussen Frankrijk en Duitsland.
  • Tweede stap: integreren sector kolen en staal van de andere landen.
  • Derde stap: integreren van de andere economische sectoren.
  • Vierde stap: integreren van de sociale, culturele en politieke sectoren.
Verdragen van de Europese Unie en gerelateerde documenten
Juridische basis:Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) · Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VwEU) · Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie (Euratom) · Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (Handvest)
Verdragen:Parijs (1951) · Rome (EEG) (1957) · Rome (Euratom) (1957) · Fusie (1965) · Europese Akte (1986) · Maastricht (1992) · Amsterdam (1997) · Nice (2001) · Lissabon (2007)
Toetredingsverdragen:1972 · 1979 · 1985 · 1994 · 2003 · 2005 · 2011
Secundaire verdragen:Conventie van de Nederlandse Antillen (1960) · Eerste Budgettaire Verdrag (1970) · Tweede Budgettaire Verdrag (1975) · Verdrag van Groenland (1984)
Amendementen:Protocol 36 (2011) · Artikel 136 (2011)
Afgewezen verdragen:Defensiegemeenschap (1952) · Europese Grondwet (2004)
Verklaringen:Schumanverklaring (1950) · Plechtige Verklaring van Stuttgart (1983) · Verklaring van Berlijn (2007)
Strategieën:Strategie van Lissabon (2000) · EU 2020-strategie (2010)
Overige documenten:Verdrag van Schengen (1985) · Stabiliteits- en Groeipact (1998) · Verdrag van Prüm (2005) · Euro-plus pact (2011) · Sixpack (2011) · Verdrag tot oprichting van het Europees Stabiliteitsmechanisme (2012) · Europese begrotingsunie (2012) · Europese Bankenunie (2014)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.