Ryan's Daughter

Robert Bolt wilde aanvankelijk een zo getrouw mogelijke verfilming maken van Madame Bovary, met Sarah Miles in de hoofdrol. David Lean vond het scenario echter niet interessant genoeg en stelde voor wat aanpassingen aan te brengen. Het uiteindelijke verhaal vertoont grote verschillen met het boek, maar er zijn wel enkele dingen gelijk gebleven. Zo is Rosy in de film vrijwel identiek aan het personage Ema Bovary uit het boek.

De stormscène werd opgenomen tijdens een echte storm. Lean moest bijna een jaar wachten voor een storm van de juiste omvang zich aandiende. Leo McKern raakte bij de opnames van deze scène gewond toen hij bijna verdronk. Hij verloor tevens zijn glazen oog. Hij was duidelijk niet tevreden met de manier waarop Lean de film regisseerde en nam zich na de opnames voor nooit meer te acteren.

Ook Robert Mitchum was niet tevreden met de productie van de film, en dreigde zelfs met zelfmoord om onder zijn contract uit te komen. Hij omschreef samenwerken met Lean als “proberen de Taj Mahal na te bouwen uit tandenstokers”. Desondanks vertelde hij vrienden en familie dat zijn rol in de film een van zijn betere filmrollen ooit was.[2]

Christopher Jones en Lean hadden geregeld conflicten op de set. De gemoederen liepen hoog op toen zijn vriendin Sharon Tate tijdens de opnames werd gedood door Charles Manson. Jones kon ook niet goed overweg met Sarah Miles, wat veel problemen opleverde voor het filmen van de liefdesscènes.

Ryan's Daughter was de laatste film die geheel werd opgenomen in 65 mm Super Panavision formaat, tot Far and Away in 1992. Het dorp uit de film werd voor de opnames gebouwd door een productiebedrijf. Dorpelingen uit het plaatsje Dunquin speelden mee in de film als figuranten.

Alec Guinness kreeg eerst de rol van priester Collins aangeboden, maar wees deze af. De rol was grotendeels geschreven met hem in het achterhoofd, maar Guinness vond de rol ongepast gezien het feit dat hij zelf rooms-katholiek was.

Paul Scofield was Lean's eerste keus voor de rol van Shaughnessy, maar hij stond onder contract bij een theater. George C. Scott, Anthony Hopkins en Patrick McGoohan werden eveneens uitgezocht voor de rol, maar niet benaderd.

De rol van majoor Doryan werd geschreven voor Marlon Brando. Brando accepteerde de rol aanvankelijk, maar problemen met de opnames van de film Burn! dwongen hem zich terug te trekken. Als vervanger voor hem werden onder andere Peter O'Toole, Richard Harris en Richard Burton benaderd. Lean zag Christopher Jones in The Looking Glass War (1969), en besloot dat hij de perfecte vervanger voor Brando zou zijn. Toen de opnames van start gingen was Lean echter toch niet zo tevreden met Jones’ acteerwerk. Daarom liet hij naderhand al zijn dialogen nasynchroniseren door Julian Hollaway.

Bij de oorspronkelijke uitgave werd de film uitermate negatief ontvangen door critici. Veel mensen schrijven deze negatieve houding echter toe aan het feit dat critici mogelijk te hoge verwachtingen hadden van de film, daar Lean eerder drie epische films had geregisseerd. De slechte reacties op de film waren mogelijk de reden dat Lean na uitkomst van Ryan’s Daughter 10 jaar lang geen film meer regisseerde.

Qua opbrengst was de film een matig succes. In het Verenigd Koninkrijk deed de film het redelijk goed. Daar werd de film twee jaar lang vertoond in het West End theatre.

Een punt van kritiek op de film was dat de Ieren in de film werden afgeschilderd als onbeschaafd ten opzichte van de Britse soldaten en de Katholieke kerk.

Sinds de dvd-uitgave van de film zijn de meningen over Ryan’s Daughter sterk veranderd. Veel critici zien het nu als een destijds onderschat meesterwerk.[3]