Protocollen van de wijzen van Sion
De Protocollen van de wijzen van Sion is een fictief[1][2] verslag van een vergadering van joodse leiders, die in 1897 zou hebben plaatsgevonden in Bazel. Deze joodse leiders (wijzen van Sion) zouden bijeen zijn gekomen om de christelijke maatschappij omver te werpen. Ook zouden zij plannen hebben gesmeed voor een joodse wereldheerschappij; de “Protocollen” beschrijven tot in detail hoe deze verwezenlijkt zou moeten worden. Het geschrift werd en wordt daarom graag geciteerd door antisemieten om er het “joodse gevaar” mee aan te tonen[3].
Protocollen van de wijzen van Sion
| ||||
 | ||||
Omslag van de eerste druk, The Great within the Minuscule and Antichrist | ||||
| Oorspronkelijke titel | Програма завоевания мира евреями (Programa zavoevaniya mira evreyami, "The Jewish Programme to Conquer the World") | |||
| Oorspronkelijke taal | russisch | |||
| Genre | propaganda | |||
| Oorspronkelijke uitgever | Znamya | |||
| Oorspronkelijk uitgegeven | 1903 | |||
| Pagina's | 417 | |||
| ||||
Omdat de vrijmetselarij ook genoemd wordt in de Protocollen, is dit voor sommigen een bewijs dat er een Joods-maçonnieke samenzwering bestaat.
Voorgeschiedenis
De oorsprong ligt in een tegen de Franse keizer Napoleon III gericht strijdschrift, getiteld: Dialoog in de hel tussen Montesquieu, Napoleon III en Machiavelli. Dit werd geschreven in 1864 (en uitgegeven in Brussel) door de naar België uitgeweken Franse advocaat Maurice Joly, die hiermee de machtshonger, anti-sociale ideeën en imperialistische houding van Napoleon III hekelde. Via een Russische diplomaat kwam de tekst veel later onder de aandacht van de Ochrana, de Russische geheime dienst, die het uitstekend kon gebruiken in zijn politiek om de joden aan te wijzen als zondebok voor de rampzalige toestanden op dat moment in het Russische Rijk.
Samenstelling van de Protocollen
Men selecteerde ongeveer de helft van de tekst van dit geschrift, verving daar overal Napoleon III door joden en Frankrijk door wereld, en voegde er nog een aantal stukken tekst van eigen makelij aan toe.[4][5] In die tijd, het eind van de 19e eeuw, kwam de beweging van het zionisme op gang en de Russische opstellers van de Protocollen speelden hier handig op in. Men beweerde dat bijeenkomsten en congressen die Theodor Herzl, onder anderen, organiseerde in werkelijkheid bijeenkomsten van joodse samenzweerders waren die plannen smeedden om de wereld in hun macht te krijgen.
In 1905 werd het pamflet in Rusland gepubliceerd door de Rus Sergej Niloes, een agent van de Ochrana. Russische conservatieven en ook de Russisch-Orthodoxe Kerk gebruikten onmiddellijk deze Protocollen als rechtvaardiging voor hun antisemitische doeleinden. Al snel werd echter duidelijk dat de Protocollen verzonnen waren.
Invloed
Gedurende de hele 20e eeuw hebben antisemitische bewegingen in Duitsland, Oost-Europa, de Verenigde Staten en in verschillende Arabische landen met grote gretigheid van de Protocollen gebruikgemaakt, ten behoeve van antisemitische maatregelen om "het joodse gevaar in te dammen". Bij verschillende uitingen van antisemitisme, ook tegenwoordig nog, duiken de Protocollen steeds weer op. Een actueel voorbeeld is het handvest van de Palestijnse beweging Hamas, waar veelvuldig uit de Protocollen van Sion geciteerd wordt om de “zionistische samenzwering” aan te tonen. In het Midden-Oosten wordt door velen niet getwijfeld aan de echtheid van de Protocollen en die zijn dan ook op grote schaal verkrijgbaar als “historische literatuur”.[6]
Uitgaven
Een Amerikaanse uitgave van de Protocollen werd in 1920 gepubliceerd in de krant The Dearborn Independent van autofabrikant Henry Ford. De protocollen samen met andere antisemitische krantenartikelen uit The Dearborn Independent werd door Ford later in boekvorm uitgebracht onder de titel The International Jew (De Internationale Jood). In 1927 bood hij echter publiekelijk zijn excuses aan, nadat hij werd aangeklaagd voor smaad wegens de antisemitische uitlatingen. Toen gaf Ford toe dat het om een vervalsing ging, en gaf hij opdracht om verdere uitgave van krant en boek stop te zetten. Hij sprak later echter wel zijn waardering uit voor nazi-Duitsland.[7]
Een meermaals uitgegeven versie is de Franstalige versie van R. Lambelin vanaf november 1967 door Faëz Ajjaz bij de Presses Islamiques de Beyrouth[8]. Ajjaz beweerde correspondent te zijn van het Franse persagentschap AFP[9] en men vermoedt dat hij een Syriër is die nauwe banden onderhield met Saoedi-Arabië en zowel islamisten als Palestijnse terroristen in Libanon. De uitgever heeft andere antisemitische boeken op zijn lijst staan en wordt door het Belgisch gerecht ook in verband gebracht met extreemrechts in Vlaanderen (Westland New Post, de Bende van Nijvel en Latinus)[10]. Ajjaz zou ook wapens geleverd hebben aan de extreemlinkse en Palestijnse terreurbewegingen in Libanon.
Hoofdstukken van het boek
- Protocol I: De hoofddoctrine
- Protocol II: Economische oorlogen
- Protocol III: Overwinningsmethoden
- Protocol IV: Materialisme vervangt religie
- Protocol V: Despotisme en moderne vooruitgang
- Protocol VI: Overnametechniek
- Protocol VII: Wereldwijde oorlogen
- Protocol VIII: Provisionele regering
- Protocol IX: Heropvoeding
- Protocol X: Voorbereiding op macht
- Protocol XI: De totalitaire staat
- Protocol XII: Controle over de pers
- Protocol XIII: Afleidingen
- Protocol XIV: Aanval op religie
- Protocol XV: Meedogenloze onderdrukking
- Protocol XVI: Hersenspoeling
- Protocol XVII: Machtsmisbruik
- Protocol XVIII: Gevangenname van tegenstanders
- Protocol XIX: Heersers en mensen
- Protocol XX: Financieel programma
- Protocol XXI: Leningen en krediet
- Protocol XXII: De macht van goud
- Protocol XXIII: Indoctrinatie van respect
- Protocol XXIV: Kwaliteiten van de heerser
Literatuur
- David Aaranovitch, Voodoo Histories. The Role of the Conspiracy Theory in Shaping Modern History (2009)
- Klaas Smelik: ‘De omstreden ontstaansgeschiedenis van de Protocollen van de Wijzen van Zion’, in: Ben Dhooge & Michel De Dobbeleer (red.), Festschrift for Thomas Langerak. Amsterdam: Pegasus, 2016, p. 503-518.