Bankenunie

Een bankunie of bankenunie is een constructie waarbij twee of meer staten een gezamenlijk beleid voeren ten aanzien van banken. Alle banken die gevestigd zijn in de betrokken landen dienen dan aan dezelfde regelgeving te voldoen die door de landen is opgesteld, staan dan onder gezamenlijk toezicht en hebben garantiestelsels om problemen te voorkomen.

Europese Unie

In de Europese Unie werd het voorstel tot de vorming van een bankunie eind juni 2012 tijdens een Europese top in Brussel door de leiders van de staten die lid zijn van de Economische en Monetaire Unie (EMU) bekrachtigd om in 2013 tot een centrale en gedeelde verantwoordelijkheid te komen voor bankrekeningen, het financiële toezicht op de banken en eventueel in de toekomst benodigde reddingsoperaties van deze banken.

Concept

De eerste plannen van de Europese Commissie voor een centraal toezicht op de banken zijn na het faillissement van Lehman Brothers in 2008 door tegenstand van de nationale staten op niets uitgelopen. In juni 2012 bracht de president van de Europese Commissie José Manuel Barroso deze plannen onder druk van de ontwikkelingen in Spanje en Italië opnieuw naar voren. Hij stelde voor de grootste banken in de Europese Unie al in 2013 onder een gezamenlijk toezicht te brengen, waarbij de toezichthouder ook de benodigde rechten krijgt om waar nodig in te grijpen.[1]

De term "Bankenunie" komt voort uit de actuele communicatieve uitdagingen die de Europese staatsschuldencrisis aan de politieke elite stelt en staat los van de manier waarop deze term in de economische theorie wordt gebruikt. Concreet worden met de term "Bankenunie" in het politieke debat op Europees niveau meestal de volgende maatregelen bedoeld:[2]

  1. Een regelgevende instantie met beslissingsbevoegdheid voor alle staten die lid zijn van de Economische en Monetaire Unie
  2. De mogelijkheid om hulp uit het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) direct aan noodlijdende instellingen te bieden in plaats van de verantwoordelijkheid voor gehele landen met hun gezamenlijke economie te nemen.
  3. Een fusie van de depositogarantiestelsels van alle nationale staten die lid zijn van de EMU.

Kritiek

Vooral in Duitsland en het Verenigd Koninkrijk zijn deze plannen bekritiseerd, hoewel bondskanselier Merkel zich voor grotere bevoegdheden van de ECB heeft uitgesproken om toezicht op de grote banken uit te oefenen.[3]

In juli 2012 riepen 172 Duitse wetenschappers en professoren in de economie rondom Ifo-president Hans-Werner Sinn in een gezamenlijk openbaar beroep aan de "beste medeburgers" op om conform het motto van "Banken müssen scheitern dürfen" (Banken moeten failliet kunnen gaan) geen bankenunie binnen de Europese Monetaire Unie toe staan.[4][5] De mede-initiator Walter Kramer bekrachtigde zijn kritiek als volgt: "Wanneer men het besluit leest, staat daar toch in, dat in de toekomst banken direct geld uit het ESM kunnen aanvragen, niet meer via de omweg van hun land, zodat wij dan opeens ook aansprakelijk zijn voor de schulden van de banken in de schuldenaarlanden."

Voetnoten
  1. Spiegel, Peter. "Barroso pushes EU banking union", Financial Times (Registrierung erforderlich), 2012-06-11. Geraadpleegd op 2012-07-01.
  2. Bankenunion. gerhardmerk.de. Geraadpleegd op 2012-07-01.
  3. Kade, Claudia. "Schuldenkrise - Merkel schwenkt auf Bankenunion um", Financial Times Deutschland, 2012-06-14. Geraadpleegd op 2012-07-01.
  4. spiegel.de:Top-Ökonomen rufen Bürger zu Euro-Protest auf
  5. 172 Professoren rufen zum Euro-Protest auf. In: Frankfurter Allgemeine Zeitung. 6 juli 2012, Nr. 155, blz. 11; zie hier de volledige tekst
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.