Crashed Ice
Red Bull Crashed Ice is een extreme sportevenement georganiseerd door frisdrankfabrikant Red Bull waarin de deelnemers al schaatsend een lastig hellend parcours moet overwinnen. Sinds 2000 worden er wedstrijden georganiseerd, waarbij vanaf 2010 ieder jaar een wereldkampioenschap op het programma staat.
Red Bull Crashed Ice
| ||||
| Algemene gegevens | ||||
| Organisatie | Red Bull | |||
| Start | 2000 | |||
| Type | Individuele sport / Teamsport | |||
| Categorie | Ice Cross Downhill | |||
| Locatie | IJskanaal | |||
| ||||
Geschiedenis
In 1999 bedachten de Oostenrijkers Austrians Sigurd Meiche en Stefan Aufschnaiter een nieuwe sport: Ice Cross Downhill.[1] De sport wordt beoefend op een lange (steile) ijsbaan vol obstakels: sprongen, trappen, haarspeldbochten en andere hindernissen. De rijders moeten op schaatsen zo snel mogelijk afdalen naar de finish. De gemiddelde snelheid van de rijders is 40 km/u, maar kan op bepaalde onderdelen oplopen tot 70 km/u. De sport vertoont overeenkomsten met de olympische sporten skicross en snowboardcross.
Vanaf 2001 organiseert Red Bull wedstrijden in Ice Cross Downhill onder de noemer Red Bull Crashed Ice. Op 20 januari 2001 vond in Stockholm de eerste wedstrijd plaats. Sporters uit de hele wereld kwamen in groten getale naar de Zweedse hoofdstad voor de openingswedstrijd. Deze eerste wedstrijd was in sportief als technisch opzicht een proef. Omdat de constructie van het ijskanaal veel bouwwerkzaamheden vergde, was het onmogelijk het evenement vooraf te testen om te kijken wat de rijders te wachten stond. Het parcours werd uitgezet op de vismarkt. Na een korte boycot bij de start en spectaculaire valpartijen tijdens de proefrondes pasten de deelnemers zich snel aan de ongewone omstandigheden aan. De race werd gewonnen door de Zweed Jasper Felder.[2]
In de jaren erna organiseerde Red Bull nog meer races. Tot 2010 vonden er veertien wedstrijden plaats in acht landen. In 2010 werd het eerste officiële wereldkampioenschap georganiseerd.
Parcours, uitrusting en reglementen
Ice Cross Downhill wordt beoefend in een ijskanaal met diverse bochten en sprongen. De lengte tijdens de eerste wedstrijd was ongeveer 300 meter. In latere races is het parcours steeds langer geworden. Het parcours in 2007 was 430 meter lang en overbrugde een hoogteverschil van 60 meter. De baan voor de wedstrijden in Stockholm (2001), Klagenfurt (2002), Duluth (2003 en 2004), Moskou (2004) en Helsinki (2014) was op basis van natuurijs, de overige banen werden aangelegd met behulp van koelinstallaties.[1]
Om deel te kunnen nemen aan de wedstrijden is het dragen van beschermende uitrusting verplicht: helm, borstpantser, elleboogbeschermers, handschoenen, beschermende broek en knie/scheenbeschermers. Alleen ijshockeyschaatsen zijn toegestaan.[3] De deelnemers zijn vaak ijshockeyspelers. Hoewel lichaamscontact is toegestaan, is het uitdelen van bodychecks niet toegestaan.
Om deel te kunnen nemen aan een wedstrijd moeten de rijders zich in de regel eerst kwalificeren op lokale kwalificatiewedstrijden (Red Bull Crashed Ice Qualifier), welke worden georganiseerd op (vlakke) kunstijsbanen. De deelnemers moeten daarbij zo snel mogelijk één-tegen-één een parcours afwerken. Na kwalificatie mag de rijder deelnemen aan het hoofdevenement van Crashed Ice. In de eerste ronde doen alle rijders een individuele afdaling, waarbij op basis van tijd de beste rijders doorgaan naar de volgende ronde. Vanaf die fase geldt het principe van knock-out: in heats van vier rijders gaan de twee beste door naar de volgende ronde.[3]
Uitslagen
De uitslagen van de losstaande races in de periode 2000 tot en met 2009.
| Jaar | Datum | Locatie | Goud | Zilver | Brons |
|---|---|---|---|---|---|
| 2001 | 20 januari |  |
| ||
| 2002 |  |
| |||
| 2003 | 28 februari |  |
| ||
| 2004 | 24 januari |  |
|  | |
| 20 februari | |
| |||
| 2005 | 15 januari |  |
| | |
| 2006 | 18 maart |  |
| | |
| 2007 | 3 maart | |
| | |
| 17 maart |  |
| | | |
| 2008 | 26 januari | |
| | |
| 9 februari | .svg.png){kind=small} |
| | | |
| 2009 | 24 januari | |
| | |
| 7 februari | |
| | | |
| 14 maart | |
| | |
De uitslagen van de races vanaf 2010 zijn opgenomen op de website van Red Bull Crashed Ice.[4]
| Jaar | Datum | Locatie | Goud | Zilver | Brons | Wereldkampioen |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2010 | 16 januari |  |
| | |
|
| 21 maart | |
| | | ||
| 2011 | 15 januari | |
| | |
|
| 5 februari |  |
| | | ||
| 26 februari | |
| | | ||
| 19 maart | |
| | | ||
| 2012 | 14 januari | |
| | |
|
| 4 februari | |
| | | ||
| 18 februari | |
| | | ||
| 17 maart | |
| | | ||
| 2013 | 1 december | |
| | |
|
| 26 januari | |
| | | ||
| 9 februari | |
| | | ||
| 2 maart | |
| | | ||
| 16 maart | |
| | | ||
| 2014 | 1 februari | |
| | |
|
| 22 februari | |
| | | ||
| 8 maart | |
| | | ||
| 22 maart | |
| | | ||
| 2015 | 24 januari | |
| | |
|
| 7 februari | |
| | | ||
| 21 februari |  |
| | | ||
| 14 maart | |
| | |
Wereldkampioenschappen
2010
Na 14 losstaande races tussen 2000 en 2009 wordt in 2010 voor het eerst een wereldkampioenschapsklassement opgesteld, bepaald over twee races in München en Quebec. De 19-jarige Martin Niefnecker wint dit klassement met overmacht door één race te winnen en in de ander beslag te leggen op de tweede plaats. Er deden ook twee Nederlanders mee: Bart van Roosmalen en Remo Speijers.
|
|
2011
In 2011 organiseert Red Bull het tweede wereldkampioenschap verdeeld over vier wedstrijden. Voor het eerst werd er ook een wedstrijd in Nederland gehouden, namelijk op de Cauberg in het Limburgse Valkenburg.[5]
Aan de wedstrijd in Nederland deden naast de vaste deelnemers ook de geplaatsten mee van vier Nederlandse voorrondes waar iedereen zich voor kon inschrijven.[6] De kwalificaties vonden plaats op 18 december 2010 in Thialf te Heerenveen, op 21 december in De Uithof in Den Haag, op 8 januari 2011 in het IJssportcentrum in Eindhoven en op 9 januari op Glanerbrook te Geleen.
Daarnaast was er een speciale VIP-wedstrijd met vier bekende oud-langebaanschaatsers namelijk Rintje Ritsma, Gerard van Velde, Falko Zandstra en Annamarie Thomas.[7]
Arttu Pihlainen wordt de nieuwe wereldkampioen nadat hij drie overwinningen op rij behaalde: Valkenburg, Moskou en Quebec.
|
|
2012
Het derde wereldkampioenschap werd wederom verdeeld over vier wedstrijden.[8] Wederom is er een stop georganiseerd op de Cauberg in Valkenburg.
In Nederlandse vonden drie voorrondes waar iedereen zich voor kon inschrijven.[9] De kwalificaties vonden plaats op 10 december 2011 op de Jaap Edenbaan te Amsterdam, op 18 december in Triavium in Nijmegen en op 8 januari 2012 op Glanerbrook te Geleen.
Kyle Croxall, winnaar van de eerste twee stops, werd de nieuwe wereldkampioen. Arttu Pihlainen, de kampioen van het jaar ervoor, kwam slechts 40 punten te kort om zijn titel te prolongeren.
|
|
2013
Hier wereldkampioenschap van 2013 werd uitgebreid naar vijf wedstrijden.[10] Oorspronkelijk stond op 16 februari 2013 een stop in Rusland op het programma. Red Bull maakte echter op 7 november bekend dat de geplande stop in Rusland plaats maakte voor een revolutionaire stop op 9 februari 2013 in ’s werelds grootste indoor skiresort: SnowWorld Landgraaf. Voor het eerst in de geschiedenis van Ice Cross Downhill zouden de deelnemers strijden op een indoor ijsparcours.[11]
Op de permanente baan van Landgraaf konden deelnemers zich inschrijven voor het eerste Nederlandse Kampioenschap Ice Cross Downhill.[12] Dit evenement was tevens de kwalificatiewedstrijd voor de stop van 9 februari 2013. Glenn Bakx was de allersnelste en de eerste Nederlands Kampioen ooit. Bij de dames won Glynis Barton[13]
Tijdens de wedstrijd van de World Championships in Landgraaf bereikt voor het eerst een Nederlander het podium. Bart van Roosmalen wordt derde in een door Derek Wedge gewonnen wedstrijd. Het overall kampioenschap werd een spannende strijd tussen Derek Wedge en Kyle Croxall. De laatste wedstrijd in Quebec bracht de beslissing. Met een krappe 32 punten verschil werd Wedge wereldkampioen.
|
|
2014
In 2014 organiseerde Red Bull een wereldkampioenschap verdeeld over vier wedstrijden.[14] De zeer constant rijdende Oostenrijker Marco Dallago won drie van de vier wedstrijden en werd met ruim verschil wereldkampioen.
|
|
2015
Nadat in het kampioenschap van 2014 nog vijf stops waren ondergebracht, gaat Red Bull in 2015 weer terug naar vier wedstrijden. Echter, Red Bull maakt daarbij ook bekend dat naast de vier geplande races voor het Crashed Ice Wereldkampioenschap er vier extra races worden gehouden: de Riders Cup.[15] Het seizoen werd gedomineerd door de Canadees Scott Croxall. Met drie overwinningen pakte hij de wereldtitel.
|
|
Fotogalerij
Publiek kijkt naar de deelnemers
Deelnemers net vóór de start
Deelnemers net ná de start
Deelnemers tijdens de race
Een overzicht van start van het parcours
Een overzicht van het middenstuk
Externe links
- Website van Red Bull Crashed Ice
 |
Zie de categorie Red Bull Crashed Ice van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |